Μάριος Ποντίκας (1942 - ) Ένας σπουδαίος και προφητικός θεατρικός μονόλογος από το "Κοίτα τους"* (παίχτηκε στην περίοδο 1990 - 1991 στο θέατρο "ΣΤΟΑ")

........................................................

Μάριος Ποντίκας (1942 - )

 

Ένας σπουδαίος και προφητικός θεατρικός  μονόλογος από το "Κοίτα τους"* (παίχτηκε στην περίοδο 1990 - 1991 στο θέατρο "ΣΤΟΑ") 

 

Ένας άντρας - δημοσιοϋπαλληλικά καλοντυμένος -προχωρεί μέσα στη νύχτα με την ομπρέλα του ανοιγμένη και πίσω του τον ακολουθεί ένας ζητιάνος που 'χει χωθεί μέσα στα ρούχα του για ν' αποφύγει τη βροχή. Ό άντρας καθώς βαδίζει στρέφει το κεφάλι του πίσω και κοιτάζει ανήσυχος - για να σταματήσει  απότομα και να γυρίσει ολόκληρος προς το ζητιάνο που τρομάζει και επιχειρεί να φύγει. 

ΑΝΤΡΑΣ: Έλα εδώ ρε… Τι θες; Γιατί με πήρες από πίσω; Τι θες κι έρχεσαι από πίσω μου με το χέρι απλωμένο; Γιατί ζητιανεύεις; (Σιωπή) Μίλα ρε γιατί δε μιλάς; Δεν είσαι από δω, ε; Κούρδος είσαι; Άι στο διάολο, γέμισε ο κόσμος απόβλητα…

 Γιατί δεν πας στην πατρίδα σου ρε, παρά κάθεσαι εδώ και ζητιανεύεις; Γιατί φύγατε από την πατρίδα σας; (Ξαφνικά) Πόντιος είσαι. Τι με κοιτάς έτσι; Είσαι Πόντιος; (Μιμείται ποντιακό χορό) Πόντιος; Άμα είσαι Πόντιος, πες το και κάτι θα πάρεις. Έχουμε κι εδώ Πόντιους, αλλά γιατί είναι Έλληνες δεν το ‘χω καταλάβει. Πόντιε, μουγκός είσαι; Θα πάρεις πενηντάρικο, πες τι είσαι. Πενηντάρικο λέω… (το βγάζει το ανεμίζει, ο ξένος το κοιτάει, δε μιλάει, κινείται διστακτικά, ο άντρας το παίρνει πίσω)  Πες πρώτα τι είσαι. Πακιστανός. Πακιστάν; Γιατί δε μιλάς ρε κακομοίρη; Κοίτα, ρε… Όλες οι φυλές του κόσμου εδώ μαζευτήκανε και δε μας μιλάνε κι από πάνω. Δεν καταδέχονται. Τα κάνω εκατό, από πού ήρθες; (Έχει βγάλει κατοστάρικο και το ανεμίζει δύσκολα με την ομπρέλα στη μασχάλη) Κοίτα να δείς… Εγώ άμα βάλω κάτι πείσμα, δεν το εγκαταλείπω. Θα σε κρατήσω εδώ μέχρι το πρωί και μετά θα σε παραδώσω για απέλαση. Μου την έχεις δώσει. Κάνε το σταυρό να είσαι Έλληνας καθαρόαιμος. Από Στερεά και κάτω. Ρε μπας και είσαι Πολωνός; Έχω αρχίσει να νευριάζω, εντάξει; Σε ρωτάω; Πόλις…; Πόλαντ; Έχω πάρει μια βάρκα φουσκωτή από έναν Πολωνό – Πολωνός είσαι; Φουσκωτή βάρκα. Μπόουτ. Φσσσ-φσσς… (Μιμήσεις για φούσκωμα, θάλασσα, πλεύση) Πόλαντ; Πακιστάν; Τι; Έναν ποτήριν νερόν παρακαλώ (το είπε κυπριακά)  Γαμώ το θεό της Ελλάδας. Τα κάνω χίλιες, ρε πεινασμένε. (Βγάζει χιλιάρικο – ίδιες δυσκολίες στις κινήσεις. Εξαγριώνεται) Αλλά θα μιλήσεις! Απόψε ο κόσμος να χαλάσει, θα πεις ελληνικά. Και θα πληρωθείς. Τρεις λέξεις ελληνικές θα πεις κι έφυγες… Η πρώτη: «είμαι»! Η δεύτερη: «από»! Η τρίτη: από πού στο διάολο ήρθες. Αν είσαι Κύπριος και καταλαβαίνεις και δε μιλάς, σ’ έθαψα. Κωλόρατσα, ε κωλόρατσα. Πρόσεξε έτσι; Εγώ ούτε γάτα δεν έχω πειράξει στη ζωή μου αλλά μου την έχεις δώσει. Μ’ έχεις πάρει από πίσω με το χέρι απλωμένο και δε λες μια λέξη. ΜΙΑ. Από υποχρέωση στη χώρα που σε φιλοξενεί και σου επιτρέπει ακόμα και να ζητιανεύεις. Τρως το ψωμί του Έλληνα ζητιάνου – λέγε μια λέξη. Πες μια λέξη ελληνική. Και μουγκός να ‘σουνα θα προσπαθούσες: ααααλλλλ… θα ‘κανες. Πες «είμαι»! «Είμαι», πες. Πες, «είμαι» λέω. Πες «είμαι Πέρσης». Είσαι Πέρσης; Μία. Πες εθνικότητα. Τι άλλο να κάνω για να καταλάβεις ότι κινδυνεύεις. Α, ρε Χίτλερ. (Ακουμπάει την ομπρέλα στο πόδι του, του πέφτει, δε δίνει σημασία, βγάζει πεντοχίλιαρο). Άμα πεις την εθνικότητα – στα ελληνικά όμως – έχεις πέντε χιλιάρικα. Να τα. Μην το βλέπεις ένα. Πέντε είναι. Δεν είμαι Κύπριος εγώ να κάνω πουστιές. Πέντε. Για μια λέξη. Πέρσης; Πολωνός; Πακιστάν; Τούρκος; Περιμένω. (Ο ζητιάνος αρπάζει την ομπρέλα και το βάζει στα πόδια, ο άντρας μένει μετέωρος στη βροχή) Δεν την είπε ο βάρβαρος. Και βούτηξε και την ομπρέλα. Την ομπρέλα τώρα γιατί την βούτηξε; Άφησε το πεντοχίλιαρο και πήρε την ομπρέλα. Αν ήταν Πολωνός, δε θα το έκανε. (Σκέφτεται) Άρα είναι υποανάπτυκτος. Είναι Κούρδος. Κυνηγημένο πράμα ήτανε. Φοβισμένο… Άρα; Απ’ αλλού; (Σκέφτεται) Από πού όμως; Από υποανάπτυκτη χώρα σίγουρα… Αλλιώς γιατί να πάρει την ομπρέλα; Να πάρει είδος και να αφήσει το χρήμα…; Από ποια πολιτισμένη χώρα το κάνουν αυτό; Κούρδος, Κούρδος, Αρμένιος – από κει. Πακιστάν, Ιράν, Ινδός μπορεί… Τέτοιες χώρες. Αλλιώς δε θα ‘παιρνε το είδος. Θα ‘παιρνε το χρήμα. Α, ρε τσογλάνι. Μούσκεμα έγινα. Αλλά δε μου γλιτώνεις. Θα δώσω περιγραφή. Όχι για την ομπρέλα. Για το θράσος. Για την περιφρόνηση. Θα ζητήσω απέλαση. Θα κάνω θέμα! Θα σε στείλω πίσω να σε κόψουνε στη μέση με το γιαταγάνι. Όποιος και να ‘σαι διωκόμενος είσαι. Κυνηγημένος. Ε, την έχεις βάψει. Όχι που μαζευτήκατε όλοι εδώ πέρα… (Σηκώνει το γιακά, κοιτάζει ψηλά, αποσύρεται να προφυλαχθεί) Καλά, θα δείτε… Θα δείτε. Ανάβει το πράμα, έχει ανάψει. Έξω όλοι… Όλοι… Πίσω… Πίσω. Καλά. Εντάξει. Θα σου κόβανε τα χέρια στην Περσία, κάθαρμα… Ηλίθιε. Να πάρεις την ομπρέλα να την κάνεις τι; Να την πουλήσεις; Χα! Χα! Χα!... Πήρε την ομπρέλα για να την πουλήσει – σκέψου μυαλό. (απότομα) Μ’ εφτυσε. Γι’ αυτό δεν το πήρε το πεντοχίλιαρο ο Κούρδος. Για να μου πει «σε γράφω». Για να μου πει «δε σ’ έχω ανάγκη… ΔΕΝ ΤΑ ΘΕΛΩ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΣΟΥ». Ααα, καθίκι. Δεν τα θες τα λεφτά μου, ε; Με περιφρονείς, ε; (προς τα κει που έφυγε ο ζητιάνος) Ρε κορόιδο. Ρε υποανάπτυκτε. Ποιον περιφρονείς, ρε; Χα!Χα!Χα!... Την ομπρέλα, ρε ζώο, γιατί την πήρες; Τι θα την κάνεις την ομπρέλα μπορώ να μάθω; (Φεύγει γελώντας τυλιγμένος στο παλτό του προσέχοντας πού πατάει για ν’ αποφύγει τις λακκούβες με τα νερά.)

*: από το γ' τόμο "Απάντων των Θεατρικών" του Μάριου Ποντίκα (εκδόσεις "Αιγόκερως", 2007).

Τετράδιο με ράγες.......κυριάκος σάμιος... (27/11/2012)

 ..........................................................

Τετράδιο με ράγες.......κυριάκος σάμιος...:

"Ο θρίαμβος της ανεκτικότητας" Της Σαντυς Τσαντακη ("Καθημερινή", 24/11/2012)

.........................................................

Ο θρίαμβος της ανεκτικότητας

 

Ο Ελληνοϊρανός Βασίλης Κουκαλάνι σκηνοθέτησε, μετέφρασε και παίζει σε ένα αντιρατσιστικό έργο

Της Σαντυς Τσαντακη

Δηλώνει αμετανόητος ξένος. Ο Βασίλης Κουκαλάνι είναι αυθόρμητος και ειλικρινής. Ελληνοπέρσης, σκηνοθέτησε, διασκεύασε, μετέφρασε και παίζει σε ένα έργο που μιλάει για την αντιμετώπιση των μεταναστών. Ενα έργο για παιδιά. Λέει πως μεταφέροντας το «Μια γιορτή στου Παπαδάκη» από τη Γερμανία στην Ελλάδα ως «Μια γιορτή στου Νουριάν», και από το 1973 στο 2012, αναγκάστηκε να ξαναρχίσει το κάπνισμα.

Στη γερμανική εκδοχή της κωμωδίας για τις προκαταλήψεις και την πολιτισμική συμφιλίωση η οικογένεια των μεταναστών ήταν Ελληνες. Εργο που παραμένει επίκαιρο και γι’ αυτό παίζεται σε διάφορα μέρη του κόσμου: Στο Λονδίνο με Πακιστανούς και Τζαμαϊκανούς, στη Γαλλία με Αραβες και Σενεγαλέζους, στην Αυστραλία με Βιετναμέζους και Ινδούς και στο Ισραήλ με Ρώσους και Παλαιστίνιους.

Στο θέατρο Πορεία, ο Βασίλης Κουκαλάνι είναι ο κύριος Νουριάν και μας συστήνει ένα νέο είδος παιδικού θεάτρου «για ανθρώπους από 6 ετών».  Ο ίδιος έχει συνεργαστεί με σκηνοθέτες όπως ο Θόδωρος Αγγελόπουλος και ο Λευτέρης Βογιατζής, φέτος εκτός από το Πορεία, παίζει και στην παράσταση «Ψευδαισθήσεις» σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου στο θέατρο της Οδού Κυκλάδων.

Στο κάμπινγκ

Ολα ξεκινούν όταν η οικογένεια Παπαδάκη, η οικογένεια Νουριάν και η μικρή Πακιστανή Αϊσέ συναντιούνται σ’ ένα κάμπινγκ. «Αυτή η γιορτή είναι μια τελετουργία συμφιλίωσης», λέει ο Βασίλης Κουκαλάνι, «στην οποία, σηματοδοτείται το πως τελικά θριαμβεύουν οι αρετές της αλληλοκατανόησης, της ανεκτικότητας, της ζεστής καρδιάς και του κοινού νου πάνω από τις προκαταλήψεις, τις περιχαρακώσεις και τη βλακεία. Κι αυτοί που επιφέρουν στην ιστορία αυτό τον θρίαμβο είναι τα παιδιά».

Τα παιδιά φεύγοντας από την παράσταση έχουν μάθει λέξεις στα περσικά και τα πακιστανικά, «γαμπούλ» όπως εντάξει, «ντοστ» όπως φίλος. Ρωτάω τον Βασίλη Κουκαλάνι αν περιμένει ακραίες αντιδράσεις, όπως στο Χυτήριο. Ή αν υπάρχει κάτι που φοβάται… «Να μια μορφή ακραίας αντίδρασης που προκύπτει από την παράστασή μας, εμπεριέχοντας χαρά, γέλιο, συγκίνηση, παιχνίδι. Οσο για τον φόβο, να φοβηθούμε τι;», λέει ο σκηνοθέτης. «Κι αν υπάρξει μια τέτοια φωνή, το μόνο που θα προκαλέσω με τον φόβο είναι να την ισχυροποιήσω και να δώσω χώρο στην προκατάληψη, τη βία και την ανοησία. Αυτό που συνέβη στο Χυτήριο συμβαίνει στις γειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά κάθε μέρα, με επιθέσεις σε σπίτια και χώρους εργασίας αλλοδαπών και μεταναστών σχεδόν με την ανοχή ενός μέρους της κοινωνίας μας. Απέναντι σε αυτά χρειάζεται να συσπειρωθούμε, να αντισταθούμε και να ξεμπροστιάσουμε αυτή την ωμή βία και τους μηχανισμούς της.»

Ο Βασίλης Κουκαλάνι παίζει στην παράσταση τον ρόλο του μετανάστη πατέρα, υπογράφει τη διασκευή, τη μετάφραση, τη σκηνοθεσία του έργου (μαζί με τον Παντελή Δεντάκη). «Το πιο επώδυνο ήταν ότι από την αγωνία ξανάρχισα το κάπνισμα. Ευτυχώς το ξανάκοψα. Τα μηνύματα του έργου περνούν στα παιδιά την ώρα που διασκεδάζουν και ψυχαγωγούνται. Η δίοδος της μάθησης δεν είναι το μυαλό αλλά η καρδιά.»

Ρατσισμός

Θέατρο και πραγματικότητα. Χρυσή Αυγή, οικονομική κρίση, ρατσισμός. «Πιστεύω ότι οι φυλετικές διακρίσεις, η ξενοφοβία και ο ρατσισμός είναι προϊόντα φόβου, έλλειψης παιδείας και ιδεολογικών καθηλώσεων και όχι αρχέγονες φυσικές τάσεις του ανθρώπου που μπορούν να δικαιολογηθούν. Αυτός είναι ένας διάλογος που έχει αναγκαστικά ξεκινήσει στην ελληνική κοινωνία», λέει ο Βασίλης Κουκαλάνι. «Πάντα λοιπόν την πληρώνουν πρώτα οι λαοί, με την απειλή της φτώχειας πολώνονται οι κοινωνικές συνθήκες και τότε εμφανίζεται ο φασισμός που το μόνο που έχει να επιδείξει είναι ότι έχει τραβήξει επανειλημμένα την ανθρωπότητα στη βαρβαρότητα και τον πόλεμο».

Ο ίδιος, επιμένει ότι ως Ελληνες «έχουμε παράδοση και νοοτροπία κατεξοχήν ατίθαση, ελευθεριακή και δημοκρατική», μιλάει για τους αγώνες και τις θυσίες που έχουν γίνει «για να καταπολεμηθεί ο φασισμός». Αν και το επικίνδυνο για τον Βασίλη Κουκαλάνι «δεν είναι οι φασίστες. Πιστεύω ότι η ελληνική κοινωνία μπορεί να τους αντιμετωπίσει. Το επικίνδυνο είναι που στον βωμό μιας επικαιρότητας, τους δίνεται βήμα από μεγάλο μέρος των ΜΜΕ με ανεύθυνο τρόπο και φέρνει στο προσκήνιο ένα παιχνίδι εντυπώσεων που τους καθιστά κοινωνικά και τηλεοπτικά αποδεκτούς. Οι Ελληνες λοιπόν, έχοντας την εμπειρία της μετανάστευσης και της προσφυγιάς, μήπως θα έπρεπε να έχουμε και τη σοφία να φερθούμε διαφορετικά απ’ ό,τι μας φέρθηκαν;»

Οι πατρίδες

Ο Βασίλης Κουκαλάνι έχει ζήσει σε διαφορετικές πόλεις του κόσμου. Ποια θεωρεί πατρίδα του; «Η πλάκα είναι ότι όταν είμαι στην Ελλάδα, όλοι θεωρούν ότι είμαι απ’ το Ιράν, όταν πάω στο Ιράν, αντίστοιχα όλοι με θεωρούν Ελληνα. Οταν είμαι στη Γερμανία -στην Κολωνία γεννήθηκα- κατάγομαι απ’ όπου θέλω εγώ. Ο πατέρας μου είναι Πέρσης, η μάνα μου από την Κρήτη. Τα πρώτα δέκα χρόνια της ζωής μου, μοιράστηκαν στη Γερμανία και στο Ιράν. Μετά ήρθα στην Ελλάδα. Οι τόποι που νιώθω σπίτι μου είναι πολλοί και τελικά μπορώ να είμαι ό,τι διαλέγω να πω κάθε φορά. Αν και σε όλες τις περιπτώσεις, οι άλλοι μοιάζει να ενδιαφέρονται περισσότερο για το «ξένο» κομμάτι. Εδώ, ενδιαφέρει ότι είμαι «Πέρσης», στο Ιράν ότι είμαι «Γιουνανί»… Δηλαδή, πάντα προκαλεί ενδιαφέρον η ιδιαιτερότητα, το διαφορετικό.»

Πόσα κοινά έχει τελικά με τον κύριο Νουριάν; «Τον κόσμο του Νουριάν τον φέρνω αυτόματα ως ένας κατεξοχήν αμετανόητος ξένος όπου κι αν βρεθώ, αλλά κυρίως ο Νουριάν και ο κόσμος του συναντούν τον δικό μου πατέρα».

Ενα καινούργιο είδος θεάτρου

Το έργο «Μια γιορτή στου Παπαδάκη» το είχε δει στο Βερολίνο όταν ήταν 9 χρονών. Εργο, που όπως λέει, διαπαιδαγώγησε γενιές και γενιές παιδιών στη Γερμανία, το τραγούδι της παράστασης υπήρχε στα σχολικά βιβλία των δημοτικών σχολείων. «Γενικότερα τα έργα του Volker Ludwig και το Grips σηματοδότησαν μια εποχή και ένα καινούργιο είδος θεάτρου για παιδιά και νέους που φέρνει στο προσκήνιο τη δική τους καθημερινότητα ώστε μέσα από το σκηνικό δρώμενο να μπορούν να αναγνωρίζουν τον εαυτό τους με την πραγματικότητά τους, τα προβλήματα, τη φαντασία, τα όνειρα, με τον θυμό και τις επιθυμίες τους».

Συλλογος ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΣΤΟ ΝΑΥΠΛΙΟ ΘΕΑΤΡΟΔΡΟΜΙΟ

 ..............................................................

Μουσική  βραδυά  γνωριμίας   διοργανώνουν  οι  ΦΙΛΟΙ  ΤΟΥ  ΘΕΑΤΡΟΥ  ΣΤΟ  ΝΑΥΠΛΙΟ  " ΘΕΑΤΡΟΔΡΟΜΙΟ "   την  Παρασκευή   16  Νοεμβρίου  στις  8.30 μ. μ.  στο  καφενείο  ΚΕΝΤΡΙΚΟ  πλατεία  Συντάγματος   Ναυπλιο .

      Ελάτε  να  γνωριστούμε   και  να  ταξιδέψουμε   με  όμορφες  μελωδίες  συντροφιά  με  τους

   ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ  ΚΑΡΑΜΟΛΕΓΚΟΥ  ,   ΒΑΣΙΛΗ  ΚΑΤΣΑΡΟ  , ΗΛΙΑ  ΜΩΡΟ  .

  Χαρά  μας  να  μοιραστούμε   στιγμές  ξεγνοιασιάς  και  ψυχαγωγίας .

                                     ....καλή  μας  αντάμωση  !!!

.....χορηγος    

το  ΚΕΝΤΡΙΚΟΝ   πλατεία  Συντάγματος  Ναύπλιο

χορηγος  επικοινωνίας  

 ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΣ  FM  95,8     

"Μαζί" Aπο τα Χαμένα Επεισόδια (www.lifo.gr, 1/11/2012)

...............................................................

Μαζί

Άφησέ με να σου πω για τις μέρες μαζί σου, κι ύστερα ψάξε εσύ άλλον τρόπο για να αντέξουμε το σήμερα.

 

 

 

Aπο τα Χαμένα Επεισόδια

Δεν θέλω να σου ξαναπώ για όσα συμβαίνουν γύρω μας, τα ξέρεις πια, τα βλέπεις καθημερινά, κάθε λεπτό, σε εσένα, στους φίλους σου, στους περαστικούς που προλαβαίνεις να ρίξεις ένα γρήγορο, συνήθως λυπημένο, βλέμμα. Άφησέ με τώρα να σου πω για τα άλλα, άφησέ με να σου πω για εκείνα τα λίγα, τα ασήμαντα, που ανακαλύπτω τώρα εγώ, με εσένα, για εσένα. Κι ύστερα γύρνα πάλι στα πολλά, στα σημαντικά, σε αυτά που καθορίζουν το παρόν και το μέλλον μας συλλογικά, σε όσα αποφασίζονται βιαστικά, εκβιαστικά, σε όσα καταστρέφονται με μία παράγραφο νόμου ή μια πρόταση τροπολογίας. Άφησέ με να σου πω για τα ερείπια, αυτά που είμαστε, αυτά που θα γίνουμε, αυτά που τελικά θα ξαναχτίσουμε, θα ξαναβάψουμε και θα τα κάνουμε οικεία. Έστω και αναγκαστικά.

Άφησέ με όμως πρώτα να σου πω για τις μέρες μας, τις δικές μας μέρες, τις βόλτες με το αυτοκίνητο ανεβαίνοντας το βουνό, τον ελληνικό καφέ στο χάρτινο ποτήρι από ένα ξεχασμένο καφενείο, τις μουσικές που ακούμε στην διαδρομή, τις μουσικές που ταυτίζονται με την ως τώρα διαδρομή μας, την στάση στην κορυφή του βουνού για να δούμε το νησί, την κατηφόρα για τις νότιες παραλίες, τις επιστροφές που πάντα μοιάζουν πιο σύντομες, τις νύχτες που πάντα μοιάζουν πιο μικρές. Και ύστερα για όλα τα πρωινά που μας ξυπνάει ο σκύλος γλύφοντάς μας τις πατούσες, την μαρμελάδα που φτιάχνεις κάθε φορά και με διαφορετικό φρούτο, τα top ten αγαπημένων συγκροτημάτων και συγγραφέων που δεν έχουν κανένα νόημα, τα ημερολόγια που φτιάξαμε από παλιά χαρτιά για να τα γεμίσουμε με νέες μνήμες, τις κουρτίνες που τραβάω για να μπει φως, τις κουρτίνες που τραβάς για να μην μας δουν.

Και μετά για εκείνα τα απογεύματα που περπατάμε στα χαλασμένα πλακόστρωτα και θέλω να σε στριμώξω σε κάθε στενό, το συνωμοτικό βλέμμα σου που μπορούμε ακόμα και τώρα να νιώθουμε χαρά, το συνομωτικό βλέμμα μου που ο υπόλοιπος κόσμος δεν μπορεί να καταλάβει αυτό που έχουμε και μοιάζει να το ζούμε μόνο εμείς, τα ευχαριστώ σου και τα χαμόγελά μου, τις ώρες που δεν μιλάω, που μου αρκεί να ακούω τα βήματά σου μέσα στο σπίτι, και ύστερα τα σχέδια που κάνουμε για το βράδυ και τα απορρίπτουμε όλα, αφού δεν ψάχνουμε πια τα βράδια για να μας λυτρώσουν, έχουμε λυτρωθεί με ένα μόνο άγγιγμα.

Άφησέ με να σου πω για τις μέρες μαζί σου, κι ύστερα ψάξε εσύ άλλον τρόπο για να αντέξουμε το σήμερα.