Μια κουβεντούλα του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου με τη Λυδία Φωτοπούλου (μέρος 2ο) (www.lifo.gr 20/3/2013)

.........................................................

Μια κουβεντούλα του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου με τη Λυδία Φωτοπούλου (μέρος 2ο)

Μια κουβεντούλα του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου με την Λυδία Φωτοπούλου (www.lifo, 20/3/2013)

.........................................................

Μια κουβεντούλα του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου με την Λυδία Φωτοπούλου

Lydia @ LIFO.gr

Μια κουβεντούλα της Θέμιδας Μπαζάκα* με τον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο ((Θέμις LIFO.gr)

...................................................
 

Μια κουβεντούλα της Θέμιδας Μπαζάκα* με τον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο με εικόνα από κινητό...

(Θέμις LIFO.gr)

*: Η Θέμις Μπαζάκα εμφανίζεται στην παράσταση του έργου του Ευγένιου Ο' Νηλ "Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα" σε σκηνοθεσία του Γιάννη Χουβαρδά 

Δες εδώ:

 http://www.lifo.gr/team/gnomes/36853

«Πώς να γράψετε ένα μυθιστόρημα αγωνίας» (http://www.kathimerini.gr, 19/3/2013)

.......................................................

Πατρίτσια Χάισμιθ

(1921 -1995)

«Πώς να γράψετε ένα μυθιστόρημα αγωνίας»

Ένα βιβλίο- οδηγός για θρίλερ.

Οδηγίες προς «ναυτιλομένους» συγγραφείς περιλαμβάνει το βιβλίο «Πώς να γράψετε ένα μυθιστόρημα αγωνίας», της βραβευμένης Αγγλίδας μυθιστοριογράφου Πατρίτσια Χάισμιθ, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πατάκη. Η συγγραφέας απευθύνεται στους επίδοξους συναδέλφους της, θεωρώντας ότι από τη στιγμή που κάποιος εκθέτει τα συναισθήματά του, τις παραξενιές του, τη στάση του απέναντι στη ζωή, είναι ένας εν δυνάμει συγγραφέας. Ξεκινάει από τα συμβάντα της καθημερινής ζωής, που δίνουν και το σπινθήρα στην αφήγηση. Το βασικό ζητούμενο, κατά την συγγραφέα, η οποία διέπρεψε στην αστυνομική λογοτεχνία, είναι να αποσπάσεις την προσοχή του αναγνώστη με κάτι διασκεδαστικό, που να αξίζει τον κόπο να του αφιερώσει μερικές ώρες ή μερικά λεπτά: «Πολλοί θαρρούν πως οι ήδη αναγνωρισμένοι συνάδελφοί τους έχουν κάποια μαγική φόρμουλα επιτυχίας. Στόχος του βιβλίου είναι να ανατρέψει αυτή την ιδέα. Δεν υπάρχει μυστικό επιτυχίας στο γράψιμο, εκτός της προσωπικότητας. Και επειδή κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός, εναπόκειται αποκλειστικά στον ίδιο να εκφράσει τη διαφορετικότητά του». Το βιβλίο, γραμμένο με αφηγηματικό ύφος, σε οδηγεί στα μυστικά του μυθιστορήματος πραγματεύοντας τα… αιώνια της γραφής: Το σαράκι της ιδέας, η ανάπτυξη της αρχικής ιδέας, η φαντασία του συγγραφέα, η αναγνώριση των ιδεών, οι αόρατες κεραίες, η χρήση των προσωπικών βιωμάτων, η αφετηρία της αφήγησης, το διήγημα αγωνίας σε σύγκριση με το μυθιστόρημα. Δικαιώνοντας τον χαρακτηρισμό της ως συγγραφέας του σασπένς, δίνει ιδιαίτερη έμφαση σε θέματα όπως: το γρήγορο μυθιστόρημα, το πύκνωμα της πλοκής, οι… γοητευτικοί εγκληματίες, το σχεδόν απίστευτο, ο ρυθμός, ο αιφνιδιασμός του αναγνώστη, η πρώτη γραφή, η πρώτη σελίδα, η έκταση και η αναλογία, η τεχνική και το ταλέντο, η οπτική, η συναισθηματική εμπλοκή στην ιστορία, η γνώση των επαγγελμάτων, η δεύτερη γραφή και οι αναθεωρήσεις. Η συγγραφέας αφηγούμενη τις εμπειρίες της στο γράψιμο κλασικών έργων της, που έχουν μεταφρασθεί και στην Ελλάδα ( «Ξένοι στο τρένο», εκδόσεις Ροές, 2002 και «Ο Αμερικάνος φίλος», 1987, εκδόσεις Επίκεντρο) διδάσκει, με αποτέλεσμα ο αναγνώστης να μαθαίνει γραφή και… ανάγνωση. «Η ζωγραφική- λέει- είναι στενά συνυφασμένη με τη συγγραφική τέχνη. Οι ζωγράφοι ξέρουν να χρησιμοποιούν τα μάτια, και για ένα συγγραφέα είναι καλό να τους μιμείται». Οι συμβουλές της δείχνουν απλές αλλά, όσοι έχουν επιδιώξει να γράψουν βιβλία, ξέρουν πόσο πολύτιμες αποδεικνύονται στην απλότητά τους: «Συνιστώ ανεπιφύλακτα στους συγγραφείς να κρατούν σημειώσεις. Έστω και τρεις τέσσερις λέξεις αξίζει να σημειώνονται. Κάποιες ιδέες πιθανόν να αρχίσουν να αποκτούν ζωή». «Αν κάποτε γράψω κάτι για τη γιαγιά μου πρέπει να είναι πολύ καλό, αλλιώς καλύτερα να μη γράψω τίποτα». «Η ιδέα θα αποκτήσει σάρκα και οστά με την προσθήκη χαρακτήρων, σκηνικού, ατμόσφαιρας. Το σκηνικό και τα πρόσωπα πρέπει να φαίνονται ξεκάθαρα σαν φωτογραφία, χωρίς θολές περιοχές». «Η περιπλοκή είναι αποτελεσματικότερη όταν έχουν τη μορφή απρόσμενων γεγονότων». «Τα προβλήματα που συναντά κανείς στη συγγραφή λύνονται με ένα θαυματουργό τρόπο έτσι και κοιμηθεί λίγο. Κοιμάμαι με το πρόβλημα και ξυπνώ με τη λύση». Πόσες εξάρσεις πρέπει να έχει ένα δραματικό μυθιστόρημα; Μια; Δύο; Τρείς; Παραπάνω; «Ορισμένα βιβλία έχουν δύο και τρεις κορυφώσεις της ίδιας έντασης. Κάποιες πρέπει να είναι στο τέλος του βιβλίου, γιατί έπειτα από αυτές δεν μένει να ειπωθεί τίποτα και το βιβλίο πρέπει να τελειώσει εκεί, με μια αποκορύφωση». Πως αρχίζουμε το πρώτο κεφάλαιο; Όμορφα και …καλά; Ή με σοκ και δέος; «Στην πλειονότητά τους οι αργές, ακόμα και πληκτικές, αρχές μου, είναι γραμμένες σε μια πρόζα αρκετά νευρική. Είναι δυνατόν ένα βαρετό και νυσταλέο σπίτι σε μια ηλιόλουστη εξωτική παραλία να περιγραφεί με φρενήρη τρόπο, ακόμα και αν δεν συμβαίνει απολύτως τίποτα για ογδόντα σελίδες». ‘Ένα μυθιστόρημα τελειώνει όπως το έχει στο μυαλό του ο συγγραφέας; «Ένα βιβλίο υπόκειται σε αλλαγές ενώ έχουν γραφεί τα τρία τέταρτά του. Κανένα βιβλίο, και πιθανότατα κανένας πίνακας, όταν ολοκληρωθεί, δεν είναι ακριβώς το ίδιο με αυτό που ονειρευτήκαμε αρχικά». Τι γίνεται με το άγχος του συγγραφέα να… αρπάξει από τα μούτρα τον αναγνώστη; «Είναι φτηνό κόλπο να ξαφνιάζεις ή να σοκάρεις τον αναγνώστη εις βάρος της λογικής- εκτός και αν πρόκειται για κωμωδία. Το ιδανικό είναι η μια ανεξέλεγκτη τροπή των γεγονότων, συνεπής όμως με το χαρακτήρα των πρωταγωνιστών. Τεντώστε στο μάξιμουμ την ευπιστία του αναγνώστη, αλλά μην τα σπάσετε». Πόσο εύκολη είναι η πρώτη σελίδα; «Η πρώτη σελίδα είναι σημαντική γιατί μπορεί να μυήσει τον αναγνώστη στην ιστορία ή να τον κάνει να κλείσει το βιβλίο και να το βάλει στην άκρη. Ένας γνωστός μου συγγραφέας μου είπε ότι δε τον πειράζει να αφιερώσει και δέκα μέρες στην πρώτη σελίδα». Για το φαινόμενο των βιβλίων, με τη σωρεία των στοιχείων η συγγραφέας είναι κατηγορηματική: «Ο αναγνώστης δεν θέλει να βουτήξει σε ένα ωκεανό πληροφοριών και περίπλοκων καταστάσεων, που δύσκολα θα συσχετίσει με τους χαρακτήρες. Υπάρχει μια τάση υπερβολής στις περιγραφές, ακόμα και στις εξηγήσεις. Όταν κάποιος περιγράφει ένα δωμάτιο δεν χρειάζεται να κατονομάσει τα πάντα εκεί μέσα, εκτός και αν είναι το δωμάτιο με τις εκπλήξεις. Το ίδιο και με τους διαλόγους». Και μια ακόμη συμβουλή για την αληθοφάνεια των επαγγελμάτων που εξασκούν πρωταγωνιστές και δευτεραγωνιστές : «Οι συγγραφείς πρέπει να εκμεταλλεύονται κάθε ευκαιρία προκειμένου να γνωρίσουν τα επαγγέλματα άλλων ανθρώπων, να δουν το χώρο εργασίας και να ακούσουν πως μιλάνε εκεί. Το ίδιο ισχύει και για τα χωριά, τις πόλεις και τις χώρες, ακόμη και για τους δρόμους. Ένα μίζερο σοκάκι οπουδήποτε, γεμάτο σκουπίδια, πιτσιρίκια και αδέσποτα σκυλιά, μπορεί να είναι τόσο γόνιμο για τη φαντασία όσο και το ηλιοβασίλεμα στο Σούνιο, όπου ο Μπάιρον σκάλισε τ΄ όνομά του σε μια μαρμάρινη κολόνα στο ναό του Ποσειδώνα». Η Πατρίτσια Χάισμιθ γεννήθηκε το 1921 στο Φορτ Γουόρθ του Τέξας. Σπούδασε Λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια της Νέας Υόρκης, όπου εργαζόταν ως κειμενογράφος σε κόμικς και συγκεκριμένα στον Σούπερμαν. Έγινε γνωστή με το βιβλίο της «Ξένοι στο τρένο», που το 1950 γυρίστηκε ταινία από τον Χίτσκοκ. Η πενταλογία της με τον ήρωα Ρίπλεϋ ενέπνευσε τον Βιμ Βίντερς ο οποίος το 1977 γύρισε το «Ένας Αμερικάνος φίλος» με τον Μπρούνο Γκανζ. Αναγνωρίστηκε ως μεγάλη συγγραφέας μυθιστορημάτων θρίλερ αποσπώντας βραβεία στην Αγγλία και στη Γαλλία. Έγραψε 27 μυθιστορήματα και πολυάριθμες κριτικές και δοκίμια. Πέθανε το 1995. Χαρακτηριστικό της γραφής είναι ο θρίαμβος του Κακού. Αυτό όμως το δίνει με ένα περίτεχνο τρόπο, υποσκελίζοντας τον ηθικισμό με τον παιγνιώδες ύφος της. Η ίδια έχει διακηρύξει πως ο συγγραφέας είναι αταξικός και η συγγραφή δεν έχει σχέση με τα κηρύγματα. Πηγή: ΑΜΠΕ

Οδυσσέας Ελύτης: Αναζητώντας τη «μεταφυσική του φωτός» (18 Μαρ 2013 | tvxsteam tvxs.gr)

........................................................

Οδυσσέας Ελύτης: Αναζητώντας τη «μεταφυσική του φωτός»

12:14, 18 Μαρ 2013 | tvxsteam tvxs.gr/node/33824

 

Σαν σήμερα, στις 18 Μαρτίου του 1996 έφυγε από τη ζωή ο σπουδαίος Έλληνας ποιητής Οδυσσέας Ελύτης, ο οποίος βραβεύτηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας «Για την ποίησή του, που με φόντο την ελληνική παράδοση, με αισθηματοποιημένη δύναμη και πνευματική οξύνοια ζωντανεύει τον αγώνα τού σύγχρονου ανθρώπου για ελευθερία και δημιουργία». 

Ο Οδυσσέας Αλεπουδέλης - όπως ήταν το πραγματικό του όνομα - γεννήθηκε στις 2 Νοεμβρίου 1911 στο Ηράκλειο της Κρήτης. Μετακόμισε μόνιμα στην Αθήνα, όπου το 1930 γράφτηκε στη Νομική Σχολή Αθηνών. Η πρώτη του εμφάνιση ως ποιητής μέσω του περιοδικού «Νέα Γράμματα» έγινε δεκτή με ενθουσιασμό, παρά τις ποικίλες αντιδράσεις που προκάλεσε.

Ο Ελύτης κατόρθωσε ωστόσο να τις υπερνικήσει και να συμβάλλει αποτελεσματικά στην ποιητική αναμόρφωση της χώρας, από τις αρχές του Β' Παγκοσμίου Πολέμου έως τις μέρες μας.

Το 1937, υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών στην Κέρκυρα, αλληλογραφώντας παράλληλα με το Νίκο Γκάτσο και το Γιώργο Σεφέρη που βρίσκονταν στην Κορυτσά. Με το ξέσπασμα του πολέμου υπηρέτησε ως υπολοχαγός, ενώ κατά τη διάρκεια του πολέμου και μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας παρέμεινε ενεργός, εκδίδοντας επιτυχημένες ποιητικές συλλογές και δοκίμια για τη σύγχρονη ποίηση και άλλα καλλιτεχνικά ζητήματα.

Το Νοέμβριο του 1943, εκδίδεται η συλλογή «Ο Ήλιος ο Πρώτος μαζί με τις Παραλλαγές πάνω σε μια αχτίδα», σε 6.000 αριθμημένα αντίτυπα, ένας ύμνος του Ελύτη στη χαρά της ζωής και στην ομορφιά της φύσης. Στα Νέα Γράμματα που άρχισαν να επανεκδίδονται το 1944, δημοσίευσε το δοκίμιό του «Τα κορίτσια», ενώ από το 1945 ξεκίνησε η συνεργασία του με το περιοδικό Τετράδιο μεταφράζοντας ποιήματα του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα και παρουσιάζοντας σε πρώτη δημοσίευση το ποιητικό του έργο Άσμα Ηρωικό και Πένθιμο για τον χαμένο Ανθυπολοχαγό της Αλβανίας.

Ο Οδυσσέας Ελύτης διετέλεσε δύο φορές Διευθυντής Προγράμματος στο Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας (1945-46 και 1953-54), ύστερα από σύσταση του Σεφέρη, που ήταν διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Αντιβασιλέα Δαμασκηνού. Τις περιόδους 1948-1952 και 1969-1972 μετακόμισε στο Παρίσι, όπου παρακολούθησε διαλέξεις φιλολογίας και λογοτεχνίας στη Σορβόννη. Στο Παρίσι γνωρίστηκε με μεγάλους καλλιτέχνες όπως οι Reverdy, Breton, Tzara, Ungaretti, Matisse, Picasso, Chagall, Giacometti. Το 1948 αντιπροσώπευσε την Ελλάδα στις Παγκόσμιες Συναντήσεις της Γενεύης, το 1949 στο Ιδρυτικό Συνέδριο της Παγκόσμιας Ένωσης Κριτικών Τέχνης στο Παρίσι και το 1962 στο Incontro Romano della Cultura στη Ρώμη.

Το 1978 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και το 1979 βραβεύεται με το Νόμπελ Λογοτεχνίας. «Για την ποίησή του, που με φόντο την ελληνική παράδοση, με αισθηματοποιημένη δύναμη και πνευματική οξύνοια ζωντανεύει τον αγώνα τού σύγχρονου ανθρώπου για ελευθερία και δημιουργία», ανέφερε η απόφαση της απονομής του βραβείου από την Σουηδική Ακαδημία. Τον επόμενο χρόνο, ο Ελύτης καταθέτει το χρυσό μετάλλιο και τα διπλώματα του βραβείου στο Μουσείο Μπενάκη, ενώ ακολουθούν τιμητικές διακρίσεις όπως η απονομή φόρου τιμής σε ειδική συνεδρίαση της Βουλής των Ελλήνων, η αναγόρευση του σε επίτιμο διδάκτορα του Πανεπιστημίου της Σορβόνης, η ίδρυση έδρας νεοελληνικών σπουδών με τίτλο «Έδρα Ελύτη» στο πανεπιστήμιο Rutgers του Νιου Τζέρσι και η απονομή του αργυρού μεταλλίου Benson από τη Βασιλική Φιλολογική Εταιρεία του Λονδίνου.

Η ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη εκφράζει ένα ευρύ φάσμα. Σε αντίθεση με άλλους, δεν στράφηκε προς την αρχαία Ελλάδα ή το Βυζάντιο, αλλά αφιερώθηκε στο σύγχρονο ελληνισμό, πάνω στον οποίο επιχείρησε να καταστήσει σημαντική τη μυθολογία και τους θεσμούς. Βασικός του στόχος ήταν να απαλλάξει τη συνείδηση των ανθρώπων από αδικαιολόγητες μεταμέλειες, να συμπληρώσει τα φυσικά στοιχεία μέσω ηθικών δυνάμεων, να πετύχει τη μέγιστη δυνατή διαφάνεια στην έκφραση και να κατορθώσει τελικώς να προσεγγίσει το μυστήριο, «τη μεταφυσική του φωτός», σύμφωνα με το δικό του ορισμό. Ο Οδυσσέας Ελύτης πέθανε στις 18 Μαρτίου 1996 στην Αθήνα από ανακοπή καρδιάς.

ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΣΤΑΓΟΝΑ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ

Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης Lyrics: Odysseas Elytis
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις Music: Manos Hadjidakis
Πρώτη εκτέλεση: Δημήτρης Ψαρριανός (Ψαριανός) Song: Dimitris Psarianos
ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ-ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ ΜΕ ΤΗ ΠΡΩΤΗ ΣΤΑΓΟΝΑ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ


Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι
Μουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές
Όλα τα λόγια που είχανε μοναδικό τους προορισμόν Εσένα!

Πριν απ' τα μάτια μου ήσουν φως
Πριν απ' τον Έρωτα έρωτας
Κι όταν σε πήρε το φιλί
Γυναίκα

Κατά πού θ' απλώσουμε τα χέρια μας
τώρα που δε μας λογαριάζει πια ο καιρός
Κατά πού θ' αφήσουμε τα μάτια μας
τώρα που οι μακρυνές γραμμές ναυάγησαν στα σύννεφα

Κι είμαστε μόνοι ολομόναχοι
τριγυρισμένοι απ' τις νεκρές εικόνες σου.

Πριν απ' τα μάτια μου ήσουν φως
Πριν απ' τον Έρωτα έρωτας
Κι όταν σε πήρε το φιλί
Γυναίκα

Η εμβληματική μορφή του κινηματογράφου, Κριστόφ Κισλόφσκι (13 Μαρ 2013 | tvxsteam tvxs.gr)

.......................................................

Η εμβληματική μορφή του κινηματογράφου, Κριστόφ Κισλόφσκι

07:39, 13 Μαρ 2013 | tvxsteam tvxs.gr/node/39515

 

Στις 13 Μαρτίου του 1996, αφήνει την τελευταία του πνοή στην Βαρσοβία, από οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου, ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες του 20ου αιώνα, ο Κριστόφ Κισλόφσκι.

Ο Κισλόφσκι γεννήθηκε στις 27 Ιουνίου του 1941 στη Βαρσοβία. Σε ηλικία 16 ετών γράφτηκε σε σχολή πυροσβεστών, την οποία εγκατέλειψε γρήγορα.

Το 1965, μετά από δύο αποτυχημένες προσπάθειες, γίνεται δεκτός στην Κινηματογραφική Σχολή του Λοντζ και την επόμενη χρονιά γύρισε την πρώτη μικρού μήκους ταινία του «Tramwaj» (1966).

Τρία χρόνια αργότερα ολοκληρώνει τις σπουδές του, έχοντας στο ενεργητικό του τέσσερις ταινίες μικρού μήκους, και στρέφεται προς τα ντοκιμαντέρ.

Με την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, το «Personel», κερδίζει και το πρώτο του βραβείο από το Κινηματογραφικό Φεστιβάλ του Μανχάιμ. Με την πρώτη του ταινία εντάσσεται στο ρεύμα του κοινωνικού ρεαλισμού, ένα ρεύμα που θα ακολουθήσει και στις επόμενες ταινίες του, όπως «Το Σημάδι», το «Ερασιτέχνης Κινηματογραφιστής», με το οποίο κέρδισε και το Μέγα Βραβείο στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Μόσχας, το «Η τύχη».

Η είσοδος του στον πολιτικό κινηματογράφο, πραγματοποιείται με την ταινία «Δίχως Τέλος» (1984). Ακολουθεί το «Ο Δεκάλογος», το οποίο αποτελείται από 10 ταινίες μικρού μήκους εμπνευσμένες από τις Δέκα Εντολές. Από αυτή τη συλλογή προέκυψαν και οι μεγαλύτερου μήκους εκδοχές του πέμπτου και έκτου επεισοδίου με τον τίτλο «Μικρή Ιστορία για ένα Φόνο» (1988) και «Μικρή Ερωτική Ιστορία» (1988).

Δες εδώ σχετικά βίντεο από ταινίες του

http://tvxs.gr/news/%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1/%CE%B7-%CE%B5%CE%BC%CE%B2%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%BC%CE%BF%CF%81%CF%86%CE%AE-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%AC%CF%86%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C%CF%86-%CE%BA%CE%B9%CF%83%CE%BB%CF%8C%CF%86%CF%83%CE%BA%CE%B9

Πόσο μου άρεσε το παλιό μουσείο της Ακρόπολης της Άννας Δαμιανίδη (http://pezotis.blogspot.gr, 6/3/2013)

...........................................................

Πόσο μου άρεσε το παλιό μουσείο της Ακρόπολης

της Άννας Δαμιανίδη 

(http://pezotis.blogspot.gr, 6/3/2013)

Είχαμε αποφασίσει να πάμε στην Ακρόπολη την περασμένη Κυριακή επειδή είχε δωρεάν είσοδο ως πρώτη Κυριακή του μήνα και επιμείναμε παρά το κρύο. Το προηγούμενο βράδυ είχα διαβάσει έναν παλιό οδηγό και είχα σχεδιάσει την πορεία μας απο το θέατρο του Διονύσου  ως τα εκδοτήρια.
Δεν είχα ξαναπάει ποτέ απο εκεί και δεν ήξερα αν βγαίνει ο δρόμος. Με το βιβλίο και το σχεδιάγραμμα υπό μάλης και τις φρεσκαρισμένες ή απλώς φρέσκες γνώσεις μου, οδήγησα την παρέα από το θέατρο του Δονύσου στο χορηγικό μνημείο του Νικία. Και καθώς περπατούσαμε πάνω απο τη στοά του Ευμένους που την είχε φτιάξει ο βασιλιάς αυτός της Περγάμου για να στεγάζονται οι ηθοποιοί, τα σκηνικά ή και οι θεατές σε περίπτωση βροχής, συνειδητοποίησα ότι όλη αυτή η πλευρά, αρχίζοντας απο το μνημείο του Λυσικράτη μέσα στην Πλάκα, είναι αφιερωμένη στο θέατρο. Ξεκινώντας απο το μέρος που γεννήθηκε η τραγωδία, το θέατρο του Διονύσου και καταλήγοντας εκεί που παίζεται ακόμα και σήμερα, στο Ηρώδειο, όλα γύρω είναι θεατρικά. Τα χορηγικά μνημεία είναι χτισμένα σουβενίρ βραβείων, σα να έβαζαν τα Οσκαρ σε μικρά οικοδομήματα στη σειρά, διαφορετικό μάλιστα το καθένα. Το φαντάζεστε; Θα μας φαινόταν πολύ φορτωμένη η αρχαία Ακρόπολη αν τύχαινε ποτέ να τη δούμε, έτσι μάλιστα που την έχουμε συνηθίσει απογυμνωμένη σαν ραχοκοκαλιά ψαριού που έχει φαγωθεί για τα καλά κι έχει σπάσει.
Χορηγικό μνημείο λοιπόν και στη σπηλιά μέσα στο βράχο, του Θρασύλου, κι οι κολώνες από πάνω, τίποτε περισσότερο απο στηρίγματα για τον μεταλλικό τρίποδα που ήταν το έπαθλο των θεατρικών αγώνων. Δόξα αιώνια σου εξσφάλιζαν τα βραβεία αυτά, ειδικά αν είχες λεφτά να χτίσεις και κάτι στο δημόσιο χώρο. Κι ο Νικίας είχε φτιάξει ολόκληρο κτίριο παραδίπλα για τον ίδιο σκοπό, κι ένα σωρό ακόμα υπήρχαν στη σειρά καθώς γινόταν ο περίπατος, που τον ονόμαζαν έτσι, απο το παλιό θέατρο στο καινούργιο.
Περπατώντας λοιπόν εμείς ένα επίπεδο πιο πάνω έχουμε διανύσει μερικούς αιώνες θεάτρου, απο τους πρώτους διθυράμβους για τον Διόνυσο μέχρι τις πολυτελείς αψίδες του Ηρωδείου που όταν χτίστηκε το σκέπαζε στέγη κέδρινη, ό,τι πιο ακριβό διέθετε η εποχή σε ξυλεία. Καθώς το βλέπουμε στ' αριστερά μας ανεβαίνουμε λίγα απότομα σκαλιά και νάμαστε στο εκδοτήριο μαζί με τα πλήθη που ανέβηκαν από την Πλάκα. Στεκόμαστε στα Προπύλαια λίγο, ουσιαστικά  είναι πια το πιο σημαντικό σημείο, το μόνο κτίριο που μπορείς να διαβείς και που ανακαλεί και την πομπή των Παναθηναίων και όλα τα περάσματα. Ο Παρθενώνας μονίμως σε σκαλωσιές, αυτή τη φορά στην πρόσοψη, είναι απρόσιτος εδώ και χρόνια. Θα μου πείτε, και τι καταλάβαινες όταν πήγαινες και περπατούσες επάνω; Τίποτε, μια αίσθηση των μεγεθών είχα κυρίως, την αύρα του περιβάλλοντος ίσως, αυτή που προσφέρει πάντα το να μπαίνεις σ' ένα χώρο.
Περάσαμε γρήγορα από το Ερέχθειο, φυσούσε κι έκανε τόσο κρύο που δεν μπορούσες να σταθείς. Προσπαθήσαμε να βρούμε πού περίπου θα ήταν τα χαμένα μνημεία, o ναός της Βραυρωνείας Αρτέμιδας, η Χαλκοθήκη, η οικία των Αρρηφόρων, ο ναός της Πανδρόσου και της Πολιάδος Αθηνάς, ο ναός του Αυγούστου και της Ρώμης. Ανεβήκαμε βιαστικά στον εξώστη με τη σημαία, βγάλαμε την καθιερωμένη φωτογραφία με τον Παρθενώνα στο βάθος, ύστερα στρίψαμε να φύγουμε. Προσπεράσαμε τα σκαλιά του παλιού μουσείου. Πιο πολύ απο κάθε φορά το νοστάλγησα, να πηγαίναμε εκει για να ολοκληρώσουμε την επίσκεψη, όπως κάναμε παλιά. Τι ωραίο, ουσιαστικό, συμμαζεμένο και διακριτικό που ήταν. Έμπαινες αφού είχες δει τη σχετική ερημιά του "ιερού βράχου" και αμέσως αποκτούσες μια εικόνα για το πώς θα ήταν γεμάτος με γλυπτά, αφιερώματα και άλλα κτίρια. Έτσι δε όπως ήταν χωμένο μέσα στο βράχο, αθέατο αλλά καλά οργνωμένο τελικά, ήταν μια αποκάλυψη για τον κάπως απογοητευμένο επισκέπτη. Εντελώς το αντίθετο απο το αχανές, διεκδικητικό, χαοτικό και άδειο σημερινό μουσείο, που φυσικά δεν αντέχαμε να επισκεφτούμε μετά απο την αρκετά κουραστική μας ανάβαση.
Πήγαμε απλώς να πιούμε καφέ εκεί και χαζέψαμε το μαγαζάκι του. Για τα ελληνικά δεδομένα έχει τη μεγαλύτερη ποικιλία σε σουβενίρ μουσείων, αλλά φυσικά θα μπορούσε να έχει πολύ περισσότερα. Αγόρασα ένα βιβλιαράκι παιδικό που δείχνει πώς ήταν τα μνημεία και πώς έχουν απομείνει.
Δεν μου αρέσει το νέο μουσείο, νοστάλγησα πολύ το παλιό.
Τι να κάνουμε όμως; Η μεγάλομανία μας είναι ανίατη.

"Μνήμη Παλαμά" Του Παντελή Μπουκάλα ("Καθημερινή", 3/3/2013) 70 χρόνια από το θάνατό του (1943).

..........................................................

Μνήμη Παλαμά
Του Παντελή Μπουκάλα
Θυμήθηκα το συμβάν με αφορμή τα εβδομήντα χρόνια από τον θάνατο του Παλαμά: Το 1933, ο Πέτρος Χάρης αρχίζει μια έρευνα στα «Αθηναϊκά Νέα». Θέμα της «ποία η ωραιοτέρα λέξις της ελληνικής γλώσσης», και ειδικότερα «ποία η λέξις, η μία και μόνη, που αρέσει περισσότερο στους συγγραφείς, στους καλλιτέχνες και γενικότερα στους διανοουμένους». Πρώτον ρωτάει τον Παλαμά, που αρχικά «θέλησε να ξεφύγει», επειδή «ίσως και να βρήκε επιπόλαιο» το ερώτημα· και δικαίως. «Αλλά ξαφνικά έλαμψαν τα μάτια του» και πρόφερε την αγαπημένη του λέξη «με ανακούφιση, μ’ ενθουσιασμό, με κάποιο πείσμα: Δημοτικισμός». Ούτε πατρίδα ούτε Ρωμιοσύνη ή Ελλάδα, μάνα, ποίηση, αγάπη, ειρήνη ή Μούσα, όπως ίσως ανέμενε ο Π. Χάρης τότε και πολλοί σήμερα. Εξηγεί ο ποιητής: «Δεν σας κρύβω ότι δίνω αυτή την απάντηση γιατί μ’ αρέσει η λέξη, αλλά και εξ αφορμής της μεγάλης συκοφαντικής εκστρατείας που ξαναρχίζει εις βάρος όλων των δημοτικιστών» από τους «αναρμόδιους» που «κολλάνε σ’ όλους τον κομμουνισμό». Αλλωστε, ο δημοτικισμός και τον δήμο έχει μέσα του και το κίνημα, τον αγώνα· το πάθος. Παλιά συνήθεια η συκοφαντία. Και στα γλωσσικά μας. Και παλιό το να πρωτοστατούν στις σχετικές εκστρατείες οι «αναρμόδιοι». Σήμερα, λ.χ., οπότε η ελληνική γλώσσα «ξαναπεθαίνει» για ένατη ή δέκατη φορά σε έναν αιώνα, όσοι κλαίνε ή κλαίγονται σε ράδια, κανάλια, σάιτ και πρωτοσέλιδα ότι σκοτώνουν τα φωνήεντά μας (οι κομμουνισταί, ποιοι άλλοι) και ενταφιάζουν τα σύμφωνά μας (οι εξωνημένοι του κρυφομπολσεβίκου Σόρος, βεβαίως βεβαίως), δεν μπαίνουν στον κόπο να διαβάσουν τα δήθεν γλωσσοκτονικά σχολικά βιβλία και εξαπολύουν κατάρες κατά της γλωσσολογίας που τους τις προμηθεύει η ιδεολογία τους. Η ιδεοληψία τους δηλαδή. Κι αν έβρισκαν μπροστά τους τον Σοσίρ ή τον Παλαμά, θα τους σωφρόνιζαν. Κι ενώ με το ένα χέρι τους θα λιθοβολούσαν τον Παλαμά, με το άλλο θα κομμάτιαζαν το έργο του, ώσπου να βρουν δύο στίχους που κάπως να ταιριάζουν με το δόγμα τους και να τους σφετεριστούν. Τίποτα πιο συκοφαντικό από αυτό για τους ποιητές μας. Και το υφίσταται κι ο Σολωμός, κι ο Παλαμάς, κι ο Καβάφης, κι ο Ελύτης. Από αυτόκλητους ελληνολάτρες που θα ’καιγαν τα βιβλία όλων των προαναφερθέντων για να βάλουν, στη θέση τους, ένα και μόνο: τα Απαντα Γεωργαλά.

Nikolai Gogol, ο ιδρυτής του ρωσικού ρεαλισμού (04 Μαρ 2013 | tvxsteam tvxs.gr)

.......................................................

Nikolai Gogol, ο ιδρυτής του ρωσικού ρεαλισμού

07:32, 04 Μαρ 2013 | tvxsteam tvxs.gr/node/32855

 

 

Στις 4 Μαρτίου του 1852 πέθανε ο συγγραφέας, δραματουργός και, κατά πολλούς, ιδρυτής του ρωσικού ρεαλισμού, Nikolai Gogol, ένας συγγραφέας για τον οποίο ο Dostoyevsky είπε ότι όλοι οι Ρώσοι ρεαλιστές «βγήκαμε κάτω από το παλτό του Gogol» κάνοντας αναφορά στη διάσημη ιστορία του. Πολλά από τα έργα του, όπως τα Τάρας Μπούλμπα (1835), Νεκρές Ψυχές (1842), Ο γενικός επιθεωρητής (1836) Το ημερολόγιο ενός τρελού (1842) κ.α. θεωρούνται σήμερα από τα σπουδαιότερα λογοτεχνικά έργα της Ρωσίας.

Ο Nikolai Vasilievich Gogol γεννήθηκε στις 19 Μαρτίου του 1809 στο κοζάκικο ουκρανικό χωριό Sorochyntsi. Το 1828 πήγε στην Αγία Πετρούπολη, όπου εξασφάλισε απασχόληση στο δημόσιο κι έγινε γνωστός στους λογοτεχνικούς κύκλους της εποχής.

Η πρώτη του συλλογή διηγημάτων απέσπασε επαίνους, το 1831. Η επόμενη συλλογή του, Mirgorod (1835), περιείχε και το Τάρας Μπούλμπα, έργο που τελικά επεκτάθηκε το 1842 σ' ολόκληρο μυθιστόρημα. Αυτό το έργο του, το οποίο εξετάζει τη ζωή των κοζάκων του 16ου αιώνα, αποκάλυψε τη μεγάλη δυνατότητα του συγγραφέα για ακριβή και με ανθρώπινη συμπόνια απεικόνιση των χαρακτήρων αλλά και το σπινθηροβόλο σατιρικό χιούμορ του.

Το 1836, κυκλοφορεί Ο Γενικός Επιθεωρητής, μια εύθυμη σάτιρα για τη φιλαργυρία και την ηλιθιότητα των γραφειοκρατών ανώτερων υπαλλήλων, έργο το οποίο θεωρείται από πολλούς κριτικούς ως ένα από τα σημαντικότερα κείμενα στη ρωσική λογοτεχνία. Το 1842 κυκλοφορούν οι Νεκρές Ψυχές, ένα μυθιστόρημα το οποίο χαρακτηρίζεται ως το μέγιστο δημιούργημα του συγγραφέα και ένα από τα λεπτότερα έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας.

Το έργο αυτό επηρέασε σημαντικά τις επόμενες γενιές των Ρώσων λογοτεχνών ενώ πολλά από τα πνευματώδη ρητά του πέρασαν στη γλώσσα του λαού και έγιναν αποφθέγματα. Την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε και η άλλη διάσημη σήμερα ιστορία του, το Παλτό. Στο τέλος της ζωής του ο Gogol επηρεάστηκε σημαντικά από έναν φανατικό ορθόδοξο ιερέα, τον πάτερ Konstantinovskii, με αποτέλεσμα να κάψει πολλά χειρόγραφά του, όπως και αυτό των Νεκρών Ψυχών.

Ο Nikolai Gogol πέθανε όντας στα όρια της τρέλας, σε ηλικία 43 ετών, στις 4 Μαρτίου του 1852. «Είμαι προορισμένος από μυστηριώδεις δυνάμεις να περπατώ χέρι-χέρι με τους παράξενους ήρωές μου», έγραψε ο Gogol, «ενώ βλέπω τη ζωή με όλο το μέγεθός της να με προσπερνάει, να τη βλέπω μέσα από το γέλιο που βλέπει ο κόσμος και τα δάκρυα που ούτε βλέπει ούτε γνωρίζει ο κόσμος».

Ο λυρισμός, το χιούμορ και τη διεισδυτικότητα του Gogol, χάραξαν έναν καινούργιο δρόμο στη ρωσική και στην παγκόσμια λογοτεχνία, ενώ ως αναλυτής του γκροτέσκου της ανθρώπινης φύσης, ο Gogol χαρακτηρίζεται από πολλούς ως ο Hieronymus Bosch της Ρωσικής Λογοτεχνίας. 

Ο Ελληνας νομπελίστας ποιητής Γιώργος Σεφέρης (http://entertainment.in.gr, 26 Φεβρουαρίου 2013)

.........................................................
 

Ο Ελληνας νομπελίστας ποιητής Γιώργος Σεφέρης

 
Δημοσίευση: http://entertainment.in.gr, 26 Φεβρουαρίου 2013

Τι κι αν αυτός ο Φεβρουάριος έχει 28 μέρες, εμείς θα τιμήσουμε τη γέννηση του νομπελίστα ποιητή μας Γιώργου Σεφέρη, που γεννήθηκε μαζί με τον εικοστό αιώνα, 29 Φεβρουαρίου 1900, αφήνοντας πίσω του παρακαταθήκη ένα τεράστιο και σημαντικό, λογοτεχνικό έργο!

.

Ο Γιώργος Σεφεριάδης -αργότερα καθιέρωσε το φιλολογικό ψευδώνυμο Σεφέρης- γεννήθηκε στη Σμύρνη 29 Φεβρουαρίου 1900, είναι ένας εκ των δύο βραβευμένων με Νόμπελ Λογοτεχνίας Ελλήνων ποιητών, μαζί με τον Οδυσσέα Ελύτη και ένας από τους σημαντικότερους ποιητές που γέννησε αυτή η χώρα.

Η μετανάστευση

 

 

Το 1914, με το ξέσπασμα του Μεγάλου Πολέμου και τη μετανάστευση της οικογένειας στην Ελλάδα, άρχισε να γράφει τους πρώτους στίχους του και μετά την αποφοίτησή του από το Πρότυπο Κλασικό Γυμνάσιο Αθηνών το 1917, η οικογένεια μετακομίζει στο Παρίσι, όπου ο πατέρας εργάζεται ως δικηγόρος.
Στο Παρίσι μένει μέχρι το 1924 και αφού πήρε το πτυχίο της Νομικής και την απαραίτητη λογοτεχνική κατάρτιση με ειδικές σπουδές, φεύγει για το Λονδίνο προκειμένου να τελειοποιήσει τα αγγλικά του, στο πλαίσιο της προετοιμασίας για τις εξετάσεις στο Υπουργείο Εξωτερικών.

Το 1925 επιστρέφει στην Αθήνα και το 1927 διορίζεται στη διπλωματική υπηρεσία του Υπουργείου Εξωτερικών ως ακόλουθος πρεσβείας.
Το 1928 δημοσιεύει στη Νέα Εστία, επώνυμα ως Γ. Σεφεριάδης, το "Μια βραδιά με τον Κύριο Τεστ", μετάφραση έργου του Βαλερί, ενώ το 1931 εκδίδεται με το ψευδώνυμο Γ. Σεφέρης η "Στροφή" και τον ίδιο χρόνο διορίζεται υποπρόξενος και έπειτα διευθύνων του ελληνικού Γενικού Προξενείου του Λονδίνου, όπου θα παραμείνει μέχρι και το 1934.
Με την επιστροφή του στην Αθήνα, ξεκινάει και η συνεργασία του με τις εκδόσεις Νέα Γράμματα.
Το 1936 διορίζεται πρόξενος στην Κορυτσά, όπου θα παραμείνει μέχρι το 1938.
Το 1937 δημοσιεύει στα Νέα Γράμματα επιστολή του περί της δημοτικής γλώσσας και το 1938 μετατίθεται στην Αθήνα ως προϊστάμενος της Διεύθυνσης Εξωτερικού Τύπου του Υφυπουργείου Τύπου και Πληροφοριών.

Ο γάμος και οι μετακινήσεις

 
 

 

Το 1941 ο Γιώργος Σεφέρης παντρεύεται τη Μαρία Ζάννου και στη συνέχεια το ζεύγος ακολουθεί την ελληνική κυβέρνηση, που μέσω Κρήτης καταφθάνει στην Αίγυπτο και παραμένει στην Αλεξάνδρεια.
Τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς, ο Γιώργος Σεφέρης συνοδεύει την Πριγκίπισσα Διαδόχου Φρειδερίκη και τα δύο της παιδιά, Σοφία και Κωνσταντίνο, στο Γιοχάνεσμπουργκ και από εκεί στην Πραιτόρια υπηρετώντας στην εκεί Ελληνική Πρεσβεία μέχρι το 1942.
Λόγω της διπλωματικής ιδιότητάς του, η ζωή του Γιώργου Σεφέρη χαρακτηριζόταν από συνεχείς μετακινήσεις. Έτσι, ως ακόλουθος κι αργότερα ως πρέσβης, υπηρέτησε σε πολλές ελληνικές πρεσβείες του εξωτερικού, γεγονός το οποίο καθόρισε σημαντικά το έργο του.

Οι σημαντικές γνωριμίες και η βράβευση

 

 

Αν και η παιδεία και εκπαίδευσή του του ήταν περισσότερο ευρωπαϊκή παρά ελληνική, εκείνος όχι μόνο δεν απαρνήθηκε την ελληνική λογοτεχνία, αλλά την καλλιέργησε σε βάθος με σκοπό την ανανέωσή της.
Η ποίησή του επηρεάστηκε από σημαντικούς ποιητές της εποχής όπως οι: Έλιοτ (T.S Elliot), Κλωντέλ, Βαλερί και Πάουντ (Ezra Pound). Το γεγονός όμως που χάραξε ανεξίτηλα τη σφραγίδα του στη συνείδηση του ποιητή ήταν η εθνική καταστροφή του 1922 κι ο ξεριζωμός του μικρασιατικού ελληνισμού.
Το 1963 και με τη φήμη του να έχει ήδη ξεφύγει από τα εθνικά όρια, βραβεύεται από τη Σουηδική Ακαδημία Επιστημών, με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, για την πνευματική προσφορά του.
Το 1967 του αφαιρέθηκε ο τίτλος του πρέσβη, καθώς και το δικαίωμα χρήσης διπλωματικού διαβατηρίου, λόγω της δημόσιας ομιλίας του κατά της Χούντας, η οποία έτσι κι αλλιώς ανέστειλλε τις ατομικές ελευθερίες.

Το τέλος και η κηδεία/διαμαρτυρία

 

 

Το 1971, στις 20 Σεπτεμβρίου, ο Γιώργος Σεφέρης αφήνει την τελευταία του πνοή, δίνοντας αφορμή με την κηδεία του, για μια σιωπηλή πορεία κατά της δικτατορίας.
Λίγο αργότερα εκδίδεται το προσωπικό του ημερολόγιο με τίτλο "Μέρες" αλλά και το "πολιτικό" του ημερολόγιο.

Η ποίηση του Γιώργου Σεφέρη χαρακτηρίστηκε από μια μελαγχολία με ελάχιστες εκλάμψεις αισιοδοξίας, με λόγο συμβολικό και υπαινικτικό, στοχευμένη πάντα στις χαμένες πατρίδες.

Ποιητικές συλλογές

 

 

Στροφή, Εστία, Αθήνα 1931
Πάνω σ' έναν ξένο στίχο, Εστία, Αθήνα 1931
Η Στέρνα, Εστία, Αθήνα 1932
Σχέδια στο περιθώριο, ανάτυπο από Τα Νέα Γράμματα, Αθήνα 1935
Μυθιστόρημα, Κασταλία, Αθήνα 1935
Γυμνοπαιδία, ανάτυπο από Τα Νέα Γράμματα, Αθήνα 1936
Τετράδιο Γυμνασμάτων (1928-1937), τυπ. Ταρουσοπούλου, Αθήνα 1940
Ημερολόγιο καταστρώματος Α΄, τυπ. Ταρουσοπούλου, Αθήνα 1940
Ημερολόγιο καταστρώματος Β΄, ιδιωτική έκδοση, Αλεξάνδρεια 1944
Ημερολόγιο καταστρώματος Β΄, Ίκαρος, Αθήνα 1945
Τελευταίος σταθμός, ανάτυπο από Το Τετράδιο, 1947
Κίχλη, Ίκαρος, Αθήνα 1947
Ημερολόγιο καταστρώματος Γ΄ (με τον τίτλο Κύπρον, οὗ μ'ἐθέσπισεν), Ίκαρος, Αθήνα 1955
Τρία κρυφά ποιήματα, τυπ. Γαλλικού Ινστιτούτου, Αθήνα 1966
Τετράδιο Γυμνασμάτων Β΄, Ίκαρος, 1976 (μεταθανάτια έκδοση)
Μυθιστορήματα
Έξι νύχτες στην Ακρόπολη, Ερμής, Αθήνα 1974 (μεταθανάτια έκδοση)
Βαρνάβας Καλοστέφανος, Μ. Ι. Ε. Τ., Αθήνα 2007 (μεταθανάτια έκδοση)
Δοκίμια
Δοκιμές, τυπ. Γιούλη, Κάιρο 1944
Δοκιμές, Φέξης, Αθήνα 1962
Εκλογή από τις Δοκιμές, Γαλαξίας, Αθήνα 1966
Δοκιμές, Ίκαρος, Αθήνα 1992 (μεταθανάτια έκδοση)
Μεταφράσεις
Θ. Σ. Έλιοτ, Η έρημη χώρα και άλλα ποιήματα, Ίκαρος, Αθήνα 1949
Θ. Σ. Έλιοτ, Φονικό στην Εκκλησιά, Ίκαρος, Αθήνα 1963
Αντιγραφές, Ίκαρος, Αθήνα 1965
Άσμα Ασμάτων, χ.ε., Αθήνα 1965
Η Αποκάλυψη του Ιωάννη, Ίκαρος, Αθήνα 1966

Σημαντικές στιγμές/πληροφορίες της ζωής του Γιώργου Σεφέρη
* O Γιώργος Σεφέρης, είχε δύο μικρότερα αδέρφια την Ιωάννα (μετέπειτα σύζυγο του Κωνσταντίνου Τσάτσου) και τον Άγγελο.

* Στο Παρίσι συνεργάστηκε με το φοιτητικό περιοδικό Βωμός (με το ψευδώνυμο Γιώργος Σκαλιώτης) γράφοντας ποιήματα στα γαλλικά και τα ελληνικά.

* Το 1931 κυκλοφόρησε η πρώτη ποιητική συλλογή του με τίτλο "Στροφή", για την οποία ο Παλαμάς δημοσίευσε επιστολή στη Νέα Εστία.

* Το 1943 έδωσε διαλέξεις για τον Παλαμά και το Μακρυγιάννη στο Κάιρο και την Αλεξάνδρεια και γνωρίστηκε με το Στρατή Τσίρκα.

* Το 1945 διετέλεσε διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Αντιβασιλέα Αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού και διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου.

* Το 1960 ανακηρύχτηκε επίτιμος διδάκτωρ των γραμμάτων από το πανεπιστήμιο του Cambridge και το 1961 τιμήθηκε με το βραβείο Foyle.

* Το 1971 έγραψε το τελευταίο του ποίημα με τίτλο "Επί ασπαλάθων".

Ο Γιώργος Σεφέρης υπήρξε ηγετική μορφή στην ποίηση και τη θεωρία της λογοτεχνίας στην Ελλάδα του εικοστού αιώνα, καθώς με τη σκέψη και τη δημιουργία του ανανέωσε ριζικά τον προσανατολισμό της νεοελληνικής λογοτεχνίας, συνδυάζοντας βαθιά γνώση της παράδοσης και των παγκόσμιων ιδεολογικών ρευμάτων και προτάσσοντας το αίτημα της ελληνικότητας στα πλαίσια της ευρωπαϊκής πραγματικότητας.

Πολλά από τα σπουδαία ποιήματά του μελοποιήθηκαν από σύγχρονους Ελληνες συνθέτες, ενώ παραμένουν μέχρι σήμερα διαχρονικά και επίκαιρα.

Πληροφορίες: Wikipedia
Επιμέλεια: Ε. Γράψα