Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Εντός και επί τα αυτά.... Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Εντός και επί τα αυτά.... Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δευτέρα 24 Μαρτίου 2014

"Του Ευαγγελισμού" έγραψε ο Mario Vagman (http://palabourtzi.blogspot.gr, 23/3/2014)

.......................................................

Του Ευαγγελισμού 

 

Ναύπλιο, δυό μέρες πριν την μεγάλη εορτή του Ευαγγελισμού. Τότε που ο άγγελος είπε τα καλά τα νέα. Τότε που το έθνος των Ελλήνων ξεσηκώθηκε και έγινε τα Ανάπλι μας η πρώτη πρωτεύουσα του ελευθέρου νεοελληνικού κρατιδίου. Τότε που εμείς οι ιθαγενείς, συναντήσαμε τους πολιτισμένους και μας δίδαξαν απλόχερα το επιμελές πλύσιμο των οπισθίων μας.


Άλλη μια χρονιά  λοιπόν πανηγυριού, γλεντιού, κρασιού, κρέατος, γουρνοπούλας κατά το πλείστον, αγορών και φυσικά χριστιανικού προσκυνήματος.

Τουλάχιστον έτσι την θυμάμαι εγώ. Και όπως μου περιγράφουν οι γνωστοί και φίλοι που συνεχίζουν να πηγαίνουν, έτσι είναι ακόμα.

Γιατί εγώ έχω χρόνια να πάω. Όχι μόνο εγώ. Πολύς κόσμος. Μπορεί να μην του φαίνεται μάλλον, μπορεί το πανηγύρι να δίνει την εντύπωση πως όλη πόλη βρίσκεται εκεί, αλλά αυτό το κακό έχει η κοσμοσυρροή και η βαβούρα. Σε αποπροσανατολίζει και χάνεις την κριτική σου σκέψη.

Γιατί όση πόλη βρίσκεται εκεί, άλλη τόση δεν βρίσκεται και ούτε πρόκειται να πάει. Και οι λόγοι είναι πολλοί και διάφοροι.

Άλλος δεν μπορεί την φασαρία, την ορθοστασία και την κούραση. Άλλος δεν γουστάρει τα ψώνια ή δεν βρίσκει ποτέ κάτι χρήσιμο να αγοράσει. Άλλος βρίσκει μια καλή ευκαιρία για να αράξει σπίτι για ξεκούραση ή να την κάνει για πιο ήσυχα μέρη στα πέριξ. Άλλος θα προτιμήσει σταθερά μόνο την παλιά πόλη για να βγεί. Άλλος δεν πιστεύει. Κι όμως, υπάρχουν και αυτοί.

Άλλος βρίσκει την όλη φάση λιγάκι βλάχικη, πανηγυριτζίδικη που λένε ή για να το πούμε πιο κομψά, το τόσο έντονα ανατολίτικο στοιχείο του πέφτει βαρύ.

Θυμάμαι παλιά, εκτός από ανατολίτικο, το πανηγύρι εξέπεμπε και κάτι μεσσαιωνικό. Με το που άρχιζε η ανηφόρα της Βαγγελίστρας και τα πολλά φώτα  του πανηγυριού χάνονταν για λίγο μέχρι την Εκκλησία, εμφανίζοταν δεκάδες επαίτες με σοβαρά σωματικά προβλήματα ο καθένας,  και το σκηνικό θύμιζε κάτι από παρηκμασμένες πόλεις του μεσαίωνα. Πόλεις υγρές, σκοτεινές και πέτρινες, γεμάτες ταλαίπωρους, ανήμπορους κι ανάπηρους ανθρώπους που φωνάζουν μέσα στο πλήθος το πρόβλημα τους και ζητάνε ελεημοσύνη δίνοντας για αντάλλαγμα μια ευχή του Θεού. Και το πλήθος, ρίχνοντας τους από ντροπή και οίκτο κλεφτιές ματιές και κανά νόμισμα,  τελούσε με σοβαρότητα τα θρησκευτικά του καθήκοντα και προχωρούσε αγέρωχο.

Ευτυχώς έμαθα πως τα τελευταία χρόνια η κατάσταση έχει βελτιωθεί αρκετά. Δεν είναι πως οι άνθρωποι έγιναν ξαφνικά καλά. Απλά δεν τους εμφανίζουν και τόσο.

Καλή βλέπεις η ελληνορθοδοξία, καλό το πανηγύρι, καλά τα ψώνια, τα κρέατα και τα κρασά αλλά όλα χρειάζονται πλέον και το κατάλληλο τουριστικό image. Δεν μπορεί άλλες δυστυχίες ο κόσμος να βλέπει. Δεν θέλει άλλο πόνο και οδύνη αυτές τις μέρες. Ο κόσμος θέλει να ξεσκάσει.

Και τώρα που είπα ελληνορθοδοξία, θυμήθηκα τον Χρήστο Γιανναρά που έλεγε πως το μεγαλύτερο σφάλμα της ελληνορθοδόξου παιδείας που επικράτησε μετά τον εμφύλιο ως και τα χρόνια της χούντας ήταν πως μετατράπηκε σε ιδεολογία. Έχασε δηλαδή την πνευματική της ουσία και έγινε φανατισμός.

Δεν ερχόσουνα ρε Γιανναρά να τα πείς αυτά τα ωραία λογάκια τόσα χρόνια στο Ναύπλιο;Μπάς και άλλαζε κάτι; Πού ζούμε ακόμα με βάση τις βουλές δήθεν και καλά διαρκώς μετανοούντων, εχόντων συνήθως μιας κάποιας ηλικίας; Πού έγινε το κεφάλι μας κουνουπίδι από το κατηχητικό; Ενημερώνω το απληροφόρητο πλήθος πως μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 80 υπήρχε οργανωμένο κατηχητικό στην πόλη. Όπερ σημαίνει πως αναμετάξυ μας ζεί πλήθος ανθρώπων πού την  έπαιζε στην εφηβεία γεμάτο τύψεις και ενοχές πως θα βγάλει σπυριά, θα πεθάνει νωρίς, θα γίνει gay και άλλες παρόμοιες αρλούμπες.

Πού έχουμε για παράδειγμα μια πανέμορφη καθολική εκκλησία στη πόλη και ελάχιστοι έχουμε κάνει την κίνηση να μπούμε μέσα; Λες και θα πάθουμε τίποτα;Να δούμε πως είναι βρε αδερφέ;.Να ζήσουμε μια διαφορετική θρησκευτική αίσθηση. Έναν άλλο διακοσμητικό τρόπο να προσεγγίσουμε το θείο.  Όχι για να αλλαξοπιστήσουμε. Προς Θεού! Έτσι για την εμπειρία.

Και αυτή η κακομοίρα, τόσες και τόσες βραδυνές παρέες έχει φιλοξενήσει στα σκαλιά της. Τόσα και τόσα ζευγαράκια έχει αναθρέψει.

Ένα από τα πιο hot μέρη της πόλης για χαμούρεμα. Τα βραδυνά σκαλάκια της Καθολικής. Το σχολείο των ντελικάτων εραστών της πόλης. Μέχρι να φτάσει ο αστυνόμος βέβαια και να σε διακόψει γιατί ενοχλείς την απέναντι γριά (ζηλιάρα) που δεν μπορεί να κοιμηθεί λέει αλλά κατά βάθος, το ξέρεις, πως σιχαίνεται απλά την ζωή.

Την Καθολική την θυμήθηκα αυτές τις μέρες διαβάζοντας πως θα τελέσει λειτουργία παραμονές του Ευαγγελισμού. Στις 24. Προς τιμήν της επετείου της ελληνικής επανάστασης και του φιλελληνισμού.

Το βρήκα πολύ γλυκό. Διακριτικά και ήσυχα, χωρίς να θέλει να ενοχλήσει στο ελάχιστο την ελληνορθόδοξη ιδεολογία μας, την πόση και την βρώση μας, υπενθυμίζει απλά πως υπάρχει και αυτή. Πως το ποίμνιό της είναι και αυτό κομμάτι της κοινωνίας που γιορτάζει μαζί μας.


Ίσως μια μέρα λοιπόν καταφέρω και την επισκεφτώ από μέσα. 

Δευτέρα 17 Φεβρουαρίου 2014

"Η μαρίνα των βλάχων" υπό Mario Vagman (http://palabourtzi.blogspot.gr, Κυριακή, 16 Φεβρουαρίου 2014)

...............................................................


 
Η μαρίνα των βλάχων


http://palabourtzi.blogspot.gr, Κυριακή, 16 Φεβρουαρίου 2014

Το γεγονός της εβδομάδας καλέ μου ιστορικέ του μέλλοντος, εσύ που με διαβάζεις επιμελώς κάπου στο άγνωστό μου μέλλον, για να μάθεις για τους δικούς σου ίσως ψυχασθενικούς λόγους την συναισθηματική γεωγραφία της πόλης και της εποχής μου, είναι ένα:

H κόντρα των δύο τιτανοτεράστιων πολιτικών ανδρών και υποψηφίων για τον δημαρχιακό θώκο, του κυρίου Κωστούρου και του κυρίου Γραμματικόπουλου.

Δεν θα γίνει το λιμάνι έλεγε ο ένας ιστορικέ μου, θα γίνει να λέει ο άλλος. Ποια μαρίνα μας λέτε να φωνάζει ο ένας, δεν είπα ποτέ για μαρίνα να λέει ο άλλος.

Και να σου πω κάτι ιστορικέ μου; Εσένα που τώρα ψάχνεις στο μακρινό παρελθόν τις σκέψεις και τα συμβάντα της ζωής των τότε ναυπλιωτών και ξέρεις τι απ’όλα ετούτα έχουν γίνει, εμείς, οι άνθρωποι του τώρα χεστήκαμε ιστορικέ μου και για την μαρίνα και για το λιμάνι. Ειλικρινά στο λέω. Χεστήκαμε.

Σε αυτήν την εποχή που εσύ διαβάζεις πως πάνε να χτιστούνε μεγαλειώδη έργα και σύγχρονα αναπτυξιακά πρότζεκτ, εσύ που θα νομίζεις πως η ζωή μας κινείται σε ρυθμούς ευημερίας και καθημερινής απόλαυσης και πως όλα μας τα προβλήματα είναι τελείως μα τελείως λυμένα και γουστάρουμε να φτιάξουμε και μια μαρίνα για να απογειωθούμε ολοκληρωτικά, θα κάνεις μέγα σφάλμα. Και δη, ιστορικό σφάλμα.

Γιατί ενώ καλέ μου ιστορικέ αυτοί οι δύο μαλλιοτραβιούνται για τα ψηφαλάκια, τις εντυπώσεις και τα μεγάλα έργα, εμείς δεν έχουμε ακόμα πόσιμο νερό. Και δεν μιλάμε για τα χωριά του Δήμου μόνο, που αν κάνεις τη μαλακία και πιείς δυο γουλιές θα βγάλεις ουρά και τρίχες στον αστράγαλο. Μιλάμε για την πόλη. Τη πόλη που το νερό της είναι λέει γάργαρο αλλά κανένας δεν κοτάει να το πιεί. Την πόλη λοιπόν του εμφιαλωμένου ύδατος. Δεν πά να κατέβει ο Θεός ο ίδιος και να μας πεί πως το νερό είναι βελούδο; Άντε λίγο τα ποδαράκια μας να πλύνουμε, τα πιάτα, να ποτίσουμε καμιά δυστυχισμένη γλάστρα και να βράσουμε και κανά μακαρόνι καθότι ο βρασμός λειτουργεί στο υποσυνείδητο ως καθαριστικό όλων των μολύνσεων και ιών. Μέχρις εκεί θα φτάσει η θεία ομιλία του. Μετά θα πάμε ωραία και καλά στο μπακάλικο της γειτονιάς για να αγοράσουμε την εξάδα μας και φυσικά να σώσουμε την ζωή μας.

Πάμε στα σκουπίδια καλέ μου ιστορικέ. Θα περίμενες πως με ένα σύγχρονο λιμάνι προ των πυλών και μια πολυτελή μαρίνα μεγάλων σκαφών, η πόλη μας θα φαντάζει κόσμημα καθαριότητας και υγιεινής. Πόσο μικρός και αθώος είσαι τελικά! Πόσα ψέμματα τελικά φορτώνουν σε κάθε εποχή τα χρόνια! Δεν έφτανε λοιπόν η παράνομη χωματερή μας κοντά στην θάλασσα, δεν έφτανε που η οικολογική συνείδηση θεωρείται από την πλειοψηφία των κατοίκων συνώνυμο της ομοφυλοφιλίας, φτιάχνουμε πλέον και επίσημη, νόμιμη χωματερή στην παραλιακή μας οδό. Δίπλα από τον υδροβιότοπό μας, δίπλα από αρχαιολογικό χώρο, ανάμεσα σε δύο Δήμους και πού σαι ιστορικέ…σχεδόν δίπλα από την πολυτελή μαρίνα που πρόκειται να φιλοξενήσουμε!

Συνεχίζουμε το μαγικό μας ταξίδι στην σούπερ τουριστική μας πόλη με τις τουριστικές της και όχι μόνο υποδομές. Μια πόλη που ετοιμάζεται να υποδεχτεί πλήθος κρουαζιερόπλοιων και πολυτελών σκαφών δεν θα ήταν δυνατό να μην έχει κάνει μια στοιχειώδη προτετοιμασία στις υποδομές, τις υπηρεσίες της και φυσικά το ιστορικό και πολιτιστικό της κάλλος. Έτσι δεν είναι καλέ μου ιστορικέ; Και όμως, δεν είναι έτσι.

Η πόλη δεν έχει ποδηλατόδρομο. Ένα το κρατούμενο. Δεν έχει ένα αξιοπρεπές δημοτικό γραφείο τουριστικών πληροφοριών. Δεν έχει τουριστικά περίπτερα. Δεν έχει τουριστικούς χάρτες. Δεν έχει οργανωμένο σύστημα ξενάγησης. Δεν έχει τρένο. Δεν έχει σταθμό λεωφορείων που βλέπεται ή έστω αντέχεται. Δεν έχει τακτικά δρομολόγια προς τους αρχαιολογικούς χώρους. Έχει σαπισμένες Μπανιέρες. Ημιγκρεμισμένο και χιλιοβρωμισμένο Μπούρτζι. Έχει μια Ακροναυπλία σε εγκατάλειψη. Μια Αρβανιτιά ημιθανή. Μια Καραθώνα γεμάτη κωλοβακτηρίδια ελέω χωματερής. Ένα Πί έτοιμο για βύθιση. Πολιτιστική δραστηριότητα του κατά Λουκά, του κατηχητικού, του ροζ γιαουρτιού με γεύση σούσι και της Δημοτικής Μπάντας! Τουριστικές υπηρεσίες του άρπα κόλα, του «χελόου μαντμαζέλ-κομ του σιτ εντ ντρινκ», του ό,τι τιμή τσιμπήσουμε,  και ελάχιστη μα ελάχιστη λαογραφική, γαστρονομική, κομπολογάδικη και φολκλορική τέχνη από τα χέρια ελάχιστων ερασιτεχνών και μερακλήδων.

Μέτρησες κρατούμενα ιστορικέ γιατί εγώ τον έχασα τον λογαριασμό.

Και πες πως καταφέρνουμε και τι φτιάχνουμε αυτή τη ρημαδομαρίνα. Και πες πως δεν μας ενδιαφέρουν καθόλου όλα της τα ελαττώματα που έχουν κατά καιρούς αναφερθεί. Ούτε η θέα που χάνεται από τη παραθαλάσσια είσοδο της πόλης λόγω των ψηλών κτιρίων μας νοιάζει ούτε η μόλυνση που πρόκειται να φέρει λόγω των ρύπων από τα μεγάλα σκάφη. Και πες πως τα καταφέρνουμε και έρχεται μέγα πλήθος κουτόφραγκων στην πόλη μας. Λαοθάλασσα πραγματική.

Τί νομίζουμε ότι θα γίνει; Θα μας γιομίσουν φράγκα και χρυσά; Θα έρθουν, θα δούν τα χάλια μας και τον πρωτογονισμό μας, και όπως ακριβώς έκαναν οι Ισπανοί θαλασσοπόροι με τις πρωτόγονες φυλές της Νότιας Αμερικής, θα μας αποικήσουν κανονικότατα. Θα μας αγοράσουν όλους, τα σπίτια μας, τα μαγαζιά, τους δρόμους και τις πλατείες μας, τα κάστρα και τα βράχια μας, τα σοκάκια, τα σκαλιά και τα μυαλά μας και θα μας αφήσουν σε μια γωνία να τρώμε πασατέμπα και να τους χαζεύουμε να μας κατακτούν ανήμποροι κι ανίκανοι να αντιδράσουμε καθότι ιθαγενείς. Αυτόχθονες ιθαγενείς.

Θα βάλουν και στην άκρη του λιμανιού μια τεράστια ταμπέλα «Η μαρίνα των βλάχων» έτσι για την ιστορία.  Γιατί σε αντίθεση με εμάς ιστορικέ μου, όπως ήδη ξέρεις, αυτοί οι κουτόφραγκοι, την ιστορία τους θέλουν να την θυμούνται. 

palamidi.gr

Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2013

«Σπαζοκεφαλιά» η αποκατάσταση του ανδριάντα του Κολοκοτρώνη στο Ναύπλιο ("TA NEA", 27/9/2013) και λίγοι στίχοι του Γιώργου Σεφέρη από την "Κίχλη".

.......................................................

«Σπαζοκεφαλιά» η αποκατάσταση του ανδριάντα του Κολοκοτρώνη στο Ναύπλιο

"TA NEA", 27/9/2013
 




Ο έφιππος ανδριάντας του Κολοκοτρώνη στο Ναύπλιο.
«Σπαζοκεφαλιά» η αποκατάσταση του ανδριάντα του Κολοκοτρώνη στο Ναύπλιο

Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου 2013

"Αυτόχθων φασισμός" του Mario Vagman (http://palabourtzi.blogspot.gr, 27/9/2013)

..........................................................

Αυτόχθων φασισμός

 

Φασισμός. Λέξη με πολλές ερμηνείες, οπτικές, γωνίες και αποχρώσεις. Άλλοι την χρησιμοποιούν κομματικά, άλλοι πολιτικά ή ιδεολογικά ενώ δεν λείπουν και αυτοί που της δίνουν καθαρά ιστορική προσέγγιση μέσα στους αέναους κύκλους της ανθρώπινης κοινωνίας. 
Ο γράφων, ως γραφικός αυτόχθων ιθαγενής, έχοντας την τύχη, όπως και πολλοί συνιθαγενείς του, να μεγαλώσει μέσα σε δρόμους, σοκάκια και στενά  που διαρκώς γεννούσαν καινούρια μονοπάτια, λημέρια και κρησφύγετα προς χάριν της παιδικής φαντασίας και της νεανικής εξερεύνησης, δεν πάσχει από μονόδρομες οπτικές. Γι' αυτόν φασισμός σημαίνει απλά και μόνο αδιέξοδο. Το τέρμα της σκέψης και της μνήμης.  Το μαύρο πέπλο της αισθητικής και το τέλος του πολιτισμού. Και πιστεύει πως αυτή η κακιασμένη οχιά έχει αρχίσει να εμφανίζεται εδώ και πολύ καιρό στη πόλη.
Το τέλος της ναυπλιώτικης γειτονιάς ήταν η αρχή. Μεγαλώσαμε σε γειτονικούς δρόμους και πλατείες που έσφυζαν από ζωή, παιδικές φωνές, παιχνίδια, γονείς και παππούδες σε παγκάκια και σκαλιά, φασαρία και ενέργεια. Ο δημόσιος χώρος ως δώρο, δικαίωμα, υποχρέωση και σκαλοπάτι για αυτοδίδακτη κοινωνικοποίηση και εμπειρία του κόσμου. Όλα αυτά πλέον είναι παρελθόν. Τα παιδιά τρέχουν σε φροντιστήρια, πιάνα, μπαλέτα, κολυμβητήρια, ξένες γλώσσες και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί ο νούς του ανθρώπου για να κλείσει τα παιδιά μέσα στην ασφάλεια των τοίχων, έχουν ελάχιστο ελεύθερο χρόνο μέσα σε μια πόλη παραδοσιακά αργών ρυθμών, οι γειτονιές είναι άδειες και έρημες και ελάχιστες πλατείες παραμένουν ζωντανές μόνο και μόνο γιατί συνδυάζουν το παιδικό παιχνίδι και τον ενήλικο καφέ. Ακόμη και μέσα στις πολυκατοικίες οι σχέσεις έχουν σχετικώς αποξενωθεί, για να μην πούμε αθηναιοποιηθεί.
Ακολούθησε η παρακμή και η μείωση του αριθμού των παραδοσιακών καφενείων και η αντικατάστασή τους από τα μοντέρνα καφέ. Η διαφορά είναι τεράστια. Το παραδοσιακό καφενείο λειτουργούσε ως χώρος πολιτικής συνέλευσης. Ατελείωτες κουβέντες, συζητήσεις, τσακωμοί, διαχωρισμοί, ομαδικά καλαμπούρια, ζήλιες και γλέντια. Το παραδοσιακό καφενείο ήταν μια ζωντανή πολιτική κοινότητα, άμεσος αντίκτυπος όλων των πολιτικών εξελίξεων, σημαντικών κι ασήμαντων. Αντίθετα το καφέ είναι γνήσιο παιδί της τουριστικής ανάπτυξης, της άκριτης μοντερνοποίησης της ζωής και του ατομισμού. Κλειστές παρέες, μοναχικές ψυχές, δυνατές μουσικές που καλύπτουν τις συζητήσεις, κουτσομπολιά, πασαρέλες και εγωπάθειες,  και όλα τα προβλήματα να θάβονται κάτω από το χαλί μέχρι να φουσκώσουν.
Ακολουθεί ο μονόδρομος της τουριστικής ανάπτυξης. Η πόλη αργά και σταθερά μεταμορφωνόταν σε μια γραφική καρτ ποστάλ του σαββατοκύριακου, των διακοπών και πάσης φύσεως αργιών. Με μόνη κληρονομιά την νεοκλασική ομορφιά της, την θαυμάσια θέα της και τα αρχαιολογικά της τοπία αποκτά όλο και περισσότερα πανομοιότυπα καταστήματα που παίζουν τις ίδιες και τις ίδιες μοδάτες μουσικές, σερβίρουν τα ίδια φαγητά και πουλάνε παρόμοια σκατολοίδια. Η ποικιλία και το διαφορετικό γίνεται είδος προς εξαφάνιση.  Μόνος στόχος είναι το πορτοφόλι όλο και περισσότερων βαρβάρων. Τα στέκια μειώνονται δραματικά. Ο αυτόχθων πολιτισμός περνάει στο περιθώριο. Η ιστορία της πόλης και οι σημαντικοί της άνθρωποι, επώνυμοι κι ανώνυμοι, αγνοούνται μέχρι και από τους ίδιους τους αυτόχθονες. Η παλιά πόλη αδειάζει από κόσμο για χάρη των ενοικιαζόμενων δωματίων και άλλων τουριστικών ειδών και μετατρέπεται ακόμη και για τους ίδιους τους κατοίκους του Ναυπλίου σε μια όμορφη φωτογραφία περιπάτου χωρίς καμία απολύτως πολιτική ζωή και ιστορική μνήμη.
Κεφάλαιο πολιτισμός. Λίγα πράγματα. Ένας κινηματογράφος, μόνο χειμερινός, με ταινίες μόνο πρώτης προβολής. Κοινώς αμερικανιές. Ένα τοπικό θέατρο ερασιτεχνών και μερακλήδων, μια δανειστική βιβλιοθήκη μαθητών και ελαχίστων άλλων, το λαογραφικό μουσείο και το Πανεπιστήμιο της πόλης με φοιτητές χαμένους ή και ακόμη υποτιμημένους από την τοπική κοινωνία. Ένα παράρτημα του Χάρβαντ σηκώνει κάποιες εκδηλώσεις αλλά κανείς δεν πρέπει να ακούει κι ακολουθούν μεμονωμένες περιπτώσεις κι εξαιρέσεις. Καμία χειμωνιάτικη συναυλία, καμιά πρωτοπορία, κανένα κίνητρο και ουδεμία όρεξη. Κυριαρχεί ο πολιτισμός του καφέ, της μπύρας, του champions league και της κρεατοφαγίας. Ας είναι καλά τα βλαχοπανηγύρια του καλοκαιριού που μας θυμίζουν τις ζουλού ρίζες μας.
Πάμε στη πολιτική. Ποιά πολιτική όμως; Μιλάμε πάντα για τοπικό επίπεδο. Για την τοπική αυτοδιοίκηση. Για τα δημοτικά πράγματα συγκεκριμένα. O πολιτικός διάλογος και ο προγραμματικός λόγος εδώ και πάρα πολύ καιρό έχει πάει περίπατο στη πόλη. Οράματα, ιδέες, σχεδιασμοί και τα τοιαύτα έχουν πεταχτεί στον κάλαθο των αχρήστων και το μόνο που παρακολουθούμε είναι προσωπικές κόντρες, ξεκατινιάσματα, χυδαιότητες και ύβρεις μεταξύ των υποψηφίων. Μέσα στο παιχνίδι έχουν προστεθεί και ντόπιοι δημοσιογράφοι που έχουν πετάξει τον μανδύα της αντικειμενικότητας υποστηρίζοντας παθιασμένα τη μία ή την άλλη πλευρά και συνεχίζουν το έργο των ύβρεων των πολιτικών προισταμένων τους. Βάλε και λίγο χρίσματα, κόμματα, παράγοντες, ρουσφέτια και αλισβερίσια και το μυαλό των αυτοχθόνων έχει γίνει μια υπέροχη παχύρευστη σούπα. Η δε πολιτική τους σκέψη, το ενδιαφέρον τους για το ντόπιο γίγνεσθαι αναζητείται στην προιστορία. Με λίγα λόγια, οι εκπομπές και οι στήλες των κουτσομπολιών και του lifestyle ενδέχεται να κρύβουν περισσότερη πολιτική σκέψη από την τοπική πολιτική πραγματικότητα.
Kαι μέσα σε αυτό το κλίμα, και για χίλιους άλλους λόγους, ο νέος λείπει. Σπουδάζει, είναι στρατό, μεταναστεύει στην όμορφη πρωτεύουσα ή στα εξωτερικά και αφήνει πίσω του μια πόλη γερόντων. Αν όχι γερόντων, από τη μέση κι απάνου. Οι σπουδαγμένοι αριβάρουν κατά κύματα, το ίδιο και οι ταξιδιάρικες ψυχές, οι φευγάτες, και μένουν εδώ οι αιώνια εδώ και οι μεγάλοι. Και προσφάτως οι βλάχοι. Πόσο μπροστά να πάει μια τέτοια πόλη; Τί θα μπορούσε να αλλάξει; Σε κάθε νέα γνώμη ακούς να διαχέεται στην ατμόσφαιρα ένα "δεν ξέρεις εσύ", "είσαι μικρός", "τί να μας πείς εσύ τώρα" και πολλά τέτοια. Όπου και να κοιτάξεις, σε όποιο μέρος της διοίκησης και να δείς, σε κάθε πόστο καθοριστικό, έναν σκατόγερο ή μια σκατόγρια θα δείς να σου κουνάει το δάχτυλο. Έτσι ενώ οι γέροι είναι γέροι, γίνονται γέροι και οι νέοι για να επιβιώσουν. Τυποποιούνται σε χρόνο ρεκόρ κι ενσωματώνονται.
Όπως ο γράφων. Πού κάθεται σε τόσες γραμμές και γκρινιάζει και μιρμιλίζει σαν τον σκατόγερο ενώ εσύ πίστευες από τον τίτλο πως θα μιλήσει για ντόπιους φασίστες.
Το είπαμε όμως φίλε από την αρχή. Πάνω απ'όλα ο γράφων, είναι αυτόχθων.

Τρίτη 17 Σεπτεμβρίου 2013

"Ο γεροναυπλιώτης" από τον Mario Vagman (http://palabourtzi.blogspot.gr, 17/9/2013)

...........................................................

 Ο γεροναυπλιώτης


Παρασκευή, ώρα έκτη απογευματινή και ηλιόλουστη, στην οδό 25ης Μαρτίου στο Ναύπλιο, ένας γεροναυπλιώτης πραγματοποιεί την καθημερινή του βολταδούρα. Με την συνήθεια χρόνων στη πλάτη, ο γέρος περιπατεί από την πλευρά της Πυροσβεστικής υπό την σκιά των πεύκων και άλλων εγχώριων δεντρών που στολίζουν τους πρόποδες του κάστρου. 
Καλοστεκούμενος και ψηλός προχωρά αργά και μάλλον απολαυστικά χαζεύοντας κάθε πιθανή κίνηση οποιουδήποτε όντος, εμψύχου και αψύχου, που πέφτει στην αντίληψή του. Είναι η βόλτα του, ο αέρας του, η καθημερινή ενημέρωση του κόσμου του. Φοράει κοντομάνικο πουκαμισάκι λευκό με μπλέ ρίγες και παντελόνι παππουδίσιο γκριζέ υφασμάτινο σηκωμένο με ζώνη πάνω από τον αφαλό. Παππουτσάκι μοκασίνι κλασικό αλλά πατημένο από την πλευρά της φτέρνας για να θυμίζει το προσφιλές βάδισμα της σπιτικής παντούφλας. 
Ο γεροναυπλιώτης κάποια στιγμή, μέσα στην ηλιόλουστη δροσιά του, αντιλαμβάνεται πως ακριβώς απέναντι του, στο υπαίθριο θεατράκι του ΟΣΕ, υπάρχει μια δραστηριότητα ασυνήθιστη. Με το περίεργο και κουτσομπόλικο κεφάλι του αποφασίζει να περάσει το δρόμο και να πάει να δεί τί ακριβώς συμβαίνει.  Ενώ το αργό γεροντίσιο βάδισμά του δεν τον βολεύει για κάτι τέτοιο, η περιέργειά του δείχνει αγέρωχη. Αναμένοντας λοιπόν υπομονετικά να αδειάσει τελείως ο δρόμος από αυτοκίνητα, δίνει μιά δυνατή σπρωξιά στα ταλαιπωρημένα του γόνατα και νά σου τον να ξεπροβάλλει αθόρυβα και διακριτικά από τη μια πλευρά του θεάτρου. Χωρίς να το γνωρίζει γίνεται έτσι ο πρώτος επισκέπτης του Αντιφασιστικού-Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ που μόλις είχε ξεκινήσει. 


Ο "αντιφασίστας" γέρος με βήμα χελώνας προχωράει στη μέση της στρογγυλής ορχήστρας, κάθεται ακούνητος και παρατηρεί. Βλέπει νεαρούς να προσπαθούν να στήσουν παντού πανό, άλλους να προθερμαίνουν κάρβουνα σε ψησταριές, υπαίθρια μπαρ γεμάτα αναψυκτικά και μπύρες, μικρόφωνα, ηχεία, θεατρικά παιχνίδια, πιτσιρίκια να τρέχουν μανιασμένα σε όλο το χώρο, πάγκους γεμάτους βιβλία και φυλλάδια, γέλια, φωνές, κόσμο και λόγια. Ένα πλανόδιο τσίρκο λίγο πριν ανοίξει και επίσημα την αυλαία του. 
Το βλέμμα του θύμιζε πολύ παιδί μικρό. Σαν να προσπαθούσε να καταλάβει τί έβλεπε. Σαν να έψαχνε να βρεί τί ακριβώς γινόταν.  Κάποιες φορές έδειχνε να το βρίσκει ενώ κάποιες άλλες χανόταν στο κενό και τα μάτια  του αποκτούσαν την άγνοια ενός μικρού μπόμπιρα που συναντά για πρώτη φορά ανέκφραστο κλόουν.
Aφού για κάμποση ώρα στάθηκε ακίνητος χωρίς να μπορεί να βγάλει συμπέρασμα ξεκίνησε την ηρωική έξοδο. Είχε περάσει και κάμποση ώρα και το γλυκό απογευματινό αεράκι γινόταν ολοένα και πιο επικίνδυνο για τις ευαίσθητες κλειδώσεις του. Όση ώρα αποχωρούσε αργά και βασανιστικά,  έριχνε τις τελευταίες απέλπιδες ματιές στο χώρο μέχρι που χάθηκε οριστικά από το προσκήνιο. 
Θα μπορούσε να πεί κάποιος πως ο γεροναυπλιώτης άνηκε στην απέναντι πλευρά. Πως δικαιώνοντας την γέρικη και συντηρητική του όψη αναπολούσε τόση ώρα τα όμορφα χρόνια των δύο δικτατοριών που είχαν περάσει από πάνω του. Εγώ δεν το νομίζω.
Πιο πολύ έμοιαζε με το συνηθισμένο βουβό πλήθος. Αυτό το είδος πολιτών που ευδοκιμεί παλαιόθεν και στη δική μας  πόλη. Αυτή τη σιωπή που επιβιώνει ανά τους αιώνες των αιώνων.  Αυτή που το ρεύμα πότε την πάει από εδώ και πότε την πάει από κεί. Αυτή που ακολουθεί πάντοτε αθόρυβα και για να νιώθει ασφάλεια τα πολλά φώτα και τη φασαρία, σαν το ψάρι που τρέχει πίσω από ένα τεράστιο δόλωμα και μόλις δεν το φτάσει ή φάει μόνο μια μικρή δαγκωματιά, περιμένει το επόμενο ρεύμα μήπως και χορτάσει. 
Ο γεροναυπλιώτης μας όμως το μόνο ρεύμα που είχε πια να περιμένει ήταν το φθινοπωρινό.  Γλυκό μεν, μα επίπονο γι αυτόν δε. Και κανείς δεν έμαθε σε πόσα και ποιά ρεύματα είχε αφήσει όλα αυτά τα χρόνια τη ζωή του. Σε κανέναν δεν μίλησε και κανείς δεν του μίλησε επίσης. Παίζει κιόλας να μην τον είδε και κανείς. Να ήταν για ώρα πολύ, αόρατος.
Αυτό το τελευταίο θα έλεγες πως είναι μια τέχνη εξόχως τοπική. Εξού κι η βεβαιότητα της καταγωγής.

Κυριακή 8 Σεπτεμβρίου 2013

"Περί Βλαχοδημάρχων λόγος" εξ Αργολίδος ορμώμενος (http://palabourtzi.blogspot.gr, 5/9/2013)

....................................................

Πέμπτη, 5 Σεπτεμβρίου 2013

Περί Βλαχοδημάρχων λόγος

Δηλαδή συγνώμη. Είναι τυχαίο που μόλις η αυτού μεγαλειότητα της τελειότητας του κύριος Αλεξέι Τσιπρόφ αναφώνησε τον όρο "Βλαχοδήμαρχοι" να σηκώσει πρώτος τη μύγα, συγνώμη το γάντι, ο δήμαρχος του Άργους κύριος Καμπόσος; Aπό όλους τους δημάρχους της επικράτειας πρώτος ο κύριος Καμπόσος; Τυχαίο; Δεν νομίζω. 
Όχι βέβαια πως συμφωνώ με τον σύντροφο Αλέξη στους χαρακτηρισμούς του. Διαφωνώ καθέτως, οριζοντίως, πλαγίως και καθιστώς. Άλλο το ένα όμως και άλλο το άλλο.
Γιατί αν θέλει κάποιος πραγματικά να φέρει μια κάποια αλλαγή στον σάπιο και διεφθαρμένο κόσμο της τοπικής αυτοδιοικήσεως θα ήταν πιο λογικό αντί να ασχολείται με την σάπια κεφαλή, να ασχοληθεί με την σάπια βάση. Αντί λοιπόν να ασχολούμαστε με τους βλαχοδημάρχους ας ασχοληθούμε ευθέως και ειλικρινώς με τον βλαχόκοσμο που τους εκλέγει. Θα ήταν λέτε αντιδημοφιλές και αντιεπικοινωνιακό; Μπορεί. Αλλά θα ήταν σίγουρα επαναστατικό, ριζοσπαστικό και θα σηματοδοτούσε μια πνευματική και πολιτιστική πρόταση. 
Γιατί βλάχος δεν είναι σε καμία περίπτωση ο έχων βλάχικη καταγωγή. Ούτε βεβαίως αυτός που ζεί στα χωριά και ασχολείται με γίδια, πρόβατα και αγροτικές δουλειές. Η ελληνική γλώσσα επιβιώνει χιλιάδες χρόνια έχοντας την δυνατότητα να δημιουργεί καινούριες λέξεις και να επανανοηματοδοτεί παλιές. Όπως η λέξη βλάχος που εννοεί τώρα πια  τον αταίριαστο, τον κιτς, τον χαζομιμούμενο την αστική συμπεριφορά, τον απολίτιστο, τον κάγκουρα, τον κενό, τον τρεντομάλακα, τον κουτοπόνηρο, τον αρχοντοχωριάτη και όλα τα παρεμφερή. Οι βλάχοι είναι κρυμμένοι παντού. Λάθος, δεν είναι κρυμμένοι. Είναι εμφανέστατοι. Σε πόλεις και χωριά. Σε ραχούλες, λιβάδια και τσιμεντένιες πολυκατοικίες. Βρίσκονται πάνω σε γαιδούρια, μηχανάκια κι αυτοκίνητα, ενίοτε πολυτελείας. Διοικούν και διοικούνται. Οδηγούν και οδηγούνται.
Στην Αθήνα την πρωτεύουσα, οι βλάχοι ονομάζονται Τσιμεντόβλαχοι. Είναι αυτό το κοπάδι που καταλαμβάνει ανά περιόδους επαρχιακούς τόπους και τους μετατρέπει σε τσιφλίκι του. Εντός του άστεως κορνάρουν ασυστόλως, μουτζώνουν, σπρώχνονται σε ουρές, τσακώνονται με το παραμικρό σε λεωφορεία, τρόλευ και μετρό, πετάνε παντού σκουπίδια, απλώνουν τα σκατά των σκύλων τους σε όλα τα πεζοδρόμια, δηλητηριάζουν τα ζώα των άλλων, ακούνε και κάνουν μόδα κάθε σαχλοτράγουδο που τους πιπιλίζει τον εγκέφαλο, δεν χαιρετούν και περπατάνε πάντοτε κατηφείς και βιαστικοί.
Στο Ναύπλιο οι βλάχοι ονομάζονται μπουρτζόβλαχοι. Εκ του Μπουρτζίου ο λόγος. Είναι αυτό το είδος αυτοχθόνων που ενώ θεωρεί πως ο τόπος καταγωγής του είναι πόλη και όχι χωριό, η συμπεριφορά του και ο χαρακτήρας του δεν το αποδεικνύουν. Αντιθέτως. Φανερώνουν το ακριβώς αντίθετο. Είτε ζούν το αστικό παραμύθι της πρώτης πρωτεύουσας των κωλοπλυμμένων (βαυαροί γραφειοκράτες), αυτό το γονίδιο ψευτοαριστοκρατίας που κληρονομήθηκε σε κάμποσους ντόπιους ιθαγενείς είτε της πρωτεύουσας της Αργολίδας απλά, ζούν και αναπνέουν σε έναν μικρόκοσμο με σύνορα τη Δαλαμανάρα από τη μία και την Επίδαυρο από την άλλη. Σε έναν μικρόκοσμο κουτσομπολιού, ξερολίασης, καθημερινής μιζέριας, ανιστόρητης πολυλογίας, ημιμάθειας, μηδενικής ενεργητικότητας και αντικοινωνικής συμπεριφοράς. Είναι το αργόσυρτο συντηρητικό προσκήνιο της πόλης. 
Στα γύρω χωριά, μιλάμε για τους Αργολιδιώτικα χωριά, οι βλάχοι ονομάζονται μπαστουνόβλαχοι, τσοπανόβλαχοι, τυρόβλαχοι και άλλα παρόμοια. Πρόκειται για το είδος που ονειρεύεται να ζήσει στη πόλη (Άργος, Ναύπλιο) και κυρίως να κυκλοφορήσει στη πόλη τις αργίες, τις γιορτές και τα Σάββατα. Είναι αυτοί οι μικρόνοες που θεωρούν το Ναύπλιο μια κοσμοπολίτικη πασαρέλα αφήνοντας τα χωριά τους να ερημώνουν με γκιόσα και γουρνοπούλα κάθε τρίτη και πέμπτη. Στήνουν και κανά πανηγύρι με γύφτικα τραγούδια κάθε καλοκαίρι και νομίζουν πως το έκαναν το χρέος τους στο τόπο τους.  Τις άλλες μέρες κατεβαίνουν στ' Ανάπλι συνήθως παρέα με όλο τους το σόι ή τη ποδοσφαιρική ομάδα του χωριού τους, συνδυάζουν πάνω τους όλα τα χρώματα της ίριδας για να είναι trendy και φοράνε όλα τα ασημικά και τα χρυσά της μπιζουτέριας του πατρικού τους. Οι μουσικές τους επιλογές εκτείνονται από το σκυλοπόπ μέχρι τα σκυλάδικα. Οι πιο προχωρημένοι ακούνε και αρκουδιάρικα μπιτάκια της μοδός. 
Ένα κλασικό παράδειγμα βλαχιάς στη πόλη μας για να γίνω κατανοητός είναι η οδός Μπουμπουλίνας. Η πασαρέλα που λένε, ή αλλιώς βλάχικα. Γιατί τα λένε όμως βλάχικα; Μήπως επειδή εκεί συχνάζουν Βλάχοι στη καταγωγή; Όχι. Μήπως γιατί οι θαμώνες τους είναι κάτοικοι χωριών και όχι πόλης. Σαφώς και όχι. Οι θαμώνες τους είναι Αθηναίοι, Ναυπλιώτες, Αργείοι και κάτοικοι χωριών εξίσου. Τότε γιατί βλάχικα; 
Η απάντηση είναι απλή. Το μέρος κάποια στιγμή εξελίχθηκε σε trendy στέκι. Πολύχρωμα μαγαζάκια με κυριλέ καθίσματα, φουρφουλέ μαξιλάρια, μπιτάκια και σκυλοπόπια, θόρυβο και πασαρέλα τοπικής μόδας. Και όλα αυτά μπροστά στο λιμάνι μιας νεοκλασικής πόλης με γραφικά σπίτια και σοκάκια, με μεγάλη ιστορία και αισθητική αργών, λαικών κι απλών ρυθμών. Ο τέλειος αντιαισθητικός συνδυασμός. Ο ορισμός του κιτς. Κοινώς, του βλάχικου. Αναμενόμενο ήταν λοιπόν το μέρος να φιλοξενεί κυρίως Τσιμεντόβλαχους, Μπουρτζόβλαχους και Μπαστουνόβλαχους. Τους βλάχους δηλαδή από κάθε γεωγραφική τοποθεσία. 
Τέλος για να μην ξεχαστώ, στη μεγάλη λίστα των βλαχόκοσμου οφείλουμε να προσθέσουμε τους Ελληναράδες υπερπατριώτες. Είναι μεν φρέσκο αυγό αυτό αλλά για χρόνια επώαζε μέσα στις ψυχές του συλλογικού μας ασυνείδητου. Είναι αυτή η ανώτερη φυλή Ελλήνων που θεωρεί όλες τις άλλες ζώα, πιθήκους, μολυσμένους, άπιστους και χίλια δύο άλλα  ενώ η ίδια δεν ξέρει να διαβάζει, να γράφει, να μιλάει και γενικώς να συμπεριφέρεται ανθρωπίνως. Ζεί πάντοτε μέσα στο μίσος και την οργή, θεωρεί πως οι πάντες την κυνηγούν γιατί είναι ιερή, ζεί σε ένα φανταστικό και ψεύτικα φτιαγμένο παρελθόν χωρίς την παραμικρή δόση εθνικής αυτοκριτικής, πουλάει πόλεμο και θεωρεί όλους τους υπόλοιπους Έλληνες προδότες και πουλημένους.
Και η λίστα του βλαχόκοσμου δεν τελειώνει με τίποτα σύντροφοι αυτόχθονες ιθαγενείς. Θα μπορούσε να προσθέσει κανείς τους ουρακοτάγκους χούλιγκανς των γηπέδων, τους μανιακούς θρησκόληπτους του κατηχητικού, τους ομοφοβικούς, τους επιτηδευμένα κραγμένους γκέι, τις γυναίκες που βρίζουν και μιλάνε σαν νταλικέρισσες και όσους άλλους χωράει ο νούς σας και η χώρα σας.
Γι' αυτό λοιπόν σύντροφε Αλέξη τί νόημα έχει να ασχολούμαστε με τους βλαχοδημάρχους; Και να φύγουν όσοι είναι τέτοιοι τί θα μπορούσε να συμβεί διαφορετικό; Θα μείνει μόνο ένα τεράστιο βλαχοπλήθος  ακυβέρνητο και χωρίς βλαχοδηγό. Η βλαχιά άλλωστε σύντροφε Αλέξη είναι ζήτημα  κυρίως και βασικώς οχλοκρατικό όπερ σημαίνει λαοφιλές. Και ζεί παντού. Στα σαλόνια και τ'αλώνια. Στις κορυφές και τους πρόποδες. Στα ρετιρέ και τα υπόγεια. Για να την ξεριζώσεις μόνο μια πνευματική και πολιτιστική επανάσταση θα μπορούσες να ξεκινήσεις. Θα ήταν ίσως ο μοναδικός εμφύλιος που θα άξιζε τον κόπο να συμμετέχει κάποιος. Όλα τα υπόλοιπα είναι σκέτα λόγια που αφορούνε  βλάχους και μόνο αυτούς.
Και τον δήμαρχο Άργους βεβαίως βεβαίως.

Τρίτη 31 Ιουλίου 2012

"Ένας σύντομος αποχαιρετισμός" της Λήδας Καζαντζάκη (29/07/2012 στις "ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ" της "ΑΥΓΗΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ")

............................................................


Ένας σύντομος αποχαιρετισμός

 
Ημερομηνία δημοσίευσης: 29/07/2012 στις "ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ"
της "ΑΥΓΗΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ"
 

Η Μαρία Γκούμα, που κατείχε μια μικρή γκαλερί στο Ναύπλιο, την αποκαλούμενη «Αίθουσα Τέχνης Ναυπλίου», μερικές ανάσες μετά το «Πελοποννησιακό Λαογραφικό Ίδρυμα», επί της Βασιλέως Αλεξάνδρου 5 και έφυγε ξαφνικά από τη ζωή στα 58 της χρόνια, πριν από λίγες μέρες, κατείχε το ανεκτίμητο προνόμιο να τοποθετεί το προσωπικό της εγώ πίσω από το εγώ των καλλιτεχνών.
Επέλεξε να δημιουργήσει έναν χώρο έκθεσης της δημιουργίας εκτός των επιλεγμένων τειχών των Αθηνών. Ενεπλάκη από το 1987 στα πολιτιστικά δρώμενα της Αργολίδας και δη του Ναυπλίου. Ήταν δοσμένη, όσο λίγοι σήμερα στη δουλειά της. Η σεμνότητα και το ευαίσθητο αισθητήριό της για την τέχνη ήσαν τα κύρια χαρακτηριστικά των εκθέσεων που φιλοξενούσε. Έδειξε, σε μια πορεία 25 ετών, επώνυμους και νέους καλλιτέχνες, με την ίδια συνέπεια και τον ίδιο ενθουσιασμό, με την ίδια πληθωρικότητα στην προβολή του έργου τους και την ίδια λιτότητα και αποστασιοποιημένη διακριτικότητα στη διοργάνωση της έκθεσής τους, από το χαράκτη Βασίλη Καζάκο, τις δημιουργούς Εύα Μελά και Λήδα Παπακωνσταντίνου, μέχρι τις καλλιτέχνιδες, αποφοίτους του Κολλεγίου Pierce College.
Τη θυμάμαι στα εγκαίνια του δικού μας Θοδωρή Δασκαλάκη, αεικίνητη και δροσερή, να προσπαθεί να κρατήσει τα νήματα που συνδέουν το μοντερνισμό με την παράδοση, τους δημιουργούς με τους συλλέκτες. Η Μαρία Γκούμα υπήρξε μια ιδιαίτερη μορφή που σφράγισε από την περιφέρεια τα πολιτιστικά δρώμενα. Ανιχνεύοντας και αποκαλύπτοντας τα διαφορετικά πολιτισμικά και σύγχρονα πρόσωπα της τέχνης.

ΛΗΔΑ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ

Δευτέρα 28 Μαΐου 2012

"Η Ζερβοπούλα" - μια παραλογή και 5 φωτογραφίες από το Άργος

............................................................


Η Ζερβοπούλα

Κάτω στον κάμπο τον πλατύ, τον όμορφο τον τόπο,
εκεί βουλιώνται οι ξανθιές να χτίσουν μοναστήρι.
Τα περιστέρια κουβαλούν, τα χελιδόνια χτένουν.
Σαν χτίσαν κι αποχτίσανε, πιάνουν χορό χορεύουν.

Μεριά χορεύουν οι ξανθιές, μεριά οι μαυρομάτες,
και μες στη μέση του χορού χορεύει η Ζερβοπούλα.
Έλαμπαν τα μανίκια της κι άστραφτε η φορεσιά της,
άσπρα λουλούδια πέφτανε απ' τη περπατησιά της.
Του ρήγα γιος επέρασε και πάει να κυνηγήσει, 
με εξήντα δυο λαγωνικά, σαράντα δυο ζαγάρια.
Κοντοκρατεί τ' ασκέρι του και το χορό αγναντεύει.


- Να μη είχε γίνω βασιλιάς, να μη είχε γίνω ρήγας, 
να πήγαινα να έπιανα σε Ζερβοπούλας χέρι.
- Τι τάζεις, ρήγα, να πιαστείς σε Ζερβοπούλας χέρι;
- Της τάζω μύλους δώδεκα μ' όλους τους μυλωνάδες,
της τάζω αμπέλια ατρύγητα μ' όλους τους θεριστάδες,
της τάζω χίλια πρόβατα και πεντακόσια γίδια
της τάζω και τη Βενετιά μ' όλα της τα καράβια,
της τάζω το φεσάκι μου, γυναίκα να την πάρω.

Λαογραφία Δ', σ. 101 (Π.Σεφερλής, Άργος)

Από "Τα Δημοτικά μας Τραγούδια" / εκλογή Γ. Ιωάννου (1965) εκδόσεις "Ερμής"/ΔΟΛ     



.........................................................

































































Τρίτη 22 Μαΐου 2012

Ένα μικρό Χάρβαρντ στην καρδιά του Ναυπλίου Της Αλεξάνδρας Καστάνια (21 Μάιος 2012 | tvxsteam tvxs.gr)

............................................................

Ένα μικρό Χάρβαρντ στην καρδιά του Ναυπλίου

 Της Αλεξάνδρας Καστάνια

tvxs.gr/node/95119

 
 
 
Κι όμως, υπάρχει. Και είναι ανοιχτό για όλους. Το Κέντρο Ελληνικών Σπουδών στο Ναύπλιο αποτελεί παράρτημα του ομώνυμου ιδρύματος στην Ουάσιγκτον, το οποίο λειτουργεί υπό την αιγίδα και τη διοίκηση του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, και συνιστά μοναδικό κόμβο στην Ευρώπη του εν λόγω κορυφαίου πανεπιστημίου. Ο διευθυντής, κ. Ιωάννης Πετρόπουλος, σε συνέντευξη για το tvxs.gr, μας μίλησε για τις δυνατότητες που το Κέντρο παρέχει σε κάθε πολίτη της χώρας, με έμφαση στους φοιτητές και τους μαθητές, τη διάδρασή του με το Χάρβαρντ και άλλα διακεκριμένα εκπαιδευτικά ιδρύματα και πολιτισμικούς φορείς διεθνώς, καθώς και τον ρόλο των ανθρωπιστικών επιστημών, και ειδικότερα των ελληνικών σπουδών, στις μέρες μας. «Διότι η κρίση που βιώνουμε είναι πρωτίστως κρίση παιδείας», επισημαίνει ο ίδιος.
 Kατ’ αρχάς, πώς ιδρύθηκε το Κέντρο Ελληνικών Σπουδών στην Ουάσιγκτον και ποιοι είναι οι στόχοι του;
 
Το Κέντρο Ελληνικών Σπουδών στην Ουάσιγκτον ιδρύθηκε το 1961 με πρωτοβουλία του Αμερικανού ευεργέτη Πωλ Μέλον. Ο Μέλον, γόνος οικογένειας τραπεζιτών και βιομηχάνων, δηλαδή ατόμων του αμερικανικού κατεστημένου, είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον ελληνικό πολιτισμό, τα πολιτισμικά επιτεύγματα των αρχαίων Ελλήνων και κυρίως τις ανθρωπιστικές αξίες τους, τις οποίες, μάλιστα, θεωρούσε όχι μόνο επίκαιρες, αλλά και ζωτικής σημασίας για τον σύγχρονο άνθρωπο. Γι’ αυτό το λόγο, αποφάσισε να δημιουργήσει ένα επιστημονικό κέντρο με στόχο τη μελέτη των ελληνικών κλασσικών γραμμάτων και αξιών, την ανάδειξη της διαχρονικότητάς τους και την προσέλκυση της προσοχής της αμερικανικής κοινωνίας και, κατ’ επέκταση, της παγκόσμιας κοινότητας σε αυτά. Εν συνεχεία, ο ίδιος, επιθυμώντας το ίδρυμα αυτό να τεθεί υπό την αιγίδα και τη διοίκηση ενός εξέχοντος πανεπιστημίου, αποτάθηκε στο Χάρβαρντ. Στις μέρες μας, το Κέντρο Ελληνικών Σπουδών στην Ουάσιγκτον διεξάγει συνεργατικές δράσεις με μεγάλο αριθμό πολιτισμικών φορέων διεθνώς, όπως το μουσείο του Λούβρου στο Παρίσι, τη Μαρκιανή Βιβλιοθήκη στη Βενετία, το Βρετανικό Μουσείο στο Λονδίνο και πολλούς άλλους.
 


Αντίστοιχα, πώς λήφθηκε η απόφαση να δημιουργηθεί παράρτημα του αμερικανικού Κέντρου Ελληνικών Σπουδών στην Ελλάδα, το οποίο, μάλιστα, αποτελεί και τον πρώτο κόμβο που διαθέτει στην Ευρώπη το δίκτυο ερευνητικών κέντρων του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ;


Η ιδέα για την ίδρυση παραρτήματος στην Ελλάδα ανήκει στον διευθυντή του Κέντρου στην Ουάσιγκτον και καθηγητή κλασικής φιλολογίας και συγκριτικής λογοτεχνίας στο Χάρβαρντ, Γκρέγκορι Ναζ. O καθηγητής Ναζ, παγκοσμίου ολκής ελληνιστής και, ειδικότερα, ομηριστής, θέλησε να δημιουργήσει στη χώρα μας μια βάση επιστημονικής μελέτης για υπότροφους φοιτητές και τους συναδέλφους του στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ και το αμερικανικό Κέντρο Ελληνικών Σπουδών. Παράλληλα, η πρωτοβουλία αυτή αποτέλεσε και μια προσπάθεια του Χάρβαρντ να γίνει πιο εξωστρεφές και να πραγματοποιήσει άνοιγμα στην Ευρώπη.

Για ποιους λόγους το ελληνικό ΚΕΣ ιδρύθηκε στο Ναύπλιο και όχι π.χ. στην Αθήνα ή σε άλλη πόλη της χώρας;


Το Ναύπλιο επιλέχθηκε λόγω της εξαιρετικής ιστορικής του σημασίας, της ομορφιάς του αλλά και της γεωγραφικής του θέσης. Η πόλη αυτή ήταν ελληνική  πρωτεύουσα και, επιπλέον, βρίσκεται σε μια εκπαιδευτικά στρατηγική θέση, εφόσον γειτνιάζει με σημαντικούς αρχαιολογικούς χώρους στην Πελοπόννησο (όπως οι Μυκήνες, το Άργος, ο Μυστράς, η Ολυμπία) και τη Στερεά Ελλάδα (όπως οι Δελφοί). Επιπλέον, ένα ερευνητικό κέντρο στην πόλη αυτή μπορεί να προσφέρει περισσότερες ευκαιρίες πρόσβασης στη γνώση σε ανθρώπους που κατοικούν έξω από τα μεγάλα αστικά κέντρα. Στις 28 Ιουνίου 2008, λοιπόν, το ΚΕΣ Ναυπλίου άρχισε να λειτουργεί και, αν και εγχείρημα πρωτοποριακό για τότε, σήμερα θεωρείται «μια ιστορία επιτυχίας» όπως λένε οι Αμερικανοί.

Το ΚΕΣ στο Ναύπλιο επισκέπτονται διεθνώς αναγνωρισμένα πρόσωπα, Έλληνες και ξένοι, και δίνουν διαλέξεις ανοιχτές για το κοινό, με θέμα την ελληνική ιστορία και τον ελληνικό πολιτισμό. Το περιεχόμενο της συζήτησης, μάλιστα, εμπλουτίζεται σε αρκετές περιπτώσεις, μέσω οθόνης πολλαπλής τηλεδιάσκεψης, και με τη συμμετοχή επιπλέον ομιλητών από το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, το Κέντρο Ελληνικών Σπουδών στην Ουάσιγκτον ή και άλλα ιδρύματα και οργανισμούς παγκοσμίως. Ποιες είναι οι σημαντικότερες διαλέξεις που έχουν δοθεί μέχρι σήμερα και ποιες άλλες προγραμματίζονται για το προσεχές μέλλον;


Τη φετινή εκπαιδευτική χρονιά, κατά την οποία η σειρά των διαλέξεων επικεντρώθηκε στην ιστορία και τον πολιτισμό της Πελοποννήσου ανά τους αιώνες, μία από τις ομιλίες που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση - και λόγω του επίκαιρου χαρακτήρα της - ήταν εκείνη του Ευάγγελου Χρυσού, ιστορικού- βυζαντινολόγου και ομότιμου καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ο κ. Χρυσός μίλησε για την άφιξη Γότθων και Σλάβων στην Πελοπόννησο από τον 4ο αιώνα μ.Χ. Αφού, λοιπόν, αναφέρθηκε στις αντιδράσεις που προκαλούν στην πλειονότητα των περιπτώσεων οι αφίξεις ξένων λαών σε έναν τόπο, κατέδειξε με επιστημονικά στοιχεία ότι, σε χρονικό ορίζοντα τριών γενεών, οι κραδασμοί και οι εντάσεις απορροφώνται, οι επήλυδες αφομοιώνονται και, ταυτοχρόνως, εμπλουτίζουν τη ζωή των αυτοχθόνων. Κατά συνέπεια, όπως κατέληξε ο κ. Χρυσός, τα οφέλη υποδοχής ανθρώπων άλλων εθνικοτήτων σε μια χώρα είναι, μακροπρόθεσμα, πολύ μεγαλύτερα από τις όποιες ζημίες. Στο πλαίσιο των δράσεών μας, εξίσου ενδιαφέρουσες διαλέξεις έχουν δώσει μέχρι σήμερα ο διευθυντής του αμερικανικού Κέντρου Ελληνικών Σπουδών Γκρέγκορι Ναζ, o καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κέιμπριτζ της Αγγλίας Ρίτσαρντ Χάντερ, η διευθύντρια του Βυζαντινού Ινστιτούτου στη Βενετία Χρύσα Μαλτέζου και πολλοί άλλοι.

Μια άλλη πολύ σημαντική καινοτομία του ΚΕΣ Ναυπλίου συνιστά η ηλεκτρονική βιβλιοθήκη, μέσω της οποίας παρέχεται η δυνατότητα σε κάθε πολίτη να έχει άμεση και δωρεάν πρόσβαση στην ψηφιακή βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, ώστε να αντλεί υλικό από αυτήν. Αξιοσημείωτο είναι, βέβαια, και το γεγονός ότι το εν λόγω Κέντρο αποτελεί τον πρώτο σύνδεσμο με τη βιβλιοθήκη του Χάρβαρντ σε ολόκληρη την Ευρώπη. Με ποιο τρόπο μπορούν οι ενδιαφερόμενοι να αξιοποιήσουν αυτόν τον τεράστιας σημασίας δίαυλο πληροφοριών; 


Οι επισκέπτες του Κέντρου μπορούν να έχουν πρόσβαση σε όλο το υλικό από τις εβδομήντα και πλέον βιβλιοθήκες του Χάρβαρντ που έχει ψηφιοποιηθεί μέχρι σήμερα, να αναζητήσουν ό,τι τους ενδιαφέρει και να το αποθηκεύσουν σε ένα USB ώστε να το χρησιμοποιήσουν οποτεδήποτε επιθυμούν. Η συγκεκριμένη βάση δεδομένων, φυσικά, δεν αφορά μόνο τις ελληνικές σπουδές, αλλά όλο το εύρος των επιστημών και των γνωστικών αντικειμένων: Από τη μοριακή βιολογία, την αρχαιολογία και την κοινωνιολογία έως τη μουσική και το θέατρο. Η μόνη επισήμανση από μέρους μας είναι να μην χρησιμοποιείται ό,τι αντλείται για εμπορικούς σκοπούς. Πέραν τούτου, όμως, κάθε άτομο, είτε  Έλλην πολίτης είτε όχι, που επισκέπτεται το Κέντρο μας  στο Ναύπλιο μπορεί να αξιοποιήσει ελεύθερα και χωρίς οικονομική επιβάρυνση αυτό το τεράστιο φάσμα επιστημονικού υλικού. Και πράγματι, δεν υπάρχει στην Ευρώπη άλλος δίαυλος ελεύθερης πρόσβασης στην ψηφιακή βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου του Χάρβαρντ.
 


Στο κτίριο του ΚΕΣ φιλοξενείται και το μηχάνημα «Λίκνον», το οποίο χρησιμοποιείται  για την ψηφιοποίηση πολύ παλαιών και ευαίσθητων βιβλίων, χειρογράφων και έντυπου υλικού εν γένει. Με τη χρήση του συγκεκριμένου μηχανήματος, μάλιστα, τον Απρίλιο του 2007 ψηφιοποιήθηκε το αρχαιότερο σωζόμενο αντίγραφο της Ιλιάδας. Ποια η συμβολή αυτής της διαδικασίας στη διάσωση και περαιτέρω αξιοποίηση ιστορικής σημασίας κειμένων;


Τo αρχαιότερο σωζόμενο αντίγραφο της Ιλιάδας είναι ένας πλούσια εικονογραφημένος χειρόγραφος κώδικας, που χρονολογείται στον 10ο αιώνα μ.Χ. και φυλάσσεται επί πέντε και πλέον αιώνες στη Μαρκιανή Βιβλιοθήκη της Βενετίας μακριά από την πρόσβαση των επισκεπτών. Σε αυτόν βασίζονται όλες οι γνωστές εκδόσεις του ομηρικού αυτού έπους. Η ψηφιοποίησή του με το μηχάνημα «Λίκνον», η οποία πραγματοποιήθηκε με πρωτοβουλία του καθηγητή Ναζ και με τη συνεργασία μιας διεθνούς ομάδας ειδικών επιστημόνων, έφερε στο φως μια ευκρινέστατη εικόνα του. Στην ψηφιοποιημένη μορφή του χειρογράφου αποτυπώνεται όχι μόνο το κείμενο καθαυτό, αλλά ακόμη και πολύ λεπτομερή στοιχεία του, τα οποία παρέχουν πληθώρα πληροφοριών άκρως σημαντικών για τη μελέτη και την αξιολόγηση του έργου του Ομήρου. Ιδιαίτερης σημασίας είναι, βέβαια, και το γεγονός ότι το αντίγραφο αυτό της Ιλιάδας, αναρτημένο πλέον σε ψηφιακή μορφή στην ιστοσελίδα του Κέντρου Ελληνικών Σπουδών της Ουάσιγκτον, βρίσκεται στη διάθεση οποιουδήποτε ερευνητή ή άλλου ενδιαφερόμενου επιθυμεί να το μελετήσει. Συνεπώς, η ψηφιοποίηση ιστορικής σημασίας κειμένων συμβάλλει σε μεγάλο βαθμό αφενός στην πληρέστερη επιστημονική ανάλυσή τους και αφετέρου στην πρόσβαση όλων των πολιτών ανά τον κόσμο σε αυτά.


Παράλληλα με τις παραπάνω δράσεις, το ΚΕΣ Ναυπλίου διοργανώνει και μια σειρά προγραμμάτων για φοιτητές του Χάρβαρντ και άλλων ξένων πανεπιστημίων που εκδηλώνουν ενδιαφέρον για την ελληνική ιστορία και τον ελληνικό πολιτισμό, παρέχοντάς τους τη δυνατότητα να επισκεφθούν την Ελλάδα, να διαμείνουν στη χώρα μας για μερικές εβδομάδες, να δουν από κοντά τα πολιτισμικά επιτεύγματα του παρελθόντος και να βρεθούν σε αλληλεπίδραση με αντίστοιχους Έλληνες φοιτητές. Ποια είναι τα συγκεκριμένα προγράμματα και τι περιλαμβάνουν;

Κατ’ αρχάς, μέσω του προγράμματος θερινής πρακτικής άσκησης, υπότροφοι  προπτυχιακοί φοιτητές από το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ επισκέπτονται την Ελλάδα, παρακολουθούν εντατικά σεμινάρια νεοελληνικής γλώσσας και ελληνικού πολιτισμού και εργάζονται επί πέντε εβδομάδες σε διαφόρους φορείς και οργανισμούς του Ναυπλίου, όπως το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της πόλης, το Πελοποννησιακό Λαογραφικό Ίδρυμα, το Παράρτημα της Εθνικής Πινακοθήκης, η περιφερειακή υπηρεσία των Γενικών Αρχείων του Κράτους κ. ά. Στο συγκεκριμένο πρόγραμμα, μάλιστα, δεν συμμετέχουν μόνο φοιτητές ελληνικών σπουδών, αλλά και άλλων γνωστικών αντικειμένων, οι οποίοι ενδιαφέρονται για την ελληνική ιστορία και τον ελληνικό πολιτισμό και επιθυμούν να αποκτήσουν βιωματική γνώση του  πολιτισμού μας σε όλες τις εκφάνσεις του. Παράλληλα, οι φοιτητές του προγράμματος συμμετέχουν και σε εθελοντικές δράσεις, προσφέροντας τη βοήθειά τους στο κέντρο θεραπείας εξαρτημένων ατόμων (ΚΕ.Θ.Ε.Α.) του Ναυπλίου, στον καθαρισμό παραλιών της περιοχής κ. ά.

Επιπλέον, διοργανώνεται το διεπιστημονικό πρόγραμμα θερινών σπουδών του Χάρβαρντ στην Ελλάδα, το οποίο επικεντρώνεται στη μελέτη των πολιτισμών της Μεσογείου ανά τους αιώνες, διεξάγεται στο Ναύπλιο και την Ολυμπία και διαρκεί τρεις εβδομάδες. Βασικό χαρακτηριστικό του προγράμματος είναι η πολυπολιτισμικότητά του, εφόσον συμμετέχουν σε αυτό φοιτητές όχι μόνο από τις Ηνωμένες Πολιτείες αλλά και από πανεπιστήμια της Μεγάλης Βρετανίας, της Γερμανίας, της Κίνας, της Τουρκίας, της Βουλγαρίας και άλλων χωρών. Στους διδάσκοντες συγκαταλέγονται ο διευθυντής του Κέντρου στην Ουάσιγκτον Γκρέγκορι Ναζ, ο καθηγητής κινεζικής ιστορίας στο Χάρβαρντ Μάικελ Πιούετ, η καθηγήτρια ρωμαϊκών σπουδών στο ίδιο πανεπιστήμιο Έμμα Ντεντς και άλλοι εξέχοντες ακαδημαϊκοί.

Τι δυνατότητες δίνονται σε Έλληνες φοιτητές να συμμετάσχουν στα παραπάνω προγράμματα ή και να παρακολουθήσουν κάποια αντίστοιχα στο εξωτερικό;


Στο πρόγραμμα πρακτικής άσκησης που ανέφερα προηγουμένως συμμετέχουν με υποτροφία και επιλεγμένοι Έλληνες φοιτητές. Στο πλαίσιο αυτού του προγράμματος συνδυάζουμε τους φοιτητές που έρχονται από το Χάρβαρντ με ισάριθμους Έλληνες, κυρίως από τα ΑΕΙ της χώρας. Αμερικανόπουλα και ελληνόπουλα, λοιπόν, συνεργάζονται ανά δυάδες και, με αυτόν τον τρόπο, αναπτύσσεται μεταξύ τους μια αλληλοδιδακτική διαδικασία. Αξιοσημείωτο είναι, βέβαια, και το γεγονός ότι, στο όνομα της ισοτιμίας, οι Έλληνες φοιτητές που λαμβάνουν μέρος στο πρόγραμμα πηγαίνουν το φθινόπωρο για δέκα-δώδεκα ημέρες στην Αμερική, όπου επισκέπτονται το Χάρβαρντ και το Κέντρο Ελληνικών Σπουδών στην Ουάσιγκτον. Ανάλογη είναι η δυνατότητα συμμετοχής Ελλήνων σπουδαστών και σε άλλα προγράμματα του Κέντρου μας.

Επιπλέον, διοργανώνεται και μια σειρά προγραμμάτων για Έλληνες μαθητές. Ποια είναι τα σημαντικότερα από αυτά και τι περιλαμβάνουν; Δεδομένου ότι ζούμε πλέον στην «εποχή της πληροφορίας», ποια η σημασία τού να έχουν όσο το δυνατόν υψηλότερη πρόσβαση στη γνώση, από τη μαθητική τους κιόλας ηλικία, οι πολίτες του αύριο;


Στην εποχή μας, η ηλεκτρονική πρόσβαση στον κόσμο της γνώσης είναι καίριας σημασίας, ακόμη  και από την ηλικία του δημοτικού σχολείου. Γι’ αυτό τον λόγο, ένα από τα προγράμματά μας για μαθητές πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης έχει ως στόχο την εξοικείωσή τους με τα τεχνολογικά μέσα πρόσβασης στη γνώση. Έτσι, παιδιά δημοτικού, γυμνασίου και λυκείου εισάγονται μέσα από μια σύντομη παρουσίαση στην αξιοποίηση του διαδικτύου για την αναζήτηση πληροφοριών με στόχο την έρευνα, την εκπόνηση σχολικών εργασιών, τη μελέτη για εξετάσεις κ.ά. Επιπλέον, στα τέλη Ιουνίου εφέτος θα ξεκινήσουμε ένα καινοτόμο πρόγραμμα, εντατικό και αγγλόφωνο, το οποίο θα απευθύνεται σε πρώτη φάση αποκλειστικά σε  παιδιά από τα λύκεια της Αργολίδας. Στις δεκατρείς μαθήτριες και τους μαθητές  αυτούς θα δώσουμε τη δυνατότητα να συμμετέχουν, επί δυόμισι εβδομάδες, σε σεμινάρια που θα πραγματοποιήσουν διδάσκοντες του Χάρβαρντ στο Κέντρο μας στο Ναύπλιο με σκοπό, όχι μόνο την εκμάθηση της χρήσης των ψηφιακών εργαλείων γνώσης, αλλά, παράλληλα, την εξοικείωση με τις ανθρωπιστικές και κοινωνικές επιστήμες, καθώς και την απόκτηση μιας πρώτης επαφής με τα ανώτατα εκπαιδευτικά συστήματα της Ελλάδος και της Αμερικής. Τέλος, βάσει ενός άλλου προγράμματος, έχουμε «αδελφοποιήσει» σχολεία της Αργολίδας με ομόλογα σχολεία στις Ηνωμένες Πολιτείες όπου διδάσκεται η νεοελληνική γλώσσα. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, έχει αναπτυχθεί μια σχέση διάδρασης και φιλίας ανάμεσα σε Έλληνες και Αμερικανούς εκπαιδευτικούς.

«Η γνώση πρέπει να αποτελεί παγκόσμιο αγαθό, προσιτό και ελεύθερο για τον καθένα». Αυτή φαίνεται να είναι η βασική αρχή του Κέντρου Ελληνικών Σπουδών Ναυπλίου, όπως αποδεικνύεται από τις δράσεις του, στις οποίες μπορεί να συμμετάσχει ελεύθερα όποιος ενδιαφέρεται και χωρίς οικονομική επιβάρυνση.


Ακριβώς. Η αρχή του Κέντρου, αλλά και η προσωπική μου αρχή ως διευθυντή του, είναι «Τα πάντα τοις πάσι». Γι’ αυτό το λόγο, όλα είναι προσιτά στους πάντες και, μάλιστα, δωρεάν. Οποιοσδήποτε πολίτης ή μη πολίτης, ανεξαρτήτως ακαδημαϊκής ιδιότητας, τίτλων, μορφωτικού επιπέδου, επαγγέλματος, ηλικίας ή άλλων ιδιοτήτων, είναι ευπρόσδεκτος να παρακολουθήσει τις διαλέξεις μας και να κάνει χρήση των τεχνολογικών μας μέσων. Ιδιαίτερα, μάλιστα, οι φοιτητές και οι μαθητές έχουν τη δυνατότητα να αξιοποιήσουν και το μεγάλο εύρος καλοκαιρινών και άλλων προγραμμάτων. Τo Κέντρο είναι ανοιχτό για όλους.

Κατά την ίδρυση και τη λειτουργία του Κέντρου, τι δυσκολίες έχετε συναντήσει;


Δεν έχουν προκύψει ιδιαίτερα προβλήματα, ούτε τυπικά, ούτε ουσιαστικά. Σ’ αυτό ενδεχομένως έχει συμβάλει και το γεγονός ότι το Κέντρο βρίσκεται σε μια μικρή πόλη, όπου τα διάφορα ζητήματα, για παράδειγμα τα διοικητικά, επιλύονται εύκολα και χωρίς χρονοτριβές. Η χρηματοδότηση του ΚΕΣ Ναυπλίου προέρχεται από το μητρικό ίδρυμα στην Ουάσιγκτον, και συνεπώς, από οικονομικής άποψης, είμαστε αυτόνομοι.

Μετά τη μυθοποίηση της τεχνολογίας και τη μονομερή προβολή των θετικών επιστημών κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα, πώς κρίνετε τον ρόλο των ανθρωπιστικών επιστημών σήμερα, δεδομένης και της οξύτατης κρίσης στην Ελλάδα, αλλά και διεθνώς;


Οι ανθρωπιστικές επιστήμες επιτυγχάνουν κάτι το οποίο οι θετικές αδυνατούν να κάνουν: Μας εξοικειώνουν με αξίες οικουμενικές. Χωρίς να είμαι οπαδός της νοσταλγίας λοιπόν, πιστεύω ότι πράγματι πρέπει να στρέψουμε και πάλι το ενδιαφέρον μας σε αυτές, να τους αποδώσουμε τη σημασία που τους αναλογεί, αλλά και να χρησιμοποιήσουμε τα νέα τεχνολογικά μέσα για να τις προαγάγουμε. Κατά την άποψή μου, στις μέρες μας δεν έχουμε κρίση αξιών, αλλά κρίση εκπαίδευσης και παιδείας. Οι αξίες υπάρχουν σε θεωρητικό επίπεδο, αλλά δεν τις εφαρμόζουμε. Ενδεχομένως, δεν τις γνωρίζουμε καν. Γι’ αυτό το λόγο, πρέπει να τις γνωρίσουμε καλύτερα και να προβληματιστούμε γύρω από αυτές. Πάντως, διαισθάνομαι και διαπιστώνω ότι βαθμιαία πραγματοποιείται ξανά μια στροφή προς τις ανθρωπιστικές επιστήμες. Οι φυσικοί επιστήμονες, οι ιατροί, ακόμη και οι επιχειρηματίες, θέτουν εκ νέου ζητήματα ηθικής και προσπαθούν, νομίζω με ειλικρίνεια σε αρκετές περιπτώσεις, να αναλογιστούν και τον κοινωνικό τους ρόλο.

Ειδικότερα, ο ελληνικός πολιτισμός και οι ελληνικές σπουδές τι μπορούν να μας διδάξουν στις μέρες μας; Με ποιο τρόπο μπορούν να αποτελέσουν  «αντίδοτο» στην υπάρχουσα κατάσταση;


Οι ελληνικές σπουδές αναδεικνύουν, μεταξύ άλλων, την ιστορική διάσταση και τον χαρακτήρα ενός πολιτισμού ο οποίος είναι αναπόφευκτος, γιατί αποτελεί σε μεγάλο βαθμό το πολιτισμικό τοπίο της οικουμένης. Ο αρχαιοελληνικός τουλάχιστον πολιτισμός επεδείκνυε τεράστια αυτοσυνειδησία. Οι ελληνικές σπουδές εν γένει  ευνοούν κατ’επέκταση τη συνθετική και κριτική σκέψη και την αυτοσυνειδησία μας.  Με άλλα λόγια, κατανοώντας πώς μεγαλούργησε αλλά και πώς παρήκμασε μια κοινωνία στο παρελθόν, μας δίνεται το έναυσμα για να σκεφτούμε κριτικά το σήμερα. Κατά τη γνώμη μου, αυτό είναι το μεγαλύτερο όφελος των ελληνικών σπουδών.

Και μια τελευταία ερώτηση, που αφορά όχι το Κέντρο, αλλά προσωπικά εσάς. Παρά τις καλές σπουδές σας σε ορισμένα από τα πιο διακεκριμένα πανεπιστήμια του κόσμου, αποφασίσατε να επιστρέψετε στην Ελλάδα για να ζήσετε και να εργαστείτε εδώ. Για ποιους λόγους λάβατε τη συγκεκριμένη απόφαση και πώς την αξιολογείτε εκ των υστέρων;


Επέστρεψα στην Ελλάδα ύστερα από τις σπουδές μου, αλλά και εξαιτίας αυτών. Ο Πλάτωνας διακηρύσσει στον διάλογο Πολιτεία: «Όσοι βγήκατε από το σπήλαιο  επειδή είχατε την ευλογία να λάβετε μια καλή έως άριστη εκπαίδευση, επιστρέψτε στην κοινωνία και προσπαθήστε να την υπηρετήσετε». Θεωρώ, λοιπόν, ότι με τη συγκεκριμένη επιλογή κάνω απλώς το καθήκον μου ως Έλληνας. Οι συνθήκες στην πατρίδα μας δεν είναι οι καλύτερες, αλλά, αν φύγουμε όλοι, τι θα γίνει; Η «απόδραση» στο εξωτερικό για ένα χρονικό διάστημα είναι ενδεχομένως μια απολύτως κατανοητή αντίδραση κάποιων, αλλά μακροπρόθεσμα δεν ευνοεί τον τόπο. Και να προσθέσω και κάτι ακόμη: Προκειμένου να αντιμετωπιστεί η δυσμενής κατάσταση που επικρατεί στις μέρες μας στην Ελλάδα και διεθνώς, είναι απαραίτητη η συσπείρωση των ανθρώπων που μπορούν να συνεισφέρουν επί της ουσίας προς αυτή την κατεύθυνση. Η συνειδητή συνύπαρξη και η συλλογική προσπάθεια σε παγκόσμιο επίπεδο και στο πλαίσιο ενός κοινού ανθρωπιστικού οράματος αποτελούν πλέον ανάγκη επιτακτικότερη από ποτέ. Σε αντίθετη περίπτωση, δεν θα έχουμε κανένα αποτέλεσμα.