August Strindberg ( 1849 - 1912) - Αποσπάσματα από τη "Σονάτα των Φαντασμάτων" (1907) - Β'.

...........................................................

August Strindberg ( 1849 - 1912)

Από τη "ΣΟΝΑΤΑ ΤΩΝ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΩΝ" - από το γ' μέρος (μτφ. Άσπα Τομπούλη)

Φοιτητής: ...Πές μου - γιατί οι γονείς σου κάθονται χωρίς να λένε λέξη εκεί μέσα;

Κόρη: Γιατί δεν έχουν να πουν τίποτα. Ο ένας δεν πιστεύει αυτά που λέει ο άλλος. Ο πατέρας είπε κάποτε: "Τι ωφελεί να μιλάμε αφού ο ένας δεν μπορεί να ξεγελάσει τον άλλον;"

Φοιτητής: Αυτό είναι τρομερό.

...Φοιτητής: Ξέρεις τι σκέφτομαι για σένα;

Κόρη: Μη μου πεις. Αν μου πεις θα πεθάνω.

Φοιτητής: Μα πρέπει. Αλλιώς θα πεθάνω εγώ.

Κόρη: Μόνο στο τρελοκομείο λένε οι άνθρωποι αυτά που σκέφτονται.

Φοιτητής:    Το ξέρω. Ο πατέρας μου πέθανε σε τρελοκομείο.

Κόρη:  Άρρωστος ήταν;

Φοιτητής:  Όχι δεν ήταν άρρωστος. Ήταν μόνο τρελός. Έκανε μία και μοναδική κρίση. Και θα σου πω γιατί την έκανε. Όπως όλοι μας, είχε και κείνος έναν κύκλο - γνωριμιών. Τους αποκαλούσε φίλους - λέξη εύχρηστη και πρακτική. Βέβαια ήταν σκέτοι απατεώνες - όπως οι περισσότεροι άνθρωποι. Αλλά είχε την ανάγκη να μιλάει σε κάποιον, δεν άντεχε τη μοναξιά. Κανένας δεν λέει τι γνώμη έχει για τον άλλο. Ούτε και ο πατέρας το έκανε. Ήξερε ότι ήταν υποκριτές και διπλοπρόσωποι. Αλλά ήταν σοφός άνθρωπος. Είχε αγωγή, φερόταν πάντα ευγενικά. Ώσπου ήρθε εκείνη η μέρα...

...Το νερό που μένει για πολύ καιρό σιωπηλό και στάσιμο σαπίζει. Το ίδιο συμβαίνει και σ' αυτό το σπίτι Κάτι έχει σαπίσει εδώ μέσα. Όταν σε είδα για πρώτη φορά να περνάς την πόρτα του σπιτιού σου νόμιζα ότι βρέθηκα στον Παράδεισο. Στεκόμουν εκεί, εκείνο το κυριακάτικο πρωινό και προσπαθούσα να διακρίνω κάτι μέσα στο σπίτι...

...Πού βρίσκεται η αγνότητα; Ή η ομορφιά; Μόνο στα λουλούδια και στα δέντρα... και στο μυαλό μου κάθε φορά που ντύνομαι με τα κυριακάτικά μου. Πού βρίσκεται η πίστη και η τιμή; Στα παραμύθια και στα παιδικά παιχνίδια. Πού μπορώ να βρω κάτι, το οτιδήποτε που θα εκπληρώσει την υπόσχεσή του; Μόνο στη φαντασία μου!...

...Έλα, προσπάθησε μια ακόμα φορά να βγάλεις φωτιά και πορφύρα από την ολόχρυση άρπα σου! Προσπάθησε, σε ικετεύω! Σε διατάζω - γονατιστός! Τότε θα προσπαθήσω μόνος μου. (ΠΑΙΡΝΕΙ ΤΗΝ ΑΡΠΑ-ΚΑΝΕΝΑΣ ΗΧΟΣ) Είναι μουγγή και παγωμένη. Γιατί τα ωραιότερα λουλούδια είναι τα πιο δηλητηριώδη; Είναι μια κατάρα που κρέμεται πάνω απ' όλη την πλάση, όλη τη ζωή. Γιατί αρνήθηκες να γίνεις γυναίκα μου; Γιατί τα κύτταρα της ζωής είναι ζωντανά δηλητήρια μέσα σου. Τώρα νιώθω τον βρυκόλακα στην κουζίνα να ρουφάει και το δικό μου αίμα - είναι ένας δαίμονας που ζει από το αίμα των παιδιών - πάντα στις κουζίνες σπαράζονται οι ψυχές των παιδιών - αν όχι στις κρεβατοκάμαρες. Υπάρχουν δηλητήρια που τυφλώνουν και δηλητήρια που ανοίγουν τα μάτια. Τέτοιο δηλητήριο τρέχει στις δικές μου φλέβες, αφού δεν μπορώ να δω την ομορφιά στην ασχήμια, ούτε να λέω το κακό καλό. - Δεν μπορώ! Ο Ιησούς κατέβηκε στην κόλαση, όταν περιπλανήθηκε σ' αυτό το φρενοκομείο, σ' αυτό το μπουρδέλο, σ' αυτό το νεκροτομείο που το ονομάζουμε "γη". Οι τρελοί τον σκότωσαν όταν προσπάθησε να τους απελευθερώσει και αντ' αυτού απελευθέρωσαν τον ληστή. Οι ληστές κερδίζουν πάντα τη συμπάθεια. Αλοίμονό μας, αλοίμονο! Ω Σωτήρα του κόσμου, σώσε μας! Πεθαίνουμε.