"...η μνήμη της ανατριχίλας, του πάθους και της ορμής που κραύγαζε να ξεχειλίσει, δεν σβήνεται." Από τον συνάδελφο και φίλο στο fb Νίκο Χατζόπουλο (facebook, 10.6.2023)

 ...............................................................

"...η μνήμη της ανατριχίλας, του πάθους και της ορμής που κραύγαζε να ξεχειλίσει, δεν σβήνεται."

Από τον συνάδελφο και φίλο στο fb Νίκο Χατζόπουλο (facebook, 10.6.2023)

"Μαθητές γυμνασίου ακόμα, εκεί στα τελευταία χρόνια της δικτατορίας, ανακαλύπτοντας τον Γιάννη Μαρκόπουλο, ξύπνησε ξάφνου μέσα μας, ορμητικά, μια άλλη Ελλάδα. Στη "Λήδρα" της Πλάκας, όπου ιερουργούσε (συνειδητά χρησιμοποιώ τη λέξη) με τον Νίκο Ξυλούρη, πλημμυρίζαμε ανατριχίλες, κόμπους στο λαιμό, δάκρυα, ενθουσιασμούς και ξεσηκώματα μιας εφηβείας ναρκωμένης από τους συνταγματάρχες και το αυστηρό σχολείο με τις μύριες απαγορεύσεις. Για χρόνια, ο "Ήλιος ο Πρώτος", το "Χρονικό", τα "Τραγούδια του νέου πατέρα", η "Ιθαγένεια", ο "Στράτης ο θαλασσινός", τα "Ριζίτικα", η "Θητεία", ήταν το ευαγγέλιό μας, ο παλμός, ο γλυκασμός, η συγκίνηση, η καταφυγή και η δύναμή μας. Κι αργότερα, στα πρώτα χρόνια μετά τη μεταπολίτευση, οι "Μετανάστες", και ως ένα βαθμό ο "Θεσσαλικός κύκλος" και οι "Ελεύθεροι πολιορκημένοι". Κάπου τον χάσαμε, όταν άρχισε να καταπιάνεται με τους Ορφικούς Ύμνους και τα συναφή. Αλλά είχαμε αλλάξει κι εμείς.

Με το φευγιό του Γιάννη Μαρκόπουλου, πεθαίνει κι επισήμως μέσα μας το θεμέλιο των νιάτων μας. Μοιραίο. Σε κάποιους είχε ήδη πεθάνει, και άλλοι είχαμε βρει άλλους τρόπους να το διαχειριστούμε, ή να το απομυθοποιήσουμε. Αλλά η μνήμη της ανατριχίλας, του πάθους και της ορμής που κραύγαζε να ξεχειλίσει, δεν σβήνεται."

---------------

ΥΓ: Η φωτογραφία είναι από το 1976.