"Αποσπάσματα από ομιλία σε κοινό" του Γιώργου Χειμωνά (από το βιβλίο του "Ποιον φοβάται η Βιρτζίνια Γουλφ", εκδ.Καστανιώτη - 1995)

..............................................................

Αποσπάσματα από ομιλία σε κοινό 

του Γιώργου Χειμωνά







(για την Παρσένια Παπανικολάου)

Θέλω να σας κάνω μια πρόταση: να αποφύγουμε οποιαδήποτε σοβαροφανή και οριστική ερμηνεία - να επιχειρήσουμε έτσι, αυθαίρετα, αστήριχτα (θα έλεγα ακόμα: φανταστικά) μια συναισθηματική και όχι νηφάλια προσέγγιση στην εποχή μας και την λογοτεχνία της. Γιατί κρατώ για την τέχνη ένα παράξενο αίσθημα: έναν συνδυασμό δέους και στοργής κι αυτό, ίσως, οφείλεται στην ιδέα που έχω για την τέχνη: ότι αποτελεί ένα μοναχικό παντα φαινόμενο, που έρπει αβοήθητο και αυτόφωτο στις σκοτεινές παρυφές της ιστορίας και της ομολογημένης γνώσης - είναι ένα άβατο, όπου τα περιβάλλοντα πράγματα και οι άλλες, έξω της τέχνης, δράσεις του ανθρώπου πολύ εξωτερικούς μετασχηματισμούς του που μπορούν να δεχθούν ή και να επιφέρουν.

   Είναι πιθανό να κατηγορηθώ για αναχρονισμό ιδεαλιστικό, αφού όλοι το λεν πως τίποτε κρυφό δεν επιτρέπεται και δεν μπορεί να μείνει στον ψυχρό επιστημονισμό του καιρού μας και για όλα πρέπει να υπάρχει μια σαφής εξήγηση. Αλλά ακόμα κι αν έτσι είναι το σωστό, εμείς ας επιχειρήσουμε να απομονώσουμε το αποτέλεσμα από τις αιτίες, το φως από τον ηλεκτρισμό, το ουράνιο τόξο από την βροχή, τον λόγο από τον άνθρωπο. Γιατί νομίζω, πραγματικά, ότι η τέχνη απέμεινε η μοναδική δραστηριότητα του ανθρώπου που εξακολουθεί να υπηρετεί την αρχέγονη Λειτουργία του Σκοταδιού, δηλαδή του θαύματος. Μια λειτουργία που έχει την ίδια ηλικία με την ψυχή ή με το θεό - και την ίδια ουσία: και τα τρία είναι ίσκιοι...