"Θεατρίνοι, Μ.Α." του Γιώργου Σεφέρη

ΘΕΑΤΡΙΝΟΙ, Μ.Α*.

Στήνουμε θέατρα καὶ τὰ χαλνοῦμε
ὅπου σταθοῦμε κι ὅπου βρεθοῦμε
στήνουμε θέατρα καὶ σκηνικά,
ὅμως ἡ μοίρα μας πάντα νικᾶ

καὶ τὰ σαρώνει καὶ μᾶς σαρώνει
καὶ τοὺς θεατρίνους καὶ τὸ θεατρώνη
ὑποβολέα καὶ μουσικοὺς
στοὺς πέντε ἀνέμους τοὺς βιαστικούς.

Σάρκες, λινάτσες, ξύλα, φτιασίδια,
ρίμες αἰσθήματα, πέπλα στολίδια,
μάσκες, λιογέρματα, γόοι καὶ κραυγὲς
κι ἐπιφωνήματα καὶ χαραυγὲς

ριγμένα ἀνάκατα μαζὶ μ᾿ ἐμᾶς
(πές μου ποῦ πᾶμε; πές μου ποῦ πᾶς;)
Πάνω ἀπ᾿ τὸ δέρμα μας γυμνὰ τὰ νεῦρα
σὰν τὶς λουρίδες ὀνάγρου ἢ ζέβρα

γυμνὰ κι ἀνάερα, στεγνὰ στὴν κάψα
(πότε μᾶς γέννησαν; πότε μᾶς θάψαν!)
Καὶ τεντωμένα σὰν τὶς χορδὲς
μιᾶς λύρας ποὺ ὁλοένα βουίζει. Δὲς

καὶ τὴν καρδιά μας / ἕνα σφουγγάρι,
στὸ δρόμο σέρνεται καὶ στὸ παζάρι
πίνοντας τὸ αἷμα καὶ τὴ χολὴ
καὶ τοῦ τετράρχη** καὶ τοῦ ληστῆ.

μέση Ανατολή, Αύγουστος '43

.................................................................................

*Μ.Α.= Μέση Ανατολή
**τετράρχης:ο Ηρώδης - και γενικότερα διοικητής ενός τετάρτου επαρχίας των Ρωμαίων, υποτελής ηγεμόνας




  

"Ωρίων" του Οδυσσέα Ελύτη (από τους "Προσανατολισμούς" - 1940)

 

                          ΩΡΙΩΝ

                               α'

Συμβιβάστηκε με την πικρία ο κόσμος

Διάττοντα ψεύδη αφήσανε τα χείλια

Η νύχτα ελαφρωμένη

Από το θόρυβο και τη φροντίδα

Μέσα μας μετασχηματίζεται

και η καινούρια σιωπή της λάμπει αποκάλυψη 

Βρίσκομε το κεφάλι μας στα χέρια του Θεού. 

                                     β'

Μια προσευχή μεταμορφώνει τα ύψη της

Αλλάζει κοίτη ο χρόνος

Και γυμνούς από έγνοια επίγεια

Σε άλλα νοήματα μας οδηγεί

Πού είναι ο σφυγμός του εδάφους

Το αίμα στη μνήμη των προσώπων μας

Ο αυτούσιος πηγαιμός;

                                   γ'

Των φθαρτών δακρύων απόγονοι

Κωπηλάτες των ματαίων λιμνών

Αφήσαμε το γήινο δέρμα

Και στον ψίθυρο των δέντρων ψαύσαμε

Τα λόγια μας

Για τελευταία φορά

Τώρα στα μέτωπά μας γειτονέψανε άστρα!

                                    δ'

Εικόνα ω! αναλλοίωτη

Φωτοχυσία

Ντύνεις κάθε μετέωρη έννοια

Που προσεγγίζει την ελπίδα μας

Προς την αταραξία

Εκεί το ερωτηματικό που μας αποχωρίζεται

Είσαι παντού Μοιράζεσαι

Τις σκοτεινές μας άρπες

Άυλο περίβλημα

                                   ε'

Φύγαν τα μάτια μας αλλά προπορευόνταν οι ψυχές μας

Στη συνάντησή τους μες στους ουρανούς

Έλαμψε καθαρή στιγμή

Τρεμούλιασμα εναγώνιο

Το πιστό καθρέφτισμα των σωθικών μας

Πιο ψηλά

Στην ενωμένη μοναξιά των άστρων της

Θρονιάζεται η Γαλήνη

Γιατί την απαλλάξαμε από το κορμί μας

Γιατί την εξαντλήσαμε από τις ελπίδες μας

Γιατί της φέραμε τάμα την Ιδέα μας

Ξαναγεννάει αισθήματα.

                                          ς'

Μέσα μας αναλύθηκεν η Σιωπή

Ο αρχάγγελός της άγγιξε τα μύχια

Σ' ακατοίκητο χάος κύλησε η μνήμη

Όταν εχαρισθήκαμε σε μιαν απίστευτη όχθη

Όχθη των ελαφρών σκιών

Ονειρεμένη άλλοτε από δάκρυα

Τα χρυσά στίγματα μάς κοίταξαν

Τόσο που αποσπασθήκαμε απ' το βάρος μας

Όπως αποσπασθήκαμε από την αμαρτία!

                                          ζ' 

Νοητή λάμψη 

Κυανό διάστημα 

Κάθαρση της ψυχής!

Σαν να 'λειψε ο επίγειος θόρυβος

Σαν να σταμάτησε η κακία της μνήμης

Καθαρό πάλλεται

Το καινούριο μας όνειρο
Μας τραβάει απ' το χέρι αόρατο χέρι

Όπου η Γαλήνη γίνεται ο αθώος ουρανός

Όπου η Ψυχή ελέγχεται αναλλοίωτη.