"Με ποιούς πηγαίνω και ποιούς αφήνω" της Βένας Γεωργακοπούλου ("Εφημερίδα των Συντακτών", 6/12/2012) Ή όταν παίρνεις δρόμους σκοτεινούς, θεοσκότεινους...*

..........................................................

Με ποιούς πηγαίνω και ποιούς αφήνω

Της Βένας Γεωργακοπούλου

«Μπράβο του», είπα. «Μπράβο στον Θέμη Μουμουλίδη, που μέσα σ” αυτό το όργιο του ρατσισμού τολμάει και διασκευάζει για το θέατρο το «Μαουτχάουζεν» του Ιάκωβου Καμπανέλλη».

Το αυτοβιογραφικό χρονικό του μεγάλου μας συγγραφέα αφορά ,ως γνωστόν, τα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, εκεί όπου κυρίως Εβραίοι εξολοθρεύονταν με τις γνωστές μεθόδους, που ο μέγας ιστορικός Μιχαλολιάκος σφόδρα αμφισβητεί.

Δεν είχαν τότε οι ναζί τους δικούς μας φίλτατους Πακιστανούς, Αφρικανούς και Αλβανούς για να εξασφαλίσουν την καθημερινή τους υγιεινή. Αλλά έστω κι έτσι, σκεφτόμουνα, τη δίνει την απάντηση η παράσταση του «Μπάντμιντον» στους ερωτοχτυπημένους με τη Χρυσή Αυγή συμπατριώτες μας.

Αλλωστε δεν είναι και λίγα τα περιστατικά αντισημιτισμού σ” αυτήν την άγια χώρα, λίκνο του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Και εβραϊκά μνημεία βεβηλώνονται και συνθήματα γράφονται. Κι ας μη συνδέονται με την κρίση. Είμαστε ρατσιστές με τα όλα μας. Οχι μόνο για το συμφέρον της τσέπης μας.

Διάβασα όμως τη συνέντευξή του Θεμη Μουμουλίδη στην Εφη Μαρίνου, εδώ στην εφημερίδα μας, και προς στιγμήν νόμισα ότι κάτι είχαν πάθει τα μάτια μου. Καθάρισα τα γυαλιά μου και τις ξαναδιάβασα τις δηλώσεις του. Δεν είχε προλάβει καλά καλά να ολοκληρώσει τον αντιρατσιστικό του λόγο και έπεσε στη λούμπα βέβαιος ότι τα αντιμνημονιακά του αισθήματα του εξασφαλίζουν το ακαταλόγιστο.

Δεν ταύτισε απλώς τη Μέρκελ με την αναβάθμιση του Γ” Ράιχ σε Δ” (σιγά την πρωτοτυπία, οι μισοί και πάνω Ελληνες, κι ας μην έχουν την κουλτούρα του, το ίδιο πιστεύουν). Αλλά με λογική που θα ζήλευε και ο ίδιος ο Χίτλερ, απαξίωσε συλλήβδην όλους τους Γερμανούς. «Σκέφτομαι ότι, ίσως, αφορά το DNA ενός λαού. Ο φανατισμός, σε συνδυασμό με την πειθαρχία μπορούν να παράξουν ένα πολύ επικίνδυνο κοκτέιλ» απεφάνθη ο σύγχρονος Αριος.

Δεν είχα βέβαια σκοπό να πάω στην παράστασή του (με ενοχλεί αυτή η νέα μόδα: λίγα τραγουδάκια, λίγα βιντεάκια, μπόλικα συνθήματα και έξω απ” την πόρτα). Αλλα μου έδωσε την άδεια και ο ίδιος ο κ. Μουμουλίδης με την προτροπή του: «Σήμερα ο καθένας πρέπει να μετρήσει με ποιους θα πάει και ποιους θ” αφήσει».

Κι εκεί που νόμιζα ότι είχα ξεμπερδέψει με την πολιτική αφέλεια των καλλιτεχνών, με αποτελείωσε, πάλι απο τις δικές μας σελίδες, η Αλίκη Δανέζη-Κνούτσεν. Αυτή μεταφέρει στο θέατρο μια ταινία που θα μου μείνει αξέχαστη, τις «Ζωές των άλλων».

Δεν θέλει συστάσεις, πολλές χιλιάδες Αθηναίοι παρακολούθησαν τα κατορθώματα της Στάζι, το όργιο χαφιεδισμού στην Αν. Γερμανία, τις κατεστραμμένες ζωές. Η καλή μας σκηνοθέτις όμως έπρεπε να τη συνδέσει με το σήμερα.

Δεν το πολυβασάνισε το πράγμα. «Το καθεστώς τού Χόνεκερ ήταν απολυταρχικό» μάς πληροφόρησε. «Τι να πούμε για όσα συμβαίνουν στις Δημοκρατίες;» Τίποτα να μην πείτε, κυρία μου. Γιατί θα σας ακούσει ο προσωπικός σας χαφιές.

* Σχολιάζω: Είναι. φαντάζομαι, προφανές ότι σκοτεινούς δρόμους και ατραπούς έχουν πάρει τα μυαλά, στην προκειμένη περίπτωση, του κ. Μουμουλίδη. Τι τον οδήγησε προς τα κει; Η γοητεία των ιδεών περί DNA; Η υποκρυπτόμενη πίστη για την ανωτερότητα της φυλής μας; (Ξέρετε, αυτή η νοστιμιά "Όταν οι Έλληνες έκτιζαν Παρθενώνες, οι Ευρωπαίοι έτρωγαν βελανίδια";) Τρικυμία εν κρανίω; Οργή για την άδικη στάση των Γερμανών εταίρων μας; 
   Φρονώ τίποτε απ' όλ' αυτά. Μόνο ο ίδιος καιροσκοπισμός που οδηγούσε τους έλληνες διανοουμένους τα τελευταία 30-40 χρόνια να εναρμονίζονται με το αίσθημα του μέσου Έλληνα, είτε πρόκειται για τις χαρές του 2004, είτε για τη συμφορά της τελευταίας τριετίας. Μόνο τα ψίχουλα που έπεφταν και πέφτουν από το τραπέζι του "πολιτισμού", είτε πάροχος και χορηγός ήταν το κράτος στους καλούς καιρούς των Πολιτιστικών Ολυμπιάδων και Πρωτευουσών, είτε ο Μπαντμιντον, είτε ο κοσμάκης που δυσπραγεί οικονομικά στους τωρινούς της συμφοράς. Ιδιαίτερα ο τελευταίος, πώς αλλιώς να "τσιμπήσει" για να κόψουμε και κανένα εισιτηριάκι; Ας του πετάξουμε και το "δόλωμα" του αντιγερμανικού αισθήματος με τις μνήμες του "Ολοκαυτώματος"! Και με το DNA του Μπρεχτ, του Μάρξ και του Ένγκελς, του Γκαίτε και του Κλάιστ, του Χάντκε και του Στάιν, τι θα κάνουμε; Α, αυτό θα το υμνήσουμε άλλη φορά, όταν θα το 'χουμε ανάγκη και θα μας συμφέρει...