Από "ΤΑ ΠΕΡΙΞ" - τα παλιά λαϊκά τραγούδια με την Βούλα Σαββίδη (δίσκος του1974) - Το σημείωμα του Μάνου Χατζιδάκι στο δίσκο..

.....................................................

Τον παλιό καιρό που τα  Ρ ε μ π έ τ ι κ α , τα λέγαν ανδρικές φωνές, οι πόρτες είσανε κλειστές. Λέξεις κρυφές και άγνωστες για τους πολλούς, πάνω σε μια "στενή" μελωδική γραμμή, περιωρισμένη αυτάρεσκα σε τρεις - τέσσερις φθόγγους το πολύ, συνθέτανε τραγούδια  ά ξ ι α , μονάχα για όσους - "υπογείως είχαν μυηθεί"! Στην πανελλήνια ευαισθησία αρχίσανε να μιλούν αποκαλυπτικά, απ' τη στιγμή που ακούστηκε μια γυναικεία φωνή - φωνή μιας ώριμης γυναίκας που ήταν συγχρόνως κόρη, μητέρα κι αγαπητικιά.

   Και τα τραγούδια γίνανε πλατειά, με λόγια που θίγαν τους καιρούς κι αναταράζαν τους καημούς πάνω σε θέματα πρωταρχικά γνησίως νεοελληνικά. Το θέμα της  φ υ γ ή ς  και του  έ ρ ω τ α - του από τρεις χιλιάδες χρόνια  α ν ι κ α ν ο π ο ί η τ ο υ .

   Παράλληλα κι άλλα  π ο λ λ ά, χυνόντουσαν απ' τα τραγούδια αυτά και βάφαν τον αγέρα, που οι μηχανές των οργανωτικών αγγέλων επιχειρούσαν να εμποδίσουν, μα δεν μπόρεσαν ποτέ να σταματήσουν τη ροή κι επιρροή τους μέσα μας. Κι έτσι μπορεί κανείς να πει, πως η Μαρίκα Νίνου με το τραγούδι της "Κάποια μάνα αναστενάζει" σφράγιζε εκείνον τον καιρό οριστικά, ενώ συγχρόνως, εδραιωνότανε ένα είδος παιδείας στην χώρα μας, του "ταπεινού"  και της "αυτογνωσίας", που γι' αρκετά χρόνια θα μας κρατούσε σοβαρούς και αρκούντως σκεπτομένους.

   Γι' αυτό κι εγώ με τα "ΠΕΡΙΞ", αρχίζοντας να επιλέγω και να τοποθετώ τα εβδομήντα, ίσως κι ογδόντα πιο όμορφα τραγούδια της λαϊκής μας τούτης μουσικής περιοχής, επιχειρώ να τα μεταφέρω μες από μια αυθεντικά γυναικεία μορφή, λαϊκή ζωγραφιά μετέωρη στον κήπο του Βοτανικού ή στο Μπαξέ - Τσιφλίκι, μαστορικά ζωγραφισμένη από το Μόραλη, με την φωνή ενός κοριτσιού από τη Θεσσαλονίκη που ονομάζεται Βούλα Σαββίδη. (Εδώ ας με συγχωρέσει το όργανο μπουζούκι που δεν το μεταχειρίζομαι. Έτσι καθώς κατάντησε καλοντυμένο, πονηρό σαν λαϊκός αγαπητικός, δεν είναι σε θέση πια να εκφράσει τα μύρια όσα ακριβά μας κληρονόμησαν οι "άγνωστοι και ανώνυμοι" δάσκαλοι των σεμνών καιρών).

   Όλη η εργασία αυτή χαρίζεται στην μνήμη της ανεπανάληπτης Μαρίκας Νίνου, που δίχως να το ξέρει με το μαχαίρι της φωνής της, χάραξε μέσα μας βαθειά τα ονόματα των θεών της ταπεινωσύνης και της Βυζαντινής παρακμής.

κι ένα ρεμπέτικο τραγουδι αξεπέραστα τραγουδισμένο από την Μαρίκα Νίνου

                                         Μ.Χ.

                          Αθήνα, 18 Απριλίου 19