...............................................................
Βικτόρια Χίσλοπ: «Η Ελλάδα πηγή έμπνευσης, η μούσα μου»
Tο «Νησί» έκανε τη Βρετανίδα συγγραφέα Βικτόρια Χίσλοπ «θεά» για τους Κρητικούς και για όλους τους Ελληνες. Και δεν ήταν μόνον το σίριαλ, αφού το πρώτο της μυθιστόρημα είχε αρχίσει να πουλάει τρελά προτού περάσει στην τηλεόραση. Μετά τον «Γυρισμό», μας άφησε για τον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο, κι εκεί που είχαμε μελαγχολήσει, το χαμόγελο ξαναβρέθηκε στα χείλη μας. «Η Ελλάδα έχει πολλές και ενδιαφέρουσες ιστορίες», λέει η Βικτόρια Χίσλοπ σε συνέντευξη της στην Ελευθεροτυπία. Το τρίτο μυθιστόρημά της, «Το νήμα» (όλα τα βιβλία της κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Διόπτρα), είναι η ιστορία του Ελληνισμού ως τραγωδία, από τη μεγάλη πυρκαγιά της Θεσσαλονίκης, το 1917. Αφού περάσει από την ανταλλαγή των πληθυσμών μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, σταματάει στην κατοχική Θεσσαλονίκη.
... - Το τελευταίο μυθιστόρημά σας είναι για την ελληνική Ιστορία του 20ού αιώνα, αφού αρχίζει το 1922 και φτάνει μέχρι την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα; Επιμένετε στην κλασική γραφή, με αρχή, μέση και τέλος, και δεν τολμάτε να πειραματιστείτε;
«Δίνω φωνή στους μεγάλους σε ηλικία ανθρώπους, στην Κατερίνα και στον Δημήτρη, οι οποίοι είναι οι αφηγητές. Εχουν γίνει παππούς και γιαγιά, είναι πλέον και οι δύο ενενηντάρηδες. Λένε την προσωπική τους ιστορία, το έτος 2007. Τη μεταδίδουν στον εγγονό τους, σε παλιομοδίτικο στιλ, γι' αυτό και δεν υπάρχει πουθενά σεξ. Δεν ξέρω γιατί γράφω έτσι. Παντελώς απουσιάζει η αφηγηματική φωνή ενός τινέιτζερ. Ισως θα ήθελα να είμαι μια γυναίκα ενενήντα ετών, γιατί αυτή είναι ηλικία που σου δημιουργείται η επιθυμία να αφηγηθείς την προσωπική σου ιστορία κατευθείαν στο νέο άνθρωπο».
- Η τηλεόραση είναι η κύρια υπεύθυνη για την καταστροφή της σχέσης του αφηγητή παππού και της αφηγήτριας γιαγιάς με τα εγγόνια τους;
«Ναι, ναι. Εχω δύο νέα παιδιά, τα οποία σας εξομολογούμαι ότι δεν είναι υπομονετικά. Δεν θέλουν να καθίσουν να φάνε και να μιλήσουν μαζί μου. Θέλουν να πάνε στην τηλεόραση και στον υπολογιστή τους. Τα παλιά χρόνια, αυτό νομίζω ότι συνέβαινε και στην Ελλάδα, το φαγητό ήταν για ώρες, όχι μόνο για μισή ώρα και τέλος... Δεν μιλάμε πια αργά, βιαζόμαστε... Τώρα, όλα είναι γρήγορα...».
- Επομένως, βγαίνει ένα αβίαστο συμπέρασμα ότι το καινούργιο σας βιβλίο δεν απευθύνεται σε αναγνώστες που βιάζονται να το τελειώσουν;
«Ναι, ναι, ακριβώς»...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου