Η αναγνωρισιμότητα του Κωστή Παπαγιώργη
Στις παλιές κοινότητες άγνωστος δεν υπήρχε, ακόμα και ο ξένος αναγνωρίζονταν αρνητικά / αντίθετα στις χαώδεις πρωτεύουσες κυριαρχεί ο άγνωστος, ο πρωτοφανής, ο αδιάφορος, που δεν αναγνωρίζει και δεν τον αναγνωρίζουν. Πρόκειται για τον εξ ορισμού ξένο όπου ένας λιγότερος - ένας περισσότερος δεν αλλάζει τίποτα. Άρα δεν είναι διόλου περίεργο το γεγονός ότι η έννοια της "αναγνωρισιμότητας" κάνει τόσο γκελ στην κοσμική ζωή, στα lifestyle περιοδικά - και ειδικά στη φαιδρή εσπεράντο της μικρής και ασώπαστης οθόνης. Θυμόμαστε τον Ρένο Αποστολίδη, ο οποίος - μεταβαίνοντας από την Εστία στον Κάκτο - είχε πέσει πάνω σε κύμα τηλεθεατών οι οποίοι του απέδιδαν τιμές αφήνοντάς τον σύξυλο: "Διακόσια άτομα μέσα σε τόσο μικρό διάστημα κάνουν μεγάλη εντύπωση!" Όπως ξέρουμε ο Ρένος ήταν άνθρωπος παλιάς κοπής, γνωστός μόνο από το γράψιμο, κατά συνέπεια η λαοθάλασσα που ξαφνικά κυματίζει γύρω από κάποιον περαστικό (στην περίπτωσή του οφειλόταν σε τηλεοπτικές αφηγήσεις για τον Εμφύλιο) αποτελούσε γι' αυτόν φαινόμενο πρώτης τάξεως.
Όπως κι αν έχει το πράγμα, η αναγνώριση από περαστικούς, η δακτυλοδεικτούμενη φυσιογνωμία που συνοδεύεται και από την αναφορά του ονόματος, το απότομο χαμόγελο και το ενδεικτικό σάστισμα του ανώνυμου πολίτη που βρέθηκε μπροστά στο "μύθο" συγκροτούν πια συνηθισμένη τελετή εν μέση οδώ. Περνάει ο εκφωνητής του τάδε καναλιού! Περνάει ο υφυπουργός! Ο τάδε τραγουδιστής! Η γνωστή πρωταγωνίστρια του σίριαλ! Ο φοβερός γκολτζής! Το πρώτο που παρατηρεί κάποιος είναι ότι ο θαυμασμός και η κατάπληξη εκφράζονται μονομερώς / ο αναγνωρίσιμος αστήρ συνήθως φοράει μαύρα γυαλιά, κοιτάζει κάτω, αποφεύγει τα πηγαδάκια, είναι εκεί και δεν είναι. Αλλά την αναγνώριση τη γλεντάει, την έχει απόλυτη ανάγκη. Αν, για παράδειγμα, ανεβεί σε κάποιο πλοίο της γραμμής και ουδείς τον πάρει χαμπάρι, αν νιώσει δηλαδή σαν κοινός θνητός, είναι βέβαιο ότι θα βγάλει κακό σπυρί. Άλλωστε, η αναγνωρισιμότητα - περισσότερο και από τον πλούτο χωρίζει τον κοσμάκη σε "επώνυμους" και "ανώνυμους". Ο διάσημος (κι επώνυμος) είναι κάποιος, ο άσημος (και ανώνυμος) είναι ένα τίποτα. Η στροφή της κεφαλής, η σάρωση του δρόμου σε όλο το μήκος του και ο εντοπισμός του αστέρα χαρακτηρίζουν τον λαϊκό που είναι λιμασμένος για χαιρετούρες και μεγαλεία. Μάλιστα, αν έχει την τύχη να αυτοσυστηθεί ως θαυμαστής και να εκφράσει τα λεπτά του αισθήματα, αρχίζει να νιώθει κι αυτός ''κάποιος", κατάπληκτος που ανέβηκε τόσο ψύχραιμα την κλίμακα των δοξασμένων διασήμων. Όσο για το δράμα του επωνύμου, που από διάττων αστήρ χάνει ύψος σε μικρό διάστημα και πέφτει χαμηλότερα ακόμη κι από τον οποιοδήποτε ανώνυμο, είναι η συνηθισμένη ιστορία ΄"απ' τα ψηλά στα χαμηλά και από τα πολλά στα λίγα". Εκείνα τα χρόνια στο Παρίσι, που βλέπαμε πολύ συχνά τον Μπελμοντό να περνάει καμαρωτός, τον Ανταμό με τα μαύρα γυαλιά να πίνει καφέ και τον Σαρτρ να ψάχνει για ταξί, όσοι έστρεφαν για να χορτάσουν θέαμα ξέραμε ότι είναι "ξένοι" σαν κι εμάς...
Σημείωση: Η επωνυμία του ιστολογίου άλλαξε και από "Θεατροδρόμιο" έγινε "Θεατροδρόμιον εν Ναυπλίω". Ελπίζω και εύχομαι τα μέλη του Συλλόγου, αλλά και οι επισκέπτες του μπλογκ, να είναι ευχαριστημένοι με τον τοπικό προσδιορισμό στην επωνυμία. Για τεχνικούς λόγους αναγράφεται στις προηγούμενες αναρτήσεις ότι έγιναν από τον Κυριάκο. Αυτό είναι λάθος, όλες έγιναν από μένα, οπότε τα παράπονά σας σε μένα. Ευχαριστώ, καλό μήνα και εις το επανιδείν!
Μεθόδιος Αργουμέντης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου