Σάββατο 30 Ιουλίου 2011

"Η σιωπή, ένα καναρίνι στο μικρόφωνο" της Νατάσας Μπαστέα ("ΤΑ ΝΕΑ", 30/7/2011)


Η σιωπή, ένα καναρίνι στο μικρόφωνο

Της Νατάσας Μπαστέα

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ στα "ΝΕΑ", Σάββατο 30 Ιουλίου 2011

 
«Εάν το Α είναι η επιτυχία στη ζωή, τότε το Α ισούται με χ συν ψ συν z. Το χ είναι η εργασία, το ψ είναι το παιχνίδι και το z είναι να κρατάς το στόμα σου κλειστό». Ο άνθρωπος που τα είπε αυτά ανακάλυψε τη θεωρία της Σχετικότητας, οπότε κάτι ξέρει από εξισώσεις. Εντάξει η εργασία, ακόμα πιο εντάξει το παιχνίδι. Αλλά και η σιωπή, Αλμπερτ; Και η σιωπή.
Τόσα χρόνια εν ενεργεία Ελληνες δεν είχαμε ζήσει ποτέ με τόση φασαρία. Οι τελευταίοι μήνες είναι ένα διαρκές βουητό, ένα βαχ, πολύς αχός, κύματα και βροντές, αγωνία για το τι θα πει ο ένας κι ο άλλος, δηλώσεις, απειλές, κόντρα δηλώσεις, φασαρίες. Ακούμε τις λέξεις και χάνουμε τη σιωπή, δεν υπάρχει πουθενά. Θυμάστε στο Σύνταγμα; Καλά ήταν τα συνθήματα, αλλά τίποτα δεν έφθανε σε ένταση τη σιωπή τόσων χιλιάδων συγκεντρωμένων.
Υπήρχε μια εποχή - όχι πολύ παλιά - όπου οι άνθρωποι που περπατούσαν μονολογώντας ήταν τρελοί. Τι συνέβη τα τελευταία χρόνια για να προκύψουν ξαφνικά τόσο πολλά να ειπωθούν; Τόσο πολλά και τόσο πιεστικά ώστε να μην μπορούν να περιμένουν; Οπου και να περπατήσεις, όλο και κάποιος θα σε πλησιάσει μιλώντας στο τηλέφωνο. Ο Φίλιπ Ροθ αναρωτιέται τι είναι εκείνο που στήριζε παλαιότερα τους ανθρώπους και τώρα κατέρρευσε απαγορεύοντας σχεδόν τους μοναχικούς περιπάτους, την αφομοίωση της πόλης μόνο μέσα από τις αισθήσεις; Η σιωπή έχει από καιρό εξοβελισθεί από δρόμους, εστιατόρια και πάρκα, αλλά η τεράστια μοναξιά των ανθρώπων παρήγαγε φαίνεται αυτή την απεριόριστη λαχτάρα όλων να ακουστούν.
Θα σας έχει τύχει να συναντήσετε κάποιον που μιλάει μια βαθιά και εύγλωττη σιωπή. Εναν τέτοιο παππού είχα βρει σε ένα λοχ της Σκωτίας, μέσα σε έναν πύργο στον οποίο νοίκιαζε δωμάτια σε πολυλογάδες υπερκινητικούς τουρίστες που ήλπιζαν να εντοπίσουν το διάσημο τέρας ή, το πολύ πολύ, μια καλή μπουκάλα ουίσκι. «Φαντάσου ο πρώτος άνθρωπος στον πλανήτη», είχε πει, «να συναντήσει τον τελευταίο κάτοικο της Γης. Θα σιωπούσαν με τον ίδιο τρόπο μέσα στα φιλιά ή τα δάκρυα, θα σιωπούσαν με τον ίδιο τρόπο μέσα σε ό,τι πρέπει να εννοηθεί. Τα λόγια τους θα ήταν εντελώς διαφορετικά, αλλά θα σιωπούσαν με τον ίδιο τρόπο».
Ενας άνδρας καθισμένος στην πολυθρόνα, ακούγοντας τους αιώνιους νόμους που βασίλευαν γύρω από το κάστρο του, ερμηνεύοντας ό,τι υπήρχε στη σιωπή των θυρών και των παραθύρων, γέρνοντας λιγάκι το κεφάλι του, φαινόταν να πιστεύει ότι όλες οι δυνάμεις του κόσμου τούτου παρεμβαίνουν και αγρυπνούν μέσα στην ψηλοτάβανη κάμαρά του ως προσεκτικές θεραπαινίδες, θεωρώντας ότι δεν υπάρχει ούτε ένα άστρο του ουρανού που να είναι αδιάφορο για την κίνηση μιας σκέψης που ανυψώνεται. Και ήταν σαν να ζούσε μια ζωή πολύ πιο βαθιά, πιο ανθρώπινη και συμπαντική από ό,τι όλοι οι νεώτεροι που έτρεχαν για να ρωτήσουν και να απαντήσουν, να ασκηθούν στον έρωτα, στη δόξα ή στην περιέργεια, που στη σιωπή δεν βρίσκουν τροφή.
Οι διακοπές μπορεί να είναι μια ευκαιρία για πολλά πράγματα, ας γίνουν και μια ευκαιρία για λίγη σιωπή. Στη θάλασσα των μυστηρίων που λέμε ζωή, ας αδράξουμε - μέσα από τη σιγή - την ευκαιρία να βρούμε πώς και πότε θα γίνουμε αυτό που είμαστε.
Η σιωπή, ένα καναρίνι στο μικρόφωνο. Η σιωπή, ένας νόμος παλιός. Δεν γίνεται αλλιώς.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου