Τρίτη 22 Μαρτίου 2016

Μικρή πινακοθήκη (α)... από τον φίλο στο fb Nίκο Καρακωνσταντή (facebook, Μάρτιος 2016)

................................................................

            
               Μικρή πινακοθήκη (α)...*





Αλέκος Κοντόπουλος (1904-1975)
Αφηρημένο, 75Χ72 εκ. Λάδι σε καμβά.




Βλάσης Κανιάρης(1928 Αθήνα-2011)
Τίτλος: Το Πρόσφατο Έργο του, Ημερομηνία Έναρξης: 11/11/1988, Ημερομηνία Λήξης: 11/11/1988



Φωτογραφία του Man Ray (1890-1976). Η Γερτρούδη Στάϊν ήταν πλούσια Αμερικάνα, που ζούσε στο Παρίσι στις αρχές του 20 ου αιώνα. Για την εικονιζόμενη προσωπογραφία της, η Στάϊν πόζαρε στον Πικάσσο περισσότερο από 80 φορές. Τελικά το πρόσωπό της το επιζωγράφισε απόντος του μοντέλου σε μια μέρα.
1906, 100Χ81,3 εκ. λάδι σε μουσαμά, Μητροπολιτιό Μουσείο Ν.Υ



Νίκος Κεσσανλής (1930 Θεσσαλονίκη- 2004). Σπούδασε στην ΑΣΚΤ Αθήνας (1948-1955) κοντά στον Γ. Μόραλη. Δουλεύει επίσης κοντά στον Γ. Τσαρούχη. Με υποτροφία της ιταλικής κυβέρνησης σπουδάζει για 4 χρόνια στη Ρώμη φρέσκο, χαρακτική και τεχνικές συντήρησης. Το 1982 εκλέγεται καθηγητής στην ΑΣΚΤ Αθήνας, όπου δίδαξε μέχρι το 1997.
Χωρίς τίτλο, 60Χ92 εκ. Μικτή τεχνική.




Ανρί Ματίς (1869- 1954)
Έτσι, σαν επιστέγασμα του πως προσέγγιζε γενικά το γυμνό ο Ματίς ως προς τον τρόπο γραφής, λέει σχετικά: «.. Η ζωγραφική μου.. κατέκτησε μια καθαρότητα και μιαν απλότητα.. Ήταν φανερή η τάση μου προς τη χρωματική αφαίρεση και η αγάπη μου για τα πλούσια, θερμά και γενναιόδωρα σχήματα στα οποία κυριαρχούσε το αραμπέσκ. Απ’ αυτή τη δυαδικότητα γεννήθηκαν έργα που ξεπερνούσαν τα εσωτερικά μου όρια..»
Ζωγραφίζοντας ένα μοντέλο του.



Ανρί Ματίς (1869- 1954)
Το έργο που ο Ματίς θέλει να τον χαρακτηρίζει είναι «Η χαρά της ζωής».(1906, 176,5Χ240,7 εκατ. Λάδι σε καμβά, Μπάρνες Φαουντέϊσον, Φιλαδέλφεια, Πενσυλβάνια). Η προετοιμασία του πίνακα του γίνεται με πολύ προσοχή και με ακαδημαϊκό τρόπο, μελετώντας τις μια- μία ξεχωριστά τις μορφές που απεικονίζει και σαν ομάδα έπειτα. Το αποτέλεσμα όμως δεν ήταν καθόλου ακαδημαϊκό. Απεικονίζει δεκαέξι γυμνές μορφές, οι περισσότερες εκ των οποίων είναι γυναίκες. Όλος ο πίνακας παραπέμπει σε παραδείσιους κόσμους. Ένα βουκολικό τοπίο. Μια φανταστική χώρα που κυριαρχεί ο χορός, η μουσική με τους αυλούς, η αρμονία, η αγκαλιά των ανθρώπων μεταξύ τους και η αγκαλιά με τη φύση, το όνειρο. Θυμίζει η ατμόσφαιρα το «Δάφνης και Χλόη». Ένα όνειρο. Και ο τίτλος του «Η χαρά της ζωής» αγκαλιάζει την ονειρική ατμόσφαιρα του χώρου που γίνεται ένα πλαίσιο που λειτουργεί σαν μια ανάπτυξη του ονείρου



Ανρί Ματίς (1869- 1954)
Το έργο του «Χλιδή, ηρεμία και ηδονή»- 1904, απεικονίζει πέντε γυμνές γυναίκες- νύμφες, με εύχυμο σώμα, που τρώνε στην παραλία υπό την επιτήρηση μιας ντυμένης γυναίκας και ενός παιδιού δίπλα τους, όρθιο και τυλιγμένο με πετσέτα. Είναι ένας πίνακας με καθαρά χρώματα, ζωντανά από το ότι δεν τα αναμιγνύει (επιρροή από πουαντιγισμό- Σεζάν), αφηρημένα σχήματα (φύσης και ανθρώπου), μικρές κοφτές, πλατειές πινελιές (όχι μικρές και κυκλικές όπως τον πουαντιγισμό), περιγράμματα με πιο χοντρές πινελιές (λιγότερο έντονες από του Βαν Γκογκ) που δίνουν στον πίνακα τον δικό του ρυθμό- διακόσμηση.




Ανρί Ματίς (1869- 1954)
Ροζ γυμνό, 1935, 66Χ92,5 εκατ. Λάδι σε καμβά, Μουσείο Τέχνης Βαλτιμόρη.


*Σημείωση: Η επιλογή των έργων, οι λεζάντες και τα σχόλια είναι του φίλου στο fb και ζωγράφου  Νίκου Καρακωνσταντή

Μήνυμα της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου 2016 - από τον Ανατόλι Βασίλιεφ

.................................................................


 
Μήνυμα της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου 2016
 
 
 
 
 
 
Έχουμε ανάγκη το θέατρο;
Αυτό είναι το ερώτημα που τίθεται ενώπιον χιλιάδων επαγγελματιών του θεάτρου και εκατομμυρίων κουρασμένων από αυτό, ανθρώπων.
Γιατί το έχουμε ανάγκη;
Στις μέρες μας, συγκρινόμενη με τις πλατείες των πόλεων και τις γαίες των κρατών, όπου πραγματικές τραγωδίες συμβαίνουν καθημερινά στη ζωή, η σκηνή μοιάζει πια ασήμαντη.
Τι σημαίνει το θέατρο για μας;
Επίχρυσες γκαλερί και μπαλκόνια σε θεατρικές αίθουσες, βελουδένιες πολυθρόνες, βρώμικα παρασκήνια, δουλεμένες φωνές των ηθοποιών – ή αντιθέτως, κάτι διαφορετικό: Μαύρα κουτιά, βαμμένα με λάσπη και αίμα, γεμισμένα με ένα τσούρμο λυσσαλέων γυμνών σωμάτων.
Τι θα μπορούσε να μας πει;
Τα πάντα! Το θέατρο μπορεί να μας μιλήσει για τα πάντα. Για το πώς οι θεοί κατοικούν στον ουρανό, πώς οι φυλακισμένοι μαραζώνουν σε υπόγειες σπηλιές και πώς το πάθος μας εξυψώνει και πώς η αγάπη μπορεί να μας καταστρέψει, πως κανείς δεν έχει ανάγκη έναν καλόν άνθρωπο σ’ αυτόν τον κόσμο και πώς βασιλεύει ο δόλος, πώς μερικοί άνθρωποι ζουν σε διαμερίσματα, ενώ τα παιδιά εξασθενούν σε προσφυγικούς καταυλισμούς και πώς όλοι θα πρέπει να επιστρέψουν πίσω στην έρημο και πώς μέρα με τη μέρα αναγκαζόμαστε να αποχωριστούμε τους αγαπημένους μας – το θέατρο μπορεί να μας μιλήσει για όλα.
Το θέατρο υπήρχε και θα συνεχίσει να υπάρχει παντοτινά. Και τώρα, τα τελευταία πενήντα έως εβδομήντα χρόνια, μας είναι ιδιαίτερα αναγκαίο. Γιατί είναι εμφανές ότι από όλες τις δημόσιες τέχνες μόνο το θέατρο έχει τη δυνατότητα της μετάδοσης – του λόγου, από στόμα σε στόμα, από βλέμμα σε βλέμμα, από χέρι σε χέρι, από σώμα σε σώμα.
Το θέατρο δεν χρειάζεται διαμεσολαβητή για να ταξιδέψει ανάμεσα στους ανθρώπους – αποτελεί την πιο διάφανη πλευρά του φωτός, δεν ανήκει ούτε στον νότο, ούτε στον βορρά, στην ανατολή ή τη δύση – ω όχι, είναι η ουσία του ιδίου του φωτός, που λαμπυρίζει από τις τέσσερεις γωνιές του κόσμου, ενός φωτός που ακαριαία αναγνωρίζει κάθε εχθρικό ή φιλικό πρόσωπο.
Και χρειαζόμαστε ένα ποικίλο θέατρο, παντός είδους. Παρόλα αυτά, πιστεύω ότι από όλες τις μορφές του θεάτρου οι πιο περιζήτητες θα αποδειχθούν οι αρχαϊκές μορφές του. Το τελετουργικό θέατρο δεν πρέπει να τοποθετείται με τεχνητό τρόπο σε αντιδιαστολή με τα «πολιτισμένα έθνη». Ο λαϊκός πολιτισμός αποδυναμώνεται όλο και περισσότερο, καθώς ο ούτω καλούμενος «πολιτισμός της πληροφορίας» σταδιακά αντικαθιστά και εκδιώχνει τις φυσικές οντότητες, καθώς και την ελπίδα μας για μια συνάντηση μαζί τους, κάποτε.
Μα τώρα το βλέπω ξεκάθαρα: το θέατρο άνοιξε. Η είσοδος είναι ελεύθερη για όλους.
Στο διάολο οι ηλεκτρονικές συσκευές και οι υπολογιστές – πηγαίνετε θέατρο! Γεμίστε ολόκληρες σειρές καθισμάτων κοντά και μακριά από τη σκηνή, ακούστε το λόγο και κοιτάξτε τις ζωντανές εικόνες! – είναι θέατρο αυτό μπροστά σας, μην το παραγνωρίζετε και μη χάνετε την ευκαιρία να συμμετέχετε σ’ αυτό – είναι ίσως η πολυτιμότερη ευκαιρία που έχουμε τη δυνατότητα να βιώσουμε από κοινού, μέσα στις μάταιες και βιαστικές ζωές μας.
Χρειαζόμαστε κάθε είδους θέατρο. Μόνο ένα είδος θεάτρου σίγουρα κανένας δεν έχει ανάγκη – και μιλώ για το θέατρο των πολιτικών παιγνιδιών, ένα θέατρο πολιτικών «ποντικοπαγίδων», ένα θέατρο που παίζουν οι πολιτικοί, ένα μάταιο πολιτικό θέατρο. Αυτό που σίγουρα δεν χρειαζόμαστε είναι το θέατρο της καθημερινής τρομοκρατίας, είτε σε ατομικό είτε σε συλλογικό επίπεδο, αυτό που δεν χρειαζόμαστε είναι το θέατρο πτωμάτων και αίματος στις πλατείες και στους δρόμους, στις πρωτεύουσες ή στις επαρχίες, ένα κάλπικο θέατρο συγκρούσεων μεταξύ θρησκειών και εθνικών ομάδων. 


  
Ανατόλι Βασίλιεφ