............................................................
Πριν απ’τα μάτια μου ήσουν φως...
Της Μαρίας Τριαντοπούλου
Φωτογραφία: Αλέξανδρος Κατσής/ FosPhotos
Η σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα και ο παραλογισμός της
επικαιρότητας, τα όλο και χειρότερα αποτελέσματα της ύφεσης και των
απάνθρωπων και καταστροφικών μέτρων της κυβέρνησης για την υποτιθέμενη
αντιμετώπιση της, οι απαιτήσεις των δανειστών και η νεά ευρωπαϊκή
πραγματικότητα που βιώνουμε καθημερινά έχει σαν αποτέλεσμα – παράπλευρη
απώλεια θα την αποκαλούσα – την αδυναμία μας να απασχοληθούμε, να
προβληματιστούμε ή και να θορυβυθούμε με τα τεράστια προβλήματα που
μαστίζουν την ανθρωπότητα παρά μόνο για να τα «σκανάρουμε» ξώφαλτσα και
επιφανειακά. Πόλεμοι, λιμοί και καταποντισμοί, οικολογικές και
κοινωνικές καταστροφές μαίνονται σε ολόκληρο τον πλανήτη αλλά όταν
καίγεται το σπίτι μας μόνο ως αποστασιοποιημένοι θεατές καταφέρνουμε τις
περισότερες φορές να εμπλακούμε με αυτά. Σήμερα λοιπόν, και σε μια
προσπάθεια να πάω ανάποδα σε αυτήν την θλιβερή πραγματικότητα θα στρέψω
αλλού τη σκέψη μου όχι για να ξεχαστώ αλλά, αντίθετα, για να αφυπνισθώ. Η Μαρία Τριαντοπούλου γράφει την Σκέψη της Ημέρας
Διάβαζα πρόσφατα ότι τα τελευταία 50 χρόνια έχουν πεθάνει
περισσότερες γυναίκες, μόνο και μόνο από το ίδιο το γεγονός οτι είναι
γυναίκες, από ότι όλοι οι άνδρες μαζί που πέθαναν σε όλους τους πολέμους
του 20ου αιώνα. Αν σκεφτεί κανείς πόσο φρικιαστικό είναι αυτό, όχι μόνο
ως στατιστικό στοιχείο αλλά και ως απεικόνιση μιας συνεχιζόμενης
τραγικής πραγματικότητας, δεν μπορεί παρά να ανατριχιάσει. Και όμως αν
σε αυτά τα στοιχεία προστεθούν και εκείνα για τις γυναίκες που ζουν σε
κατάσταση απόλυτης υποτέλειας, βίας και κατατρεγμού, για τις γυναίκες
που βασανίζονται και βιάζονται, για τις γυναίκες που αποτελούν εμπορικό
προϊόν στα χέρια των σύγχρονων δουλέμπορων, για τις γυναίκες που
ακρωτηριάζονται...τότε τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα. Ας
αναλογισθούμε για μια στιγμή τα κορίτσια στην Κίνα, εκείνα που η ζωή
τους δεν έχει καμμία αξία, που θανατώνονται πριν καν καλά καλά γεννηθούν
για να μπορέσει η οικογένεια να αποκτήσει τον πολυπόθητο γιό αφού
επιτρέπεται να έχει μόνο ένα παιδί, ας αναλογισθούμε τα κορίτσια εκείνα
στην Αφρική που υφίστανται κλειτοριδεκτομή κάτω από τραγικες συνθήκες
υγιεινής για να μην τους επιτραπεί ποτέ να νιώσουν ηδονή, ας
αναλογισθούμε τα κορίτσια εκείνα που παντρεύονται στα 8 στα 10 και στα
12 και κάνουν παιδιά συχνά πεθαίνοντας στη διαδικασία, ας αναλογισθούμε
τα κορίτσια εκείνα που κλεισμένα σε κάποιο κοντεϊνερ μεταφέρονται σε
κάθε άκρη του κόσμου για να γίνουν πόρνες, τα κορίτσια εκείνα που
βασανισμένα από την εξαθλίωση και τις αρρώστιες πουλάνε το κορμί τους
για ένα κομμάτι ψωμί, ας αναλογισθούμε τα κορίτσια που βιάζονται,
κακοποιούνται και μετά θανατώνονται από τους δικούς τους γιατί τους
«ατίμασαν», τα κορίτσια και τις γυναίκες που παραμορφώνονται και
τυφλώνονται από βιτριόλι, λιθοβολούνται, πυρπολούνται και βασανίζονται,
ας αναλογισθούμε τις μανάδες εκείνες που χάνουν τα παιδιά τους από τις
αρρώστιες και την πείνα, που πνίγονται ή σκοτώνονται στην προσπάθεια
τους να ξεφύγουν από καταστροφικούς εμφύλιους που εκείνες δεν ξεκίνησαν,
από έναν κατατρεγμό για τον οποίον εκείνες δεν φέρουν την ευθύνη.
Και τέλος ας αναλογισθούμε εμείς οι «φιλόξενοι» Ελληνες, εμείς οι
πεφωτισμένοι δυτικοί, εμείς οι σύγχρονοι ευρωπαίοι τι κάνουμε όταν
κάποιες, λίγες, από αυτές τις γυναίκες φτάνουν στις χώρες μας
κυνηγημένες, απελπισμένες και εξαθλιωμένες. Τις αφήνουμε να πνιγούν στην
Λαμπετούσα και το Φαρμακονήσι, τις εκδίδουμε για την τέρψιν των
ημετέρων ενώ τις εξευτελίζουμε ως οροθετικές σε όλα τα μήντια, τις
κλείνουμε σε απάνθρωπα στρατόπεδα «φιλοξενίας» μεταναστών και προσφύγων,
τις ευτελίζουμε, τις περιφρονούμε και τις ποδοπατάμε.
«Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως, πριν απ’τον Ερωτα έρωτας, κι όταν σε πήρε το φιλι Γυναίκα» ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου