Τετάρτη 9 Μαΐου 2012

Από τον "Μονόλογο μιας πουτάνας στο φρενοκομείο" της Φράνκα Ράμε και του Ντάριο Φο - αφιέρωμα στις "ασθενείς" γυναίκες που διαπομπεύθηκαν πρόσφατα στην Αθήνα.

..........................................................




Από τον "Μονόλογο μιας πουτάνας στο φρενοκομείο"*
της Φράνκα Ράμε και του Ντάριο Φο



  ...Την πρώτη κρίση την έπαθα στο εργοστάσιο: για μια βδομάδα συνέχεια έβγαζα κάτι κόκκινα εξανθήματα στο πρόσωπο που συνεχώς φούντωναν όλο και περισσότερο... ένιωθα και κάτι ζαλάδες, που "γυρνούσε ο κόσμος"... αλλά η επόπτρια έλεγε ότι όλα αυτά είναι "ιστορίες" που δημιουργώ επίτηδες για να κάνω παύση.
   Έτσι πήγαινε λέγοντας, ώσπου τα τίναξα όλα στον αέρα!
   Έσπασα τα τζάμια, μ' ένα καροτσάκι απ' αυτά που μεταφέρουνε εμπορεύματα, κατάστρεψα  τα μπιντόνια με τα χρώματα ...και πασαλείφτηκα ολόκληρη με μπογιές! 
   Και μετά μου διηγήθηκαν ότι βγήκα και άρχισα να χορεύω γυμνή στους διαδρόμoυς... Ναι, παράσταινα τη γυμνή χορεύτρια ... στα γραφεία της διεύθυνσης... εκεί, με όλους τους υπάλληλους μαζεμένους γύρω μου να χαχανίζουν ξεδιάντροπα και ν' απλώνουν τα βρωμόχερά τους απάνω μου, οι παλιοπούστηδες!
   Ε, όχι, εγώ ούτε που έπαιρνα είδηση. 
   Naι, μετά που βγήκα απ' τη νευρολογική κλινική, με κουβάλησαν εδώ, στο σωφρονιστήριο.
   Κι όταν μ' εδιωξαν από δω μέσα, τη δουλειά μου την είχα χάσει... Με είχανε απολύσει κι αυτοί, τα αφεντικά.
   Ακούτε γιατρέ, εσείς μπορείτε να σκέφτεστε ό,τι θέλετε, αλλά εγώ σας ορκίζομαι ότι δεν κάνω την πουτάνα, επειδή είναι κάτι που το θέλω, που μ' αρέσει.
   Κυττάξτε, εγώ δε συνάντησα ποτέ μου ούτε μια από το σινάφι μου που να βγήκε στους δρόμους και να φώναξε: "Ω, μα τι ωραίο πράμα είναι να κάνει κανείς  την πουτάνα!"
   Όχι, όλες λένε, αντίθετα: "Βάζω στην άκρη μερικά λεφτουδάκια, απ' αυτή την αηδιαστική "δουλειά" για να αποτραβηχτώ μετά και να βάλω μπρος κανένα μαγαζάκι, ένα περίπτερο..., εγώ μαζί με τον άνθρωπό μου".
   Και έτσι έπρεπε να 'ναι, όλα τα περίπτερα της Ιταλίας ν' ανήκουν σε πουτάνες.
   Μια γιατρίνα εδώ , από το τμήμα 15, φαινότανε τόσο μικρή, σαν κοριτσάκι, και είχαμε γίνει φιλενάδες, γιατί εγώ τα διηγούμαι όλα... και εκείνη έγραφε... Αυτή λοιπόν, μου είχε εξηγήσει ότι παθαίνω κρίσεις τρέλας επειδή υποφέρω από σύμπλεγμα ενοχής, ότι δεν μπορώ να υποφέρω στην ιδέα ότι κάνω την πουτάνα. Έλεγε ακόμα ότι έχω διαλείψεις... μα, τι στο διάολο είναι αυτές οι διαλείψεις;... Εγώ απ' αυτά τα πράγματα δεν πολυσκαμπάζω, αλλά σας ορκίζομαι, γιατρέ, και πέστε με αν θέλετε τρελή, εμένα μου άρεσε πολύ που ήμουνα στο εργοστάσιο.
   Δούλευα σαν το γαϊδούρι και ξεπατωνόμουνα, αλλά ήμουνα μαζί με τις άλλες γυναίκες.
   Εκεί μέσα, γινότανε τρομερός σαματάς, είχε μια ζέστη που σου ερχότανε λιποθυμία, η μυρωδιά που έβγαινε απ' τα καζάνια με τα διαλυτικά σού 'φερνε πονοκέφαλο, και είχες και πάνω απ' το κεφάλι σου την επόπτρια με τις κακίες της και τη ρουφιανιά της... μα τότε τι στο διάολο σου άρεσε αυτή η δουλειά, θα μου πείτε!
   Κι όμως ήτανε ο σεβασμός που ένιωθα για μένα την ίδια... Ξέρετε λοιπόν τι σας λέω εγώ,  γιατρέ; Πως αν δεν έχεις κάνει την πουτάνα, δεν μπορείς να καταλάβεις πόσο σημαντικό πράγμα είναι να χάσεις το σεβασμό σου για τον ίδιο σου τον εαυτό. 
   Το πιο αηδιαστικό απ' όλα σ' αυτή τη "δουλειά" είναι ότι σε κάνουν να νιώθεις πως είσαι ένα ΠΡΑΓΜΑ, γεμάτο τρύπες, ότι τα μόνα σου "εξαρτήματα" είναι δυο πόδια ορθάνοιχτα, ένας κώλος, δυο βυζιά και ένα στόμα, που ποτέ δε μιλάει γιατί είναι σφραγισμένο με το "πράμα" ταλλουνού... και μέχρι εδώ... τίποτε άλλο.
   Κι όταν κάποιος βρίσκεται μέσα στα σκατά, τι κάνει;
   Προσπαθεί να κολυμπήσει, να μη νιώθει τη βρώμα... και ψάχνει για κάποιον που θα μπορούσε να τον τραβήξει από κει μέσα...
   Και μετά όταν δεν βρίσκεις τίποτα, σε πιάνει κάτι σαν μανία εκδίκησης, και λες: "Θέλεις να γαμήσεις παλιοκερατά; Και ποιος νομίζεις πως είσαι επειδή έχεις πέντε δεκάρες και μπορείς να πληρώνεις όποτε σου καβλώνει; Τότε λοιπόν, πλήρωσε! 
   Εγώ δεν υπάρχω!
   Εσύ μου τον βάζεις από κάτω, αλλά εγώ δεν υπάρχω.
   Κάνω πως δεν είμαι εδώ, ότι έχω φύγει!
   Ρίξε λοιπόν ένα πούτσο σε μια πεθαμένη, σκατορουφιάνε!"... 

Από  το έργο της Φράνκα Ράμε και Ντάριο Φο "Όλα για το σπίτι, κρεβάτι κι εκκλησία". Μετάφραση Πωλίνας Πεφάνη (από παλιά έκδοση αχρονολόγητη και χωρίς επωνυμία εκδοτικού οίκου. Πρόκειται μάλλον για προσωπική έκδοση της κ. Πεφάνη, υπεύθυνης σύμφωνα με το νόμο, όπως αναγράφεται στη δεύτερη σελίδα) 


 
    

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου