από το βιβλίο της Γεωργίας Δεληγιαννοπούλου ''Το Δέντρο της Αμαλίας'' (Εκδόσεις Γαβριηλίδη)

............................................................

   Κάπως έτσι θα ήταν η αρχή. 

   Ένα νέο κορίτσι χτενίζει τα μαλλιά του μπροστά στον καθρέφτη. Δίπλα της το παράθυρο ανοιχτό. Άνοιξη, πρωί, μυριστικά λουλούδια ζωσμένα στα φουρούσια και το κορίτσι σιγομουρμουρίζει αφηρημένο μια μελωδία. Στο άσπρο νυχτικό τα μαλλιά πέφτουν σπαστά με χάρη. Τα φέρνει μπροστά και τα χωρίζει επιδέξια. Πλέκει κοτσίδα και μετά την ανεβάζει ψηλά στο κεφάλι και τη στερεώνει με φουρκέτες. Κοιτάζει τον εαυτό της με ικανοποίηση. Ο λαιμός της, χλωρός, γέρνει λίγο με εφηβική χάρη. Ξελύνει το νυχτικό, το αφήνει να πέσει χάμω και βλέπει το σώμα της. Απομακρύνεται να τη χωρέσει ολόκληρος ο καθρέφτης. Αβρά τα στήθη, η στρογγυλή κοιλιά, η ήβη. Χαϊδεύει λίγο το σώμα της μπροστά στον καθρέφτη και μάλλον αγάλλεται, γιατί σαν να χαμογελάει. Τα χέρια της περνάν από τις άγουρες θηλές, κατεβαίνει με τα δάχτυλα αργά στον αφαλό, συσπειρώνονται στους γλουτούς οι μύες, αγγίζει το χαλκοκόκκινο χνούδι του αιδοίου και λίγο σαν να βαραίνουν τα βλέφαρά της, σαν για να κλείσει τα μάτια, αλλά πάλι θέλει να βλέπει την εικόνα, κοιτάζει στον καθρέφτη και βαθαίνει η εγκατάλειψη μέσα στο είδωλό της. Στο παράθυρο η κουρτίνα πνέει. Έξω ένα δέντρο νεύει μαζί της χορευτικά. Τα χέρια της χάνονται ανάμεσα στα σκέλη. Χαρμόσυνα εμφανίζονται πάλι και, καθώς ανασηκώνονται λίγο με κάποια πρώιμη αργόσυρτη ηδυπάθεια πριν ξαναχαθούν, παρατηρεί ότι τα νύχια της έχουν αλλάξει χρώμα. Κοιτάζει το είδωλο, τα νύχια είναι πράσινα. Κοιτάζει τα χέρια της, όλα τα δάχτυλα είναι πράσινα. Κοιτάζει ξανά το είδωλο, τα στήθη της στάζουν πράσινο γάλα. Κοιτάζει το σώμα, από τον κόλπο τρέχει πράσινο αίμα. Ακούγεται ένα ουρλιαχτό, πριν το κορίτσι αρχίζει να τρομάζει. Ποτάμι πράσινο βράζει μέσα της αντί για φωνή. Κάτι προσπαθεί να αρθρώσει μ' ένα βουητό-στριγκλιά:
   "Ξύπνα, είναι όνειρο, είναι μόνο ένα όνειρο".
   Κι η βασίλισσα ξύπνησε ουρλιάζοντας.