"Έφυγε" η Ζωρζ Σαρρή (http://www.newsnow.gr, 10/6/2012)

..............................................................


"Έφυγε" η Ζωρζ Σαρρή

 

Απεβίωσε η Ζωρζ Σαρή.

Έφυγε από τη ζωή στα 87 της χρόνια η συγγραφέας και ηθοποιός Ζώρζ Σαρή. Η κηδεία της θα γίνει την Τρίτη 12/6 από το Α' Νεκροταφείο.

Η Ζωρζ Σαρή γεννήθηκε το 1925 στην Αθήνα από Μικρασιάτη πατέρα και Γαλλίδα μητέρα. Από πολύ μικρή ασχολήθηκε με το θέατρο, με δάσκαλο το Βασίλη Ρώτα, ενώ στα χρόνια της Κατοχής, φοίτησε στη Δραματική Σχολή του Ροντήρη.

Στον πόλεμο συμμετείχε στην Αντίσταση και την ΕΠΟΝ. Το '47 έφυγε εξόριστη στο Παρίσι, αλλά συνέχισε τις σπουδές της στη σχολή του Σαρλ Νιτλέν. Στη γαλλική πρωτεύουσα γνώρισε και παντρεύτηκε τον Αιγυπτιώτη χειρουργό Μάρκελλο Καρακώστα, με τον οποίο απέκτησε δυό παιδιά. Το 1962 επέστρεψε στην Ελλάδα και άρχισε να εμφανίζεται στο θέατρο και τον κινηματογράφο μέχρι το 1967.

Πρωτοεμφανίστηκε ως συγγραφέας το 1969 με το «Θησαυρό της Βαγίας», που έγινε μεγάλη επιτυχία και αργότερα μεταφέρθηκε και στην τηλεόραση. Ακολούθησαν «Το ψέμα» (1970) και το «Όταν ο ήλιος» (1971), μυθιστορήματα για παιδιά και εφήβους, νουβέλες, θεατρικά παιδικά έργα και ιστορίες για μικρά παιδιά, καθώς και μεταφράσεις μυθιστορημάτων από τα γαλλικά.

Το 1994 βραβεύτηκε με το Κρατικό Βραβείο Παιδικού Λογοτεχνικού Βιβλίου και δύο φορές από τον Κύκλο Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου (1995, 1999). Το 1988 προτάθηκε για το βραβείο Χ.Κ. Αντερσεν. Ως ηθοποιός έχει βραβευτεί το 1960 με το βραβείο Β' Γυναικείου ρόλου του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

.................................................................


Τιμητικές διακρίσεις:

Τρία Βραβεία στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

Κρατικό Βραβείο Παιδικού Λογοτεχνικού Βιβλίου (1994) για το βιβλίο "Νινέτ"

Βραβείο Κύκλου Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου (1999) για το βιβλίο "Ο Χόρος της ζωής"

Εργογραφία:

  Πεζογραφία

Ο θησαυρός της Βάγιας (Μυθιστόρημα), Κέδρος, 1969 1η-31η έκδοση, Πατάκης 1992 32η-44η έκδοση.

Το ψέμμα (Μυθιστόρημα), Περγαμηνή, 1970, Κέδρος 2η-37η έκδοση, Πατάκης 1992 38η-54η έκδοση.

Όταν ο ήλιος...(Μυθιστόρημα), Κέδρος 1971, 1η-26η έκδοση, Πατάκης 1992, 27η-35η έκδοση.

Κόκκινη κλωστή δεμένη...(Μυθιστόρημα), Κέδρος, 1974, 1η-12η έκδοση, Πατάκης, 1992 13η-16η έκδοση.

Τα γενέθλια (Μυθιστόρημα), Κέδρος 1977, 1η-28η έκδοση, Πατάκης 1992, 29η-39η έκδοση

Τα στενά παπούτσια (Μυθιστόρημα), Κέδρος 1979, 1η-22η έκδοση, Πατάκης 1992, 23η-35η έκδοση

Οι νικητές (Μυθιστόρημα), Κέδρος 1983, 1η-14η έκδοση, Πατάκης 1992, 15η-23η έκδοση

Τα χέγια (Μυθιστόρημα), Πατάκης 1987, 1η-20η έκδοση

Το παραράδιασμα (Μυθιστόρημα), Πατάκης 1989, 1η-13η έκδοση

Η αντιπαροχή (Νουβέλες), Πατάκης 1989

Κρίμα κι άδικο (Μυθιστόρημα), Πατάκης 1990, 1η-11η έκδοση

Νινέτ (Μυθιστόρημα), Πατάκης 1993, 1η-11η έκδοση, ISBN: 960-293-814-5

Ζουμ (Μυθιστόρημα), Πατάκης 1994, 1η-5η έκδοση

Ε. Π. (Μυθιστόρημα), Πατάκης 1995, 1η-5η έκδοση

Μια αγάπη για δυο (Μυθιστόρημα), (μαζί με την Αργυρώ Κοκορέλη), Πατάκης, 1996

Ο Χόρος της ζωής, Πατάκης, 1998, 7η έκδ. 1998. 7η έκδ. 2000 ISBN: 960-600-569-0

Σοφία, Πατάκης, 5η έκδ. 2000. Σελ. 138. ISBN: 960-600-774-Χ

Ο κύριός μου, Πατάκης, 2002, σελ. 136, ISBN:960-16-0382-4

Ο πόλεμος, η Μαρία και το αδέσποτο, Πατάκης, 2003, ISBN:960-16-0991-1

Τότε..., Πατάκης 2004, ISBN:960-16-1318-8

Θέατρο

Το τρακ, Πατάκης 1988

Γ. Για μικρά παιδιά

Το γαϊτανάκι, Κέδρος 1973 1η-11 έκδοση, Πατάκης 1992 12η-16η έκδοση. ISBN: 960-293-683-5

Ο Φρίκος ο Κοντορεβυθούλης, Κέδρος 1973, 1η-4η έκδοση, Πατάκης 1992, 5η έκδοση. ISBN: 960-293-768-8

Η σοφή μας η δασκάλα, Κέδρος 1982, 1η-3η έκδοση, Πατάκης 1992, 4η-8η έκδοση. ISBN: 960-293-685-1

Η κυρία Κλοκλό (σειρά 8 τίτλων), Πατάκης 1986, 1η-8η έκδοση. ISBN: 960-293-242-2

Ο Τότος και η Τοτίνα (σειρά 8 τίτλων), Πατάκης 1988, 1η-5η έκδοση. ISBN: 960-293-345-3

Ο Αρλεκίνος και η Πολυλογού, 1η έκδοση Δελφίνι, 1993, Πατάκης, 2000. ISBN: 960-378-939-9

Η Πολυλογού, 1η έκδ., Δελφίνι, 1993. Πατάκης, 2000. ISBN: 960-600-921-1

Η κόκκινη κοτούλα, Πατάκης

Η τουλιπίτσα, Πατάκης, 2002, ISBN:960-16-0457-Χ

Δ. Μεταφράσεις

Ε. Ιονέσκο, Ο Μόνος, Μπάυρον, 1974

Τομίκο Ινούι, Το γαλάζιο κύπελλο, Κέδρος, 1974

Μάριο Σοάρες, Η φιμωμένη Πορτογαλία, Μπάυρον, 1974

Σιμόν ντε Μποβουάρ, Οι Μανδαρίνοι, Ανοιχτή Γωνιά, 1978

Πιερ Πελό, Το παιδί και το αστέρι, Ψυχογιός, 1979

Μαντελέν Ζιλάρ, Το κρυφό μονοπάτι, Κέδρος, 1979

Εβγκένι Βελτιστόφ, Ελεκτρόνικ, Κέδρος, 1979

Φρανσίς Ζανβόν, Ζαν Πολ Σαρτρ, Κέδρος,1980

Ανδρέας Κέδρος, Το νησί με τα ζωντανά απολιθώματα, Κέδρος, 1981

Ανρί Τρουαγιά, Βιού, Κέδρος 1982

Μορίς Ντρυόν, Τιστού ο πρασινοδάχτυλος, Κέδρος, 1983

Έκτωρ Μαλό, Χωρίς οικογένεια (2 τόμοι), Πατάκης, 1987

Ιούλιος Βερν, Μιχαήλ Στρογγώφ, Πατάκης 1989 (Μαζί με την Ε. Ρώτη-Βουτσάκη).

 ........................................................

«Υπό κατάργησιν γιαγιά»

Η Ζορζ Σαρή, συγγραφέας αγαπημένων παιδικών παραμυθιών –όπως το «Όταν ο Ήλιος», ή το «Κόκκινη κλωστή δεμένη»– εξηγεί γιατί αισθάνεται έτσι…

Πάντοτε ήθελα να τη γνωρίσω από κοντά. Λίγες μέρες πριν γεννηθεί ο γιος μου είχα την τύχη να δεχθεί να μου μιλήσει ως γιαγιά στο σπίτι της.

Όταν ήμουν παιδί, δεν είχα γιαγιά του χεριού μου. Η μητέρα μου ήταν Γαλλίδα και η γιαγιά μου ζούσε στη Σενεγάλη. Τα παραμύθια μου τα έλεγε η μητέρα μου που είχε άσπρα μαλλιά –ήμουν η μικρότερή της κόρη. Ο πατέρας μου ήταν ορφανός. Όσα ξέρω για τη γιαγιά και το ρόλο της τα έμαθα από τις τότε φιλενάδες μου ή από τις κουβέντες των μεγάλων.

Τότε η γιαγιά, στο χωριό ή στην πόλη, ζούσε με τα παιδιά της κι εκείνη κοίμιζε τα εγγόνια της με παραμύθια δικά της, ανέκδοτα, ή κλασικά του κόσμου όλου. Νοσταλγώ εκείνα τα χρόνια.

Σήμερα όλα άλλαξαν. Στο χωριό, στο νησί, έφτασε η τηλεόραση, συχνά η γιαγιά δεν προλαβαίνει να πει το παραμύθι, το εγγόνι βλέπει στην τηλεόραση τα παραμύθια που είναι καταδικά του, παραμύθια με πιστόλια, βόμβες, μαχαίρια και τρομακτικές στολές… Ο καθένας λοιπόν –γιαγιά, εγγόνι– στον πάγκο του. Το τζάκι έσβησε…

Στην πόλη ψάχνω να βρω τη «γιαγιά». Γύρω μου, όμως, βρίσκω γιαγιάδες νέες. Μια φίλη μου 55 χρονών με μεγάλα εγγόνια, βαμμένο μαλλί, τσιγάρο στο στόμα και συχνά πολυάσχολη, τα βράδια ξεκουράζεται παίζοντας χαρτιά ή βλέποντας το αγαπημένο της σίριαλ. Το παιδί στην πόλη έχει δική του τηλεόραση στο δωμάτιό του και παρακολουθεί την Tv junior, που παίζει όλο το εικοσιτετράωρο τα δικά της παραμύθια: η ένοπλη δράση εν δράσει… Ή, στην καλύτερη των περιπτώσεων, έχει ένα κασετόφωνο: το παραμύθι εδώ και λίγο καιρό λέγεται από μια ανώνυμη φωνή. Υπάρχει και η γιαγιά, νέα ή μεγάλη, ξανθιά ή ασπρομάλλα, που λέει το παραμύθι της. Μαγεία! Αυτή η περίπτωση είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.

Εγώ είμαι γιαγιά μας άλλης κατηγορίας. Οι γονείς, μετά τον πόλεμο, μετά τον εμφύλιο, μετά την επταετία, στέλναμε κι ακόμη στέλνουμε τα παιδιά μας στο εξωτερικό για να γίνουν «άνθρωποι» ή για να συνεχίσουν τις σπουδές τους ή, ακόμη, γιατί απέτυχαν στις πανελλαδικές εξετάσεις. Στις ξένες χώρες συχνά παντρεύονται με ξένη ή ξένο, πολλές φορές πετυχαίνουν και παραμένουν στον ξένο τόπο για να παραμείνουν… άνθρωποι!

Η γιαγιά βρίσκεται όπως πάντα στην Ελλάδα και, ανάλογα με την απόσταση και την οικονομική της δυνατότητα, πηγαίνει στα παιδιά και στα εγγόνια της. Πολλές φορές τα εγγόνια δεν ξέρουν ελληνικά, συχνά η γιαγιά δεν κατέχει τη γλώσσα της ξένης πατρίδας κι άλλωστε τι προλαβαίνει να κάνει σε λίγες μέρες ή έστω σ’ ένα μήνα… Μπαίνει στην κουζίνα, μαγειρεύει μουσακάδες, κεφτεδάκια ή φτιάχνει ταραμοσαλάτες.

Τα καλοκαίρια πάλι κατεβαίνουν στην Ελλάδα και πηγαίνουν σ’ ένα νησί να κολυμπήσουν. Η νέα γιαγιά κολυμπάει μαζί τους, η ηλικιωμένη τα βλέπει από μακριά και πάλι τους μαγειρεύει.

Τα παραμύθια δεν κατασκευάζονται στα καλά καθούμενα. Κόπηκε η κλωστή με το χθες…

Έχω το χρόνο και την πολυτέλεια –άλλωστε, αυτό είναι το επάγγελμά μου– να «βομβαρδίζω» τον Ανδρέα με παραμύθια δικά μου ή άλλων. Ευτυχώς που κάποια στιγμή κλείνει τα μάτια του και τον παίρνει ο ύπνος, κι έτσι μου μένει χρόνος να γράψω καινούργια παραμύθια…».

από εδώ:

http://stoforos.blogspot.gr/   ή από το ("ημερολόγιο ενός πατέρα")