.........................................................
Μνήμη και ιδιωτεία
του Κώστα Γεωργουσόπουλου
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ στα "ΝΕΑ",Τετάρτη 18 Απριλίου 2012
Πρέπει να έρθουν γιορτάδες μέρες για να φανεί η πανάθλια γύμνια της ιδιωτικής τηλεόρασης· όλη τη Μεγάλη Εβδομάδα όπου και να σερφάριζες στο πέλαγος των εκπομπών της βλακώδη σίριαλ, τηλεπαιχνίδια. Επαναλήψεις φαιδρών εκπομπών. Είχες την εντύπωση πως παρακολουθούσες τούρκικα προγράμματα της βαθιάς Ανατολίας ή αδιάφορα για το νόημα των ημερών επαρχιακά κανάλια του αμερικανικού Νότου ή προτεσταντικά συνδρομητικά. Δεν είναι μόνο η φτήνια τους, είναι και η συνειδητή περιφρόνηση για τα ήθη και την παράδοση ενός ολόκληρου λαού.
Και δεν αναφέρομαι στην απουσία από το πρόγραμμά τους μεταδόσεων των ακολουθιών. Φτάνουν και περισσεύουν όσες μεταδίδονται από Μητρόπολη και Πατριαρχείο. Κανένα ίχνος γιορτής, καμιά αχτίδα φωτός και ελπίδας, κανένα σωσίβιο μνήμης. Ευτυχώς τα κρατικά κανάλια ακόμα και με σπάνιες παλιές παραγωγές, εποχών εμπνευσμένων διοικήσεων και ευρηματικών παραγωγών, γεμίζουν με εκπομπές υψηλών προδιαγραφών στις οποίες ακούγεται η μεγαλοφυής εκκλησιαστική αλλά και κοσμική ποίηση γύρω από τον πάσχοντα Θεό και τον πάσχοντα άνθρωπο. Μόνο σ’ αυτόν το τόπο αναμφισβήτητοι αριστεροί δημιουργοί κατόρθωσαν να συνδυάσουν με τα πάθη των ανθρώπων τον μεγάλο Μύθο της Χριστολογικής ιστορίας. Ο Βάρναλης και ο Ρίτσος τραγούδησαν τη «Μάνα του Χριστού» και ταύτισαν τον υιό του Θεού νεκρό με τον υιό της προλετάριας μάνας στον «Επιτάφιο».
Και είναι πολιτιστική προσφορά να βλέπεις σε επανάληψη δύο μεγάλες κυρίες του ελληνικού θεάτρου, την Ασπασία Παπαθανασίου και την Αννα Συνοδινού, να διαβάζουν Ρωμανό, Ρίτσο, Βάρναλη, Σικελιανό και τη Λαμπέτη Ευαγγέλια των Παθών. Είναι πολιτιστική προίκα να ακούς τον Αηδονίδη να γεφυρώνει εκκλησιαστικούς ύμνους με δημοτικά άσματα και να αποδεικνύει στην πράξη τη συνέχεια της ελληνικής μουσικής. Και είναι πολιτιστική επένδυση στην κρίση που βιώνουμε να αναπαριστούμε το πασχαλινό τραπέζι με τραγούδια και χορούς που τοκίζουν μέλλον.
Και δεν αναφέρομαι στην απουσία από το πρόγραμμά τους μεταδόσεων των ακολουθιών. Φτάνουν και περισσεύουν όσες μεταδίδονται από Μητρόπολη και Πατριαρχείο. Κανένα ίχνος γιορτής, καμιά αχτίδα φωτός και ελπίδας, κανένα σωσίβιο μνήμης. Ευτυχώς τα κρατικά κανάλια ακόμα και με σπάνιες παλιές παραγωγές, εποχών εμπνευσμένων διοικήσεων και ευρηματικών παραγωγών, γεμίζουν με εκπομπές υψηλών προδιαγραφών στις οποίες ακούγεται η μεγαλοφυής εκκλησιαστική αλλά και κοσμική ποίηση γύρω από τον πάσχοντα Θεό και τον πάσχοντα άνθρωπο. Μόνο σ’ αυτόν το τόπο αναμφισβήτητοι αριστεροί δημιουργοί κατόρθωσαν να συνδυάσουν με τα πάθη των ανθρώπων τον μεγάλο Μύθο της Χριστολογικής ιστορίας. Ο Βάρναλης και ο Ρίτσος τραγούδησαν τη «Μάνα του Χριστού» και ταύτισαν τον υιό του Θεού νεκρό με τον υιό της προλετάριας μάνας στον «Επιτάφιο».
Και είναι πολιτιστική προσφορά να βλέπεις σε επανάληψη δύο μεγάλες κυρίες του ελληνικού θεάτρου, την Ασπασία Παπαθανασίου και την Αννα Συνοδινού, να διαβάζουν Ρωμανό, Ρίτσο, Βάρναλη, Σικελιανό και τη Λαμπέτη Ευαγγέλια των Παθών. Είναι πολιτιστική προίκα να ακούς τον Αηδονίδη να γεφυρώνει εκκλησιαστικούς ύμνους με δημοτικά άσματα και να αποδεικνύει στην πράξη τη συνέχεια της ελληνικής μουσικής. Και είναι πολιτιστική επένδυση στην κρίση που βιώνουμε να αναπαριστούμε το πασχαλινό τραπέζι με τραγούδια και χορούς που τοκίζουν μέλλον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου