....................................................................................
ΕΠΑΜΕΙΝΩΝΔΑΣ Χ. ΓΟΝΑΤΑΣ
Γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1924 και ήταν γόνος οικογένειας πολιτικών με καταγωγή από το Αϊβαλί της Μικράς Ασίας, αλλά δεν ταυτίστηκε ποτέ με κανένα πολιτικό στρατόπεδο. Στο σχολείο ήταν συμμαθητής με τον ποιητή Μίλτο Σαχτούρη, με τον οποίο τον συνέδεσε βαθειά φιλία. Σπούδασε Νομικά και εργάστηκε ως δικηγόρος σε μεγάλες εταιρείες. Η πρώτη του εμφάνιση στα Γράμματα έγινε το 1945 με την ποιητική συλλογή Ο ταξιδιώτης. Αργότερα συνεργάστηκε με τον Δημήτρη Π. Παπαδίτσα στην έκδοση του περιοδικού Πρώτη Ύλη (1959–1964). Το 1959 κυκλοφόρησε η ποιητική του συλλογή Η κρύπτη. Ακολούθησαν οι συλλογές διηγημάτων: Το βάραθρο (1963), Οι αγελάδες (1963), Ο φιλόξενος καρδινάλιος (1986) και Η προετοιμασία (1991). Η τελευταία του συλλογή αφηγημάτων με τίτλο Τρεις δεκάρες κυκλοφόρησε εντός του 2006. Υπήρξε επίσης σπουδαίος μεταφραστής. Το 1994 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Μετάφρασης για την Επιλογή από τις Voces του Αντόνιο Πόρτσια. Έχει ακόμα μεταφράσει έργα των Ιβάν Γκολ, Γκυστάβ Φλωμπέρ, Γκέοργκ Kρίστοφ Λίχτενμπεργκ, Πιέρ Μπεττενκούρ, κ.ά.
Πέθανε το 2006.
Δες περισσότερα εδώ:
Ανασκαφή (αποσπ.)
Είχε κρεμάσει μικρούς καθρέφτες πάνου στα δέντρα για να βλέπονται τα πουλιά.
*
Αδιαφορούσα για τα λουλούδια – κείνες τις αδηφάγες μολόχες – που χάσκανε τα στόματά τους και γαυγίζαν στο πέρασμά μου. Δεν τους έδινα ποτέ το δάχτυλό μου να το δαγκώσουν. *
Τα σύννεφα παραμέρισαν λίγο και στο άνοιγμα πρόβαλε μισό κίτρινο φεγγάρι: Ένα μεγάλο κέρινο αυτί που τσιτώθηκε καταμεσής τ’ ουρανού ν’ ακούσει.
*
Ο αγέρας ζώνει ολούθε το καμπαναριό˙ μέσα του είναι κλεισμένο ένα μικρό πράσινο ελάτι που προσεύχεται αναμαλλιασμένο κι αλμυρό.
90
*
Ο ήλιος γιόμισε πορτοκάλια το δωμάτιο. Απ’ τα χαλιά ξεκόλλησαν πουλιά· καθώς πετούν ολόγυρα, τα έπιπλα καθρεφτίζουν τις ωραίες τους φτερούγες που διώχνουν μακριά το θάνατο.
*
Στη σκηνή σβήσαν τα φώτα. Η αίθουσα άδειασε. Ένα κερί πετάει από κάθισμα σε κάθισμα.
*
Μέσα στα μήλα είναι μωρά φχαριστημένα που γελάνε.
*
Αδιαφορούσα για τα λουλούδια – κείνες τις αδηφάγες μολόχες – που χάσκανε τα στόματά τους και γαυγίζαν στο πέρασμά μου. Δεν τους έδινα ποτέ το δάχτυλό μου να το δαγκώσουν. *
Τα σύννεφα παραμέρισαν λίγο και στο άνοιγμα πρόβαλε μισό κίτρινο φεγγάρι: Ένα μεγάλο κέρινο αυτί που τσιτώθηκε καταμεσής τ’ ουρανού ν’ ακούσει.
*
Ο αγέρας ζώνει ολούθε το καμπαναριό˙ μέσα του είναι κλεισμένο ένα μικρό πράσινο ελάτι που προσεύχεται αναμαλλιασμένο κι αλμυρό.
90
*
Ο ήλιος γιόμισε πορτοκάλια το δωμάτιο. Απ’ τα χαλιά ξεκόλλησαν πουλιά· καθώς πετούν ολόγυρα, τα έπιπλα καθρεφτίζουν τις ωραίες τους φτερούγες που διώχνουν μακριά το θάνατο.
*
Στη σκηνή σβήσαν τα φώτα. Η αίθουσα άδειασε. Ένα κερί πετάει από κάθισμα σε κάθισμα.
*
Μέσα στα μήλα είναι μωρά φχαριστημένα που γελάνε.
(Η Κρύπτη, 1959)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου