..............................................................
·
Από τις
"Ευτυχισμένες μέρες" του Σάμιουελ Μπέκετ (μτφ. Ερρίκος Μπελιές, εκδ.
«Κέδρος», 2008, 2η έκδοση - β' απόσπασμα)
…(…Λιμάρισμα για λίγο σιωπηλά,
μετά τα ακόλουθα τονισμένα από το λιμάρισμα) Ανεβαίνει –
μέσα στη σκέψη μου – κάποιος κύριος Σάουερ – κάποιος κύριος και ίσως κάποια κυρία Σάουερ – όχι – κρατιούνται
χέρι χέρι – άρα μάλλον μνηστή του – ή απλώς κάποια – που αγάπησε. (Ξαναρχίζει το λιμάρισμα) Σάουερ
– Σάουερ σου λέει τίποτα τ’ όνομα – Γουίλλυ – σου φέρνει στο μυαλό κάποια
πραγματικότητα, εννοώ – σ’ εσένα, Γουίλλυ -· μην απαντάς εάν – δεν θέλεις – ν’
απαντήσεις – έχεις ήδη κάνει περισσότερα – απ’ όσα μπορείς – Σάουερ – Σάουερ. (Εξετάζει τα λιμαρισμένα νύχια) Κάπως
καλύτερα τώρα. (Σηκώνει
το κεφάλι, ατενίζει μπροστά) Κρατήσου σε καλή
φόρμα, Γουίννυ, αυτό λέω πάντα ό,τι και να γίνει, κρατήσου σε φόρμα. (Παύση. Ξαναρχίζει το λιμάρισμα) Ναι
– Σάουερ – Σάουερ – (Σταματάει
το λιμάρισμα, σηκώνει το κεφάλι, ατενίζει μπροστά, παύση) –
ή Κούκερ, ίσως θα έπρεπε να πω Κούκερ. (Στρέφοντας
λίγο προς τον Γουίλλυ) Κούκερ, Γουίλλυ, σου λέει τίποτα
το Κούκερ; (Παύση. Γέρνει
πίσω να τον κοιτάξει. Παύση) Μη μου πεις! (Παύση) Δεν
έχεις μαντίλι, χρυσέ μου; (Παύση)
Δεν
έχεις καθόλου τακτ; (Παύση)
Αχ,
Γουίλλυ, το τρως! Φτύσ’ το, καλέ μου, φτύσ’ το! (Παύση.
Στρέφει μπροστά) Ε, καλά, υποθέτω πως είναι φυσικό. (Σπάσιμο στη φωνή) Ανθρώπινο.
(Παύση. Το ίδιο) Τι
μπορείς να κάνεις; (Με
το κεφάλι σκυμμένο. Το ίδιο) Όλη μέρα. (Παύση. Το ίδιο) Κάθε
μέρα. Καθ’ εκάστην. (Παύση.
Σηκώνει το κεφάλι. Χαμόγελο. Ήρεμη) Για να χρησιμοποιήσω
την παλιά έκφραση! (Το
χαμόγελο σβήνει. Ξαναρχίζει το λιμάρισμα των νυχιών) Όχι,
αυτό το έφτιαξα. (Περνάει
στο επόμενο) Έπρεπε να βάλω τα γυαλιά μου. (Παύση)
Πολύ
αργά τώρα. (Τελειώνει το
αριστερό χέρι, το εξετάζει) Κάπως πιο ανθρώπινο. (Αρχίζει το δεξί χέρι. Τα
ακόλουθα τονισμένα όπως την προηγούμενη φορά) Που
λες, αυτός ο Σάουερ – ή Κούκερ – δεν έχει σημασία – και η γυναίκα – πιασμένοι
χέρι χέρι – στο άλλο χέρι τσάντες – κάτι μεγάλα καφέ σακίδια – να στέκονται και
να με κοιτάνε – και τελικά αυτός ο Σάουερ – ή Κούκερ – κάτι τέλος πάντων που να
λήγει σε «ερ» - γι’ αυτό βάζω στοίχημα τη ζωή μου – Τι κάνει αυτή; λέει – Τι
είναι πάλι τούτο; Λέει – χωμένη ως τα βυζιά της μέσα σ’ αυτό το κωλόχωμα – τι
άξεστος άνθρωπος! – Γιατί το κάνει; λέει – Υποτίθεται ότι το κάνει γιατί; - και
ούτω καθεξής – και πολλά άλλα τέτοια – οι γνωστές αηδίες – Μ’ ακούς; λέει – Σ’
ακούω που να πάρει! λέει αυτή – Τι εννοείς, που να πάρει; λέει αυτός. (Σταματάει το λιμάρισμα, σηκώνει
το κεφάλι, ατενίζει μπροστά) Κι εσύ, λέει αυτή,
τι έχεις πάθει, λέει αυτή, τι υποτίθεται ότι εννοείς; Επειδή εσύ ακόμα στέκεσαι
στις βρωμοποδάρες σου, με το παλιοσακούλι σου γεμάτο κονσέρβες με σκατά και
κάτι αλλαξιές σώβρακα, και με σέρνεις πάνω κάτω σ’ αυτή τη γαμημένη ξεραΐλα,
χοντροκομμένε, ανάξιε σύντροφε – (Με
ξαφνική βιαιότητα) – άσε μου το χέρι και παράτα με, που
να πάρει ο διάολος, λέει αυτή, παράτα με! (Παύση.
Ξαναρχίζει το λιμάρισμα) Γιατί ο άλλος δεν τη ξεθάβει;
λέει αυτός – αναφερόμενος σ’ εσένα, καλέ μου – Σε τι του χρησιμεύει αυτή έτσι όπως είναι; - Σε τι της
χρησιμεύει αυτός έτσι όπως είναι; - και ούτω καθεξής – οι γνωστές ανοησίες –
Εντάξει! λέει αυτή, αλλά εσύ δείξε λίγη ανθρωπιά, για όνομα του Θεού! – Ξέθαψέ
τη, λέει αυτός, ξέθαψέ τη, δεν έχει νόημα να μένει σ’ αυτή την κατάσταση – Να
την ξεθάψω με τι; λέει αυτή – Εγώ θα την ξέθαβα με τα χέρια μου και μόνο, λέει
αυτός – θα πρέπει να ήταν – αντρόγυνο. (Λιμάρει σιωπηλή) Στο επόμενο πλάνο είναι μακριά, πιασμένοι
χέρι χέρι – με τις τσάντες – η εικόνα θολή – μετά τίποτα. Οι τελευταίοι του ανθρώπινου
είδους – να ξεστρατίζουνε μ’ αυτό τον τρόπο. (Τελειώνει το δεξί χέρι, το εξετάζει, αφήνει
κάτω τη λίμα, ατενίζει μπροστά) Παράξενο, τέτοιες στιγμές να μου ‘ρχονται στο μυαλό αυτά. (Παύση)
Παράξενο. (Παύση) Όχι, όλα εδώ παράξενα είναι. Πάντως είμαι ευγνώμων γι’ αυτό, όπως
και να ‘ναι. (Η φωνή σπάει) Πολύ ευγνώμων. (Το κεφάλι κάτω. Παύση. Το κεφάλι πάνω. Ήρεμη)
Να σκύβεις και να σηκώνεις το κεφάλι, πάντα
αυτό. (Παύση) Και
τώρα; (Μεγάλη παύση. Αρχίζει να βάζει τα πράγματα πίσω στην τσάντα, με
τελευταία την οδοντόβουρτσα…)…
