"Mπαράκι στο σταθμό" της Άννας Δαμιανίδη (Aπό το Protagon, 20/2/2012) Ό,τι και στο Ναύπλιο...

...........................................................

Μπαράκι στο σταθμό

Παρατημενος σταθμός στο Νιοχωρι

Ταξίδι στα Λεχαινά για εργασία. Το βράδυ μετά την ταβέρνα πάμε στο μπαρ του σταθμού. Δεν υπάρχει πια τρένο, έφτιαξαν ένα μπαρ στο μισό από το κτίριο του σταθμού. Το έφτιαξαν πολύ ωραίο, αναδείχθηκε το πέτρινο κτίσμα. Μέσα έχει μια γιγαντοοθόνη και βλέπουν ειδήσεις. Η παρέα πίνει ουίσκι και συζητά πολιτικά. Ρωτάω αν είναι αλήθεια ότι το τρένο δεν περνά. Ναι, λένε, κρίμα, η διαδρομή σταμάτησε πια.

Κάποτε το τρένο έφτανε ως την Καλαμάτα. Υπήρχαν επίσης διακλαδώσεις, όπως είναι ο Οδοντωτός. Τώρα δεν πάει ούτε στην Πάτρα. Από το Κιάτο που τερματίζει ο Προαστιακός παίρνεις λεωφορείο.

Όταν είχα πρωτοέρθει εδώ, πριν είκοσι χρόνια και βάλε, υπήρχε ακόμα και η διαδρομή από τα Καβάσιλα στην Κυλλήνη, διακλάδωση της γραμμής Πάτρα- Καλαμάτα. Μπορούσες να πας για μπάνιο στη θάλασσα με το τρένο, κι αυτό έκαναν οι γριές από τα χωριά της περιοχής. Οι περισσότεροι είχαν δικό τους αυτοκίνητο, δεν χρειάζονταν τρένο. Ήταν ελλειμματικό φυσικά, αλλά δεν ξέραμε τότε πόσα λεφτά πετιόνταν από το παράθυρο. Νομίζαμε ότι δεν υπάρχει αρκετή χρηματοδότηση. Και γράφαμε, γράφαμε ρομαντικές προτροπές… Βοηθήσαμε ίσως να δίνονται τα κονδύλια που ξοδεύονταν για την πολυτελή ζωή των στελεχών, τα οποία άφηναν το δίκτυο να ρημάζει και τον εκσυγχρονισμό να γίνει έννοια που αποτελεί στίγμα για όποιον τον οραματίστηκε, για όποιον  εργάστηκε να εκσυγχρονίσει οτιδήποτε.

Λίγο αργότερα καταργήθηκε η γραμμή για την Κυλλήνη και γρήγορα καταπατήθηκε. Ωστόσο η κεντρική γραμμή, που περνούσε από τα Λεχαινά, νομίζαμε θα ζούσε, υπήρχαν τουρίστες που τη χρησιμοποιούσαν το καλοκαίρι, ευρωπαίοι συνηθισμένοι να παίρνουν τρένο. Αν και θα πρέπει να σκέφτονταν ότι ταξιδεύουν και στο χρόνο έτσι που έβλεπαν αυτούς τους σταθμούς παρατημένους από τον καιρό του Τρικούπη, αυτά τα παμπάλαια συστήματα και τους αδιάφορους υπαλλήλους.

Το τρένο δεν περνάει πια. Οι άχρηστες γραμμές του έξω από το μπαρ είναι σαν ουλές  από πληγές που δεν κλείνουν. Οι προσπάθειες των ανθρώπων που θεωρούσαν ότι έπρεπε να έχει τρένο η Πελοπόννησος. Ο Τρικούπης κι άλλοι που πίστευαν ότι αξίζει στην Ελλάδα να γίνει ευρωπαϊκή. Βέβαια τα τρένα δεν είναι μόνο ευρωπαϊκά, η οθωμανική αυτοκρατορία είχε τότε επίσης τρένα, η Ινδία και η Αφρική, η Κίνα και η Αμερική, όλες οι χώρες είχαν γεμίσει την ίδια εποχή σιδηροδρομικές γραμμές. Άραγε πώς να είναι αλλού οι σιδηρόδρομοι; Έχει συμβεί αλλού τέτοια εγκατάλειψη μετά από τόσα σκάνδαλα και απάτες; Έχει περιφρονηθεί αλλού τόσο πολύ και τόσο καταστροφικά το κοινό μέσο συγκοινωνίας, η κοινή περιουσία που εξυπηρετούσε τους φτωχούς πιο πολύ, τους νέους, τον καθένα, έχει αφεθεί αλλού τόσο ανέμελα να σκουριάσει, να χρεοκοπήσει, να κλείσει;

Βγαίνω έξω και περπατώ στις παρατημένες γραμμές, κάθε τόσο κοιτάω μήπως έρχεται τρένο. Το κεφάλι, το κορμί, συνδυάζει τις γραμμές με το πέρασμα τρένου. Ας ξέρω ότι δεν περνά, δεν θα περάσει πια, δεν υπάρχει περίπτωση. Είναι σαν φλέβες οι σιδηροδρομικές γραμμές, δεν συνηθίζεις εύκολα την ιδέα πως δεν περνάει τίποτε πια. Τσαφ- τσουφ, το τρένο δεν περνά, τσαφ τσουφ δεν περνά και δε σφυρά.

 Aπό το Protagon http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=12808