.........................................................
Βγείτε από τον πύργο σας
της Άννας Δαμιανίδη
Στο
Μυστρά το εισιτήριο έχει πέντε ευρώ, και είναι δωρεάν για παιδιά,
φοιτητές, δημοσιογράφους, ηλικιωμένους κι ένα σωρό ακόμα κατηγορίες.
Βέβαια δεν ενδείκνυται να σκαρφαλώνουν μέσα στο λιοπύρι ηλικιωμένοι στο
απότομο βουνό που διάλεξε ο Βιλαρδουίνος για το κάστρο του. Πόσο μάλλον
που κλείνει στις τρεις το μεσημέρι, όπως και όλοι οι αρχαιολογικοί
χώροι, ενώ αν έμενε ανοιχτός ως τη δύση του ηλίου θα μπορούσε να
προσελκύει και λιγότερο νέους και ρωμαλέους επισκέπτες.
Ανέβηκα
δεύτερη φορά στη ζωή μου ως την κορυφή του, και συστηνω θερμά να τον
επισκέπτεται κανείς από το φθινόπωρο ως την άνοιξη. Σοφοί ήταν στο
σχολείο που μας είχαν πάει εκεί Νοέμβριο μήνα, κι είχαμε θαυμάσει τη
βλάστηση της Πελοποννήσου σε αποχρώσεις του κόκκινου και του κίτρινου.
Τότε σκαρφαλώναμε σαν αγριοκάτσικα και ποζάραμε στα άδεια παράθυρα του
ανακτόρου του Παλαιολόγου. Τώρα, μερικές δεκαετίες μετά, κατάλαβα γιατί
δεν μας προλάβαιναν οι καθηγητές. Το δε ανάκτορο του Παλαιολόγου
ανακαινίζεται κι ήταν μεγάλη ανακούφιση για τα πρησμένα πόδια μου ότι
δεν μπορούσα να το επισκεφτώ.
Ο τίτλος μου σήμερα είναι
παραπλανητικός, βγείτε απο τον νοερό πύργο σας, τα αδιέξοδα και την
περιρέουσα απελπισία, εξερευνώντας αληθινούς πύργους, όχι μόνο στην
Πελοπόννησο όπου πήγα εγώ, αλλά σε όλη την Ελλάδα, αυτό θέλω να
προτείνω. Τα μεσαιωνικά κάστρα σε νησιά, βουνά και παραλίες, είναι κάτι
σαν ανεξερεύνητη ήπειρος, γιατί η σχολική ιστορία, προσπαθώντας να
στήσει ένα νήμα συναισθηματικής προσέγγισης διαπερνάει αιώνες και
ενδιαφέρουσες καταστάσεις αφήνοντας πίσω της ωραία και σχεδόν ανώνυμα
ερείπια. Ο Μυστράς εξαιρείται διότι θεωρείται ελληνικός, αλλά κάνοντας
καλοκαιρινό τουρισμό είναι πιο λογικό να επισκεφτεί κανείς το κάστρο της
Μεθώνης, ας πούμε, που είναι επίπεδο, ζήτημα αν ανεβοκατεβαίνεις δυο
-τρία σκαλιά μαζεμένα, κι όπως βρίσκεται δίπλα στη θάλασσα το δροσίζει
τ' αεράκι. Βενετοί, Τούρκοι, Αιγύπτιοι, Γάλλοι και Έλληνες υπήρξαν κατά
καιρούς οι κυρίαρχοί του, και τα ίχνη τους βρίσκονται εύκολα με μια
βόλτα και λίγο χάζεμα στους οδηγούς. Εκκλησία, τζαμί, λέων του Αγίου
Μάρκου, γοτθικές κολόνες, μαυριτανικές πύλες, πυραμιδοειδείς σκεπές.
Πολύ αίμα χύθηκε κάποτε στις πέτρες αυτές, αλλά και πολύ περισσότερο
νερό χρησιμοποιήθηκε στα χαμάμ που στέκουν ακόμα έρημα μέσα στα
ισοπεδωμένα χαλάσματα, για να ευπρεπιστεί η καθημερινή ζωή που κάπως θα
πρόλαβε να λάβει χώρα στη χαμένη πλέον πόλη. Εισιτήριο δεν υπάρχει εκεί,
απλώς η πύλη ανοίγει το πρωί. Η πόλη είναι σχεδιασμένη από τους Γάλλους
που έδιωξαν τους Αιγύπτιους του Ιμπραήμ και παρέδωσαν στους Έλληνες το
κάστρο, με μικρές πλατείες και τα απλά σπιτάκια της Πελοποννήσου που
μπορείς να τα πεις και νεοκλασικά.
Έτσι λοιπόν οι Βενετσιάνοι
έφτιαχναν κάστρα κοντά στη θάλασσα, σταθμούς εμπορίου στην ουσία, οι δε
Φράγκοι προτιμούσαν τα βουνά για να επιβλέπουν την αγροτική ζωή στην
πεδιάδα, πράγμα που έκανε κι ο Παλαιολόγος μετά που πήρε το Μυστρά ως
αντάλλαγμα για ν' αφήσει ελεύθερο τον Βιλαρδουίνο. Τα υπόλοιπα, σχέσης
παραγωγής, σχέσεις ζωής και εξουσίας, παρακολούθηση και τιμωρία, θα τα
βρείτε μόνοι σας ταξιδεύοντας στη μεσαιωνική Πελοπόννησο. Λίγη έρευνα
στην εποχή της φεουδαρχίας μπορεί να μας γλιτώσει από επανάληψη
φεουδαρχικών καταστάσεων, που τις βλέπεις καμιά φορά να ανασταίνονται
έστω και σε συμβολικό επίπεδο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου