..το κείμενο που ακολουθει ειναι απόσπασμα από τον πρόλογο της Μνούσκιν στο συλλογικό εργο ...jacqueline de jomaron ( επιμ. ) , Le theatre en France , τ . 1 , εκδ. Armand Colin , Παρίσι , 1988 . το αντάμωσα στο βιβλίο Περί θεάτρου του Νικηφόρου Παπανδρέου , University Studio Press A. E . εκδόθηκε 1989 .
........Ο νους μου πηγαίνει σ εκείνη την Εβραία που έφτιαξε μόνη της ενα θέατρο μέσα στο γκέτο του Βίλνο . Ναι , ένα θέατρο .
Κλέβοντας από την καθημερινή μερίδα του ψωμιού της , έπλαθε μικρές κούκλες από ψίχα . Και κάθε βράδι , η πεινασμένη γυναίκα ζωντάνευε αυτές τις θρεπτικές φιγούρες , έβγαζε τους ψωμένιους ηθοποιούς στην μικροσκοπική της σκηνούλα , μπροστά σε μερικές δεκάδες θεατές πεινασμένους όπως εκείνη κι όπως εκείνη προορισμένους για το ολοκαύτωμα . Κάθε βράδι , ως το τέλος .
Πρέπει να κρατήσουμε τη μνήμη αυτής της γυναίκας σαν μια αγιάτρευτη πληγή. Πρέπει γιατί αν ξεχάσουμε το ψωμένιο θεατράκι του Βίλνο, θα χάσουμε το θέατρο .
Ariane Mnouchkine
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου