Το Argo νίκησε το Λίνκολν αλλά ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις έγραψε ιστορία (25 Φεβ 2013 | tvxsteam tvxs.gr)

..........................................................

Το Argo νίκησε το Λίνκολν αλλά ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις έγραψε ιστορία

07:57, 25 Φεβ 2013 | tvxsteam tvxs.gr/node/120835

 

Η «Επιχείρηση: Argo» του Μπεν Άφλεκ κατάφερε τελικά να κερδίσει τον μεγάλο της αντίπαλο Λίνκολν και να αναδειχτεί κορυφαία ταινία της χρονιάς. Μάλιστα το Όσκαρ ανακοίνωσε η Μισέλ Ομπάμα από το Λευκό Οίκο. Ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις πάντως δεν είχε αντίπαλο και έγραψε ιστορία αφού έγινε ο πρώτος ηθοποιός που έχει κερδίσει τρία Όσκαρ στην κατηγορία του Α’ Ανδρικού Ρόλου. Ο Ανγκ Λι για τη ζωή του Πι ήταν αυτός που πήρε το Όσκαρ Σκηνοθεσίας ενώ η καλύτερη ερμηνεία της χρονιάς ήταν αυτή της Τζένιφερ Λόρενς που τιμήθηκε με το Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου για την ταινία «Οδηγός Αισιοδοξίας».

Το δεύτερο Όσκαρ της καριέρας του για τη σκηνοθεσία της ταινίας «Η Ζωή του Πι», μιας δραματικής ταινίας σε 3D βασισμένης στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Γιαν Μαρτέλ, κέρδισε ο Ανγκ Λι. Το πρώτο του Όσκαρ του είχε απονεμηθεί για τη σκηνοθεσία της ταινίας «Βrokeback Mountain».

Μάλιστα η Ζωή του Πι πήρε τα περισσότερα αγαλματάκια από όλες τις ταινίες, συνολικά τέσσερα (Οπτικών Εφέ, Καλύτερης Μουσικής, Φωτογραφίας, Σκηνοθεσίας). Τρία Όσκαρ πήραν οι Άθλιοι (Β' Γυναικείου Ρόλου, Ηχητικού Μιξάζ και Μέικ Απ) και τρία το Argo (Ταινίας, Μοντάζ και Διασκευασμένου Σεναρίου).
 
Από δύο κέρδισαν τα Django Unchained (Β' Ανδρικού Ρόλου και Πρωτότυπου Σεναρίου), Λίνκολν (Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης και Α' Ανδρικού Ρόλου)  και Skyfall (Ηχητικού Μιξάζ - ισοψήφισε με το Zero Dark Thirty - και Τραγουδιού).
Ο βρετανός ηθοποιός Ντάνιελ Ντέι Λιούις κέρδισε για τρίτη φορά το Οσκαρ Α΄ Ανδρικού Ρόλου ενσαρκώνοντας αυτή τη φορά τον αμερικανό πρόεδρο Αβραάμ Λίνκολν στην ταινία «Λίνκολν» του Στίβεν Σπίλμπεργκ.

Ο 55χρονος ηθοποιός, ο οποίος ήταν το μεγάλο φαβορί, επικράτησε των Μπράντλεϊ Κούπερ (Οδηγός Αισιοδοξίας), Χιου Τζάκμαν (Οι 'Αθλιοι), Χοακίν Φίνιξ (The Master) και Ντένζελ Ουάσινγκτον (Flight).

Στην αμερικανίδα Τζένιφερ Λόρενς απονημήθηκε το 'Οσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου για την ερμηνεία της στην ταινία «Οδηγός Αισιοδοξίας» (Happiness Therapy). Υποψήφιες σε αυτήν την κατηγορία ήταν επίσης η Τζέσικα Τσαστέιν ( Zero Dark Thirty), η Εμανουέλ Ριβά (Αγάπη), η Κουβενζανέ Γουόλις (Τα Μυθικά Πλάσματα του Νότου) και η Ναόμι Γουότς (The Impossible). 




Ο αυστριακός ηθοποιός Κρίστοφ Βαλτς είναι ο νικητής του Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου για την ταινία του Κουέντιν Ταραντίνο, «Django, Ο Τιμωρός», όπου υποδυόταν έναν εκκεντρικό οδοντίατρο. Η Αν Χάθαγουεϊ κέρδισε το Όσκαρ Β’ Γυναικείου Ρόλου για τη συμμετοχή της στην ταινία «Οι Άθλιοι».



Στην αυστριακή ταινία «Αγάπη» του Μίκαελ Χάνεκε απονεμήθηκε το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας.

Νικήτρια του 'Οσκαρ καλύτερου τραγουδιού ήταν η βρετανίδα τραγουδίστρια Αντέλ για το «Skyfall» στην ομώνυμη ταινία του Τζέιμς Μποντ.

Καλύτερη ταινία κινουμένων σχεδίων αναδείχθηκε το Brave, ενώ το Όσκαρ κοστουμιών πήρε η Άννα Καρένινα.
Αναλυτικά νικητές και υποψήφιοι
  Καλύτερη ταινία

Επιχείρηση: Argo

Οι υπόλοιπες υποψηφιότητες στην κατηγορία:
Amour
Beasts of the Southern Wild
Django Unchained
Les Miserables
Life of Pi
Lincoln
Silver Linings Playbook
Zero Dark Thirty
  Καλύτερος ηθοποιός

Daniel Day-Lewis

Οι υπόλοιποι υποψήφιοι της κατηγορίας:
Bradley Cooper, Silver Linings Playbook
Hugh Jackman, Les Miserables
Joaquin Phoenix, The Master
Denzel Washington, Flight
  Καλύτερη ηθοποιός

Τζένιφερ Λόρενς

Οι υπόλοιπες υποψήφιες της κατηγορίας:
Jessica Chastain, Zero Dark Thirty
Jennifer Lawrence, Silver Linings Playbook
Quvenzhane Wallis, Beasts of the Southern Wild
Naomi Watts, The Impossible
  Όσκαρ β' αντρικού ρόλου

Κριστόφ Βαλτζ

Οι υπόλοιποι υποψήφιοι:
Alan Arkin, Argo
Robert De Niro, Silver Linings Playbook
Philip Seymour Hoffman, The Master
Tommy Lee Jones, Lincoln
  Όσκαρ β' γυναικείου ρόλου

Anne Hathaway

Οι υπόλοιπες υποψήφιες:
Amy Adams, The Master
Sally Field, Lincoln
Helen Hunt, The Sessions
Jacki Weaver, Silver Linings Playbook
  Καλύτερος σκηνοθέτης

Ang Lee

Οι υπόλοιπες υποψηφιότητες:
Michael Haneke, Amour
David O. Russell, Silver Linings Playbook
Steven Spielberg, Lincoln
Benh Zeitlin, Beasts of the Southern Wild
  Καλύτερο πρωτότυπο σενάριο

Quentin Tarantino για την ταινία Django Unchained

Οι υπόλοιπες υποψηφιότητες:
Amour, Michael Hanake
Flight, John Gatins
Moonrise Kingdom, Wes Anderson και Roman Coppola
Zero Dark Thirty, Mark Boal
  Καλύτερο διασκευασμένο σενάριο

Chris Terrio για την ταινία Argo

Οι υπόλοιπες υποψηφιότητες:
Beasts of the Southern Wild, Lucy Alibar και Benh Zeitlin,
Life of Pi, David Magee
Lincoln, Tony Kushner
Silver Linings Playbook, David O. Russell
  Καλύτερη ταινία κινουμένων σχεδίων

Brave

Οι υπόλοιπες υποψηφιότητες:
Frankenweenie
ParaNorman
The Pirates! Band of Misfits
Wreck-It Ralph
  Καλύτερη φωτογραφία
Life of Pi

Οι υπόλοιπες υποψήφιες ταινίες:
Anna Karenina, Seamus McGarvey
Django Unchained, Robert Richardson
Lincoln, Janusz Kaminski
Skyfall, Roger Deakins
  Καλύτερα κοστούμια

Anna Karenina και η Jacqueline Durran

Οι υπόλοιπες υποψηφιότητες:
Les Misérables, Paco Delgado
Lincoln, Joanna Johnston
Mirror Mirror, Eiko Ishioka
Snow White and the Huntsman, Colleen Atwood
  Καλύτερο ντοκιμαντέρ

Searching for Sugar Man

Οι υπόλοιπες υποψηφιότητες:
5 Broken Cameras
Emad Burnat and Guy Davidi
The Gatekeepers
How to Survive a Plague
"The Invisible War
  Καλύτερο ντοκιμαντέρ μικρού μήκους

Inocente

Οι υπόλοιπες υποψηφιότητες
Sean Fine και Andrea Nix Fine
Kings Point
Sari Gilman και Jedd Wider
Mondays at Racine
Cynthia Wade και Robin Honan
Open Heart
Kief Davidson και Cori Shepherd Stern
"Redemption
Jon Alpert και Matthew O'Neill
Καλύτερο μοντάζ

William Goldenberg για το Argo
Οι υπόλοιπες υποψηφιότητες:
Life of Pi - Tim Squyres
Lincoln - Michael Kahn
Silver Linings Playbook - Jay Cassidy και Crispin Struthers
Zero Dark Thirty - Dylan Tichenor και William Goldenberg
  Καλύτερη ξενόγλωσση ταινία

Amour του Μάικλ Χάνεκε

Οι υπόλοιπες υποψηφιότητες:
Kon-Tiki - Norway
No - Chile
A Royal Affair- Denmark
War Witch - Canada
  Καλύτερο make up

Les Miserables

Οι υπόλοιπες υποψηφιότητες
Hitchcock
Howard Berger, Peter Montagna και Martin Samuel
The Hobbit: An Unexpected Journey
Peter Swords King, Rick Findlater και Tami Lane
Lisa Westcott and Julie Dartnell
  Καλύτερη μουσική

Life of Pi

Οι υπόλοιπες υποψηφιότητες:

Anna Karenina -Dario Marianelli
Argo - Alexandre Desplat
Lincoln - John Williams
Skyfall - Thomas Newman
  Καλύτερο τραγούδι
 
Η Adele με το Skyfall

Οι υπόλοιπες υποψηφιότητες:

Before My Time - Chasing Ice
(Music and Lyric by J. Ralph)
Everybody Needs A Best Friend -Ted
(Music by Walter Murphy; Lyric by Seth MacFarlane)
Pi's Lullaby - Life of Pi
(Music by Mychael Danna - Lyric by Bombay Jayashri)
Suddenly -Les Misérables
(Music by Claude-Michel Schönberg; Lyric by Herbert Kretzmer και Alain Boublil)

  Καλύτερη παραγωγή
Lincoln

Οι υπόλοιπες υποψηφιότητες:

Anna Karenina
(Production Design: Sarah Greenwood; Set Decoration: Katie Spencer)
The Hobbit: An Unexpected Journey
(Production Design: Dan Hennah; Set Decoration: Ra Vincent and Simon Bright)
Les Misérables
(Production Design: Eve Stewart; Set Decoration: Anna Lynch-Robinson)
Life of Pi
(Production Design: David Gropman; Set Decoration: Anna Pinnock)
  Καλύτερη ταινία κινουμένων σχεδίων μικρού μήκους

Paperman

Οι υπόλοιπες υποψηφιότητες ήταν:

Adam and Dog
Fresh Guacamole
Head over Heels
Maggie Simpson in The Longest Daycare
  Καλύτερη ταινία δράσης μικρού μήκους

Curfew της Shawn Christensen

Οι υπόλοιπες υποψηφιότητες:

Asad - Bryan Buckley και Mino Jarjoura
Buzkashi Boys - Sam French και Ariel Nasr
Death of a Shadow (Dood van een Schaduw) - Tom Van Avermaet και Ellen De Waele
Henry - Yan England
  Καλύτερη επεξεργασία ήχου

Στην κατηγορία καλύτερης επεξεργασίας ήχου ισοψήφησαν οι ταινίες Zero Dark Thirty και Skyfall

Οι υπόλοιπες υποψηφιότητες:

Argo -Erik Aadahl και Ethan Van der Ryn
Django Unchaine - Wylie Stateman
Life of Pi - Eugene Gearty και Philip Stockton
Καλύτερο μιξάζ ήχου

Les Misérables

Οι υπόλοιπες υποψηφιότητες:

Argo
(John Reitz, Gregg Rudloff και Jose Antonio Garcia)
Life of Pi
(Ron Bartlett, D.M. Hemphill και Drew Kunin)
Lincoln
(Andy Nelson, Gary Rydstrom και Ronald Judkins)
Skyfall
(Scott Millan, Greg P. Russell και Stuart Wilson)
  Καλύτερα οπτικά εφφέ

Life of Pi

Οι υπόλοιπες υποψηφιότητες:

The Hobbit: An Unexpected Journey
(Bill Westenhofer, Guillaume Rocheron, Erik-Jan De Boer και Donald R. Elliott)
Marvel's The Avengers
(Janek Sirrs, Jeff White, Guy Williams και Dan Sudick)
Prometheus
(Richard Stammers, Trevor Wood, Charley Henley και Martin Hill)
Snow White and the Huntsman
(Cedric Nicolas-Troyan, Philip Brennan, Neil Corbould και Michael Dawson)

"Ρομαντικός επίλογος" ποίημα του Νίκου Καρούζου ("ΑΥΓΗ", 31/1/2013)

......................................................

 

Νίκος Καρούζος
(1926 - 1990)





Ρομαντικός επίλογος

Μη με διαβάζετε όταν δεν έχετε
παρακολουθήσει κηδείες αγνώστων
ή έστω μνημόσυνα.
Όταν δεν έχετε μαντέψει τη δύναμη
που κάνει την αγάπη 
εφάμιλλη του θανάτου.
Όταν δεν αμολήσατε αϊτό την Καθαρή Δευτέρα
χωρίς να τον βασανίζετε
τραβώντας ολοένα το σπάγγο.
Όταν δεν ξέρετε πότε μύριζε τα λουλούδια
ο Νοστράδαμος.
Όταν δεν πήγατε τουλάχιστο μια φορά
στην Αποκαθήλωση.
Όταν δεν ξέρετε κανέναν υπερσυντέλικο.
Αν δεν αγαπάτε τα ζώα
και μάλιστα τις νυφίτσες.
Αν δεν ακούτε τους κεραυνούς ευχάριστα 
οπουδήποτε.
Όταν δεν ξέρετε πώς ο ωραίος Modigliani
τρεις η ώρα τη νύχτα μεθυσμένος
χτυπούσε βίαια την πόρτα ενός φίλου του
γυρεύοντας τα ποιήματα του Βιγιόν
κι άρχισε να διαβάζει ώρες δυνατά
ενοχλώντας το σύμπαν.
Όταν λέτε τη φύση μητέρα μας και όχι θεία μας
Όταν δεν πίνετε χαρούμενα το αθώο νεράκι.
Αν δεν καταλάβατε πως η Ανθούσα 
είναι μάλλον η εποχή μας.
ΠΡΟΣΟΧΗ
ΧΡΩΜΑΤΑ
Μη με διαβάζετε 
όταν
έχετε 
δίκιο.
Μη με διαβάζετε όταν 
δεν ήρθατε σε ρήξη με το σώμα...
Ώρα να πηγαίνω 
δεν έχω άλλο στήθος.

από το "ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ" της "ΑΥΓΗΣ" (31/1/2013)
με ανθολόγο Ιανουαρίου του 2013 τον Κυριάκο Κατζουράκη 

Σονέτο 128 του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ (1564 - 1616) (μετάφραση Διονύσης Καψάλης)

.........................................................

Ουίλλιαμ Σαίξπηρ

(1564 - 1616)










Σονέτο 128

Τη μουσική σου όταν παίζεις, μουσική μου,
πάνω στο ξύλο που γλυκά αναφωνεί
με την αφή σου, κι απαλά στην ακοή μου
της αρμονίας κυβερνάς την ηδονή,
φθονώ τα πλήκτρα που σκιρτωντας από ρίγος
φιλούν τις ρώγες των δαχτύλων σου, ενώ
τα χείλη μου που τους πρέπει αυτός ο τρύγος
με τέτοιο θράσος κοκκινίζουν στο κενό.
Μ' αυτούς τους ξύλινους πιστούς ν' αλλάζαν θέση,
που των χεριών σου τρέχουν πάνω  τους χοροί,
κι είναι άψυχοι αυτοί, που τους αρέσει,
κι από τα χείλη μου που ζουν πιο τυχεροί.
Δώσ' τους λοιπόν, αφού 'ναι τόσο ερωτύλοι,
τα δάχτυλά σου να φιλούν, κι εγώ τα χείλη.


Μετάφραση: Διονύσης Καψάλης (Ουίλλιαμ Σαίξπηρ "25 Σονέτα", εκδόσεις "Άγρα", 1998, 2009)
              

30 αριστουργήματα του Πέτερ Μπρέγκελ του Πρεσβύτερου (1525-1569) (http://www.lifo.gr, 20/1/2013)

 ..........................................................

 30 αριστουργήματα του Πέτερ Μπρέγκελ του Πρεσβύτερου (1525-1569)

 Ο ζωγράφος των παραβολών και της ηθογραφίας

για τα υπόλοιπα δες εδώ:

 

http://www.lifo.gr/team/pinakothiki/35471

"Το ελληνικό θέατρο και η λογοτεχνία θρηνούν το χαμό του Παύλου Μάτεσι" (http://www.tovima.gr, 20/1/2013)

..........................................................

Το ελληνικό θέατρο και η λογοτεχνία θρηνούν το χαμό του Παύλου Μάτεσι

Σε ηλικία 80 χρονών - Η κηδεία θα γίνει την Τρίτη από το Κοιμητήριο Παπάγου

 

Η ελληνική λογοτεχνία και το θέατρο θρηνεί το χαμό του θεατρικού συγγραφέα και μυθιστοριογράφου Παύλου Μάτεσι που έφυγε σήμερα Κυριακή το πρωί, σε ηλικία 80 χρονών, μετά από πολύχρονη παραμονή σε ιδιωτικό θεραπευτήριο, ως συνέπεια ενός πρώτου εγκεφαλικού επεισοδίου που είχε πάθει τον Δεκέμβριο του 2010, στη διάρκεια παρακολούθησης μιας θεατρικής παράστασης. ‘Εκτοτε δεν είχε ανακτήσει την ικανότητα του λόγου ενώ η κατάστασή του είχε επιδεινωθεί τον τελευταίο καιρό.

 Ιδιόμορφη προσωπικότητα ο Παύλος Μάτεσις έβαλε τη σφραγίδα του στην ανανέωση του ελληνικού θεατρικού έργου πριν περάσει στο μυθιστόρημα όπου και έγινε γνωστός με την εξαίρετη γραφή του, με έργα που μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες.
Κινούμενος πάντα σε ένα πολιτικό πεδίο είχε κατά καιρούς ταράξει τα νερά με τις επισημάνσεις του. Πίστευε πώς «Η πλειοψηφία των πολιτών είναι αυτοκόλλητοι σε ένα λούμπεν φάντασμα ελληνικού π.Χ. παρελθόντος (που όμως η αυθεντική υπόστασή του έχει ορίσει ύπαρξη και πορεία του δυτικού πολιτισμού) και κοκορεύονται πως «όταν εμείς χτίζαμε παρθενώνες, οι άλλοι έτρωγαν βελανίδια», ενώ δεν έχουν ανεβεί ποτέ στην Ακρόπολη. Ωστόσο, υπάρχουν μεμονωμένες νησίδες ατόμων που παράγουν πολιτισμό».
Για το θέατρο του 21ου αιώνα πίστευε ότι πρέπει να είναι: όχι ρεαλισμός, όχι νατουραλισμός, όχι πατριωτισμός και πατριδολαγνεία. Και συμπλήρωνε «Είδαμε ποτέ τον Κάφκα και τον Μπέκετ να είναι εθνικόφρονες; Βεβαίως, ρέει στο αίμα τους ο ρυθμός της γλώσσας τους, ο σφυγμός της χώρας τους. Αλλά αυτό είναι άλλο πράγμα. Ξέρω ότι οι συγγραφείς αναγκάζονται σε ορισμένες κρίσιμες περιόδους να γράψουν για την πατρίδα τους, να επιστρατευθούν. Εμένα δεν μου συνέβη, αν και δεν είμαι σίγουρος ότι θα μπορούσα να το κάνω». Παρόλα αυτά τα έργα του, θεατρικά και λογοτεχνικά, είναι γεμάτα αναφορές στο αρχαίο παρελθόν μας. «Ναι, γιατί τα μεγάλα ρεύματα της τέχνης που με συνεπήραν τα βρήκα και στην αρχαϊκή Ελλάδα. Προσέξτε, δεν είμαι καθόλου ελληνομανής και ελληνολάγνος. Ο Γκόγια, ο Μότσαρτ και ο Πρωταγόρας ανήκουν σε όποιον τους αγαπάει. Δεν λέω ποτέ "η κληρονομιά μας". Αυτό το "μας" με σκοτώνει».
Στα έργα του θέλησε να αποδώσει το «βαθύχρωμο, αγριεμένο, ωραίο ελληνικό ασυνείδητο. Σκοτεινό, επαναστατικό και επαναστατημένο..». Το πιο γνωστό του μυθιστόρημα είναι «Η μητέρα του σκύλου» μεταφρασμένο σε πολλές γλώσσες. Η ηρωίδα του, Ραραού, θα μείνει στην ιστορία της ελληνικής λογοτεχνίας, μια γυναίκα λαϊκή, υψηλής συναισθηματικής φόρτισης που βίωσε την Κατοχή, την οικογενειακή διαπόμπευση και τη μιζέρια της ζωής με αξιοπρέπεια.
Ο Παύλος Μάτεσις γεννήθηκε το 1933 στο χωριό Δίβρη, στην Πελοπόννησο. Μέχρι τα 19 του έζησε σε πολλές επαρχιακές πόλεις. Σπούδασε θέατρο (πτυχίο ηθοποιού), μουσική (πτυχίο βιολιού), ξένες γλώσσες (αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά). Δίδαξε υποκριτική (1963-64) στη σχολή Σταυράκου. Διετέλεσε βοηθός - δραματουργός στο Εθνικό Θέατρο, 1971-1973. Έμεινε στο Λονδίνο καθόλη τη διάρκεια του 1969. Έγραψε και σκηνοθέτησε 2 τηλεοπτικές σειρές (ΥΕΝΕΔ 1974-6) και έχει γράψει κείμενα για Floor Show. Η πρώτη παρουσία του στα ελληνικά γράμματα ήταν το 1967 με το θεατρικό έργο "Η τελετή" (θέατρο Ν. Ιωνίας 1967 και Εθνικό Θέατρο 1969) Τα 11 από τα 13 θεατρικά έργα του είναι κυρίως παιγμένα από το Εθνικό Θέατρο. Είχε βραβευτεί πολλές φορές: με Κρατικό Βραβείο Θεάτρου 1966 για το έργο "Η τελετή". Με το έπαθλο "Κάρολος Κουν"-Πόλις των Αθηνών 1989 για το καλύτερο ελληνικό έργο της χρονιάς ("Περιποιητής φυτών"). Με το Βραβείο Ελληνόφωνων Κάτω Ιταλίας (1998) για το μυθιστόρημα του "Η μητέρα του σκύλου". Με το Μέγα Βραβείο Κριτικών θεάτρου έτους 2000. Με το Βραβείο Acerbi (2002) για το μυθιστόρημα "Η μητέρα του σκύλου". Είχε μεταφράσει στα ελληνικά Μρόζεκ. Τζόνσον, Αρτό, Ίψεν, Σέξπηρ κ.ά και στα νέα ελληνικά τα έργα του Αριστοφάνη "Ειρήνη", "Πλούτος", "Βάτραχοι", "Νεφέλαι", "Όρνιθες", "Αχαρνής", "Θεσμοφοριάζουσαι", "Λυσιστράτη".
Τελευταίο του βιβλίο το «Graffito», μια πολιτική, ολίγο αναρχική, αλληγορία για το κοινοβουλευτικό μας σύστημα. Άλλα έργα του «Η μητέρα του σκύλου», «Αλδεβαράν», «Έκθεσις Ιδεών», «Μύρτος», «Ενοικιάζεται φύλακας άγγελος», «Πάντα καλά», «Σκοτεινός οδηγός», «Ύλη δάσους», «Αφροδίτη», «Βιοχημεία», «Η βουή», «Η τελετή», «Περιποιητής φυτών», «Το φάντασμα τρου κυρίου Ραμόν Ναβάρο», «Προς Ελευσίνα»,»Λύκε- λύκε», «Εξορία», «Η καθαίρεση».
Tα μυθιστορήματά του "Η μητέρα του σκύλου" (50η έκδοση), "O Παλαιός των Ημερών" (13η έκδοση) και "Πάντα καλά" (27η έκδοση) κυκλοφορούν σε δεκατέσσερις χώρες, ενώ θεατρικά του έργα έχουν εκδοθεί στην Αγγλία, την Ιταλία, τη Ρουμανία, τη Γαλλία, τη Φινλανδία και το Iσραήλ. ‘
Η κηδεία του Παύλου Μάτεσι θα γίνει την Τρίτη 22 Ιανουαρίου στις 4 το απόγευμα από το Κοιμητήριο Παπάγου.

Πέθανε ο Ναγκίσα Όσιμα (http://www.rednotebook.gr, 16/1/2012)

.......................................................

 Πέθανε ο Ναγκίσα Όσιμα*

Αποσπάσματα της "αγόρευσής" του στη δίκη κατά της δημοσίευσης του σεναρίου της Αυτοκρατορίας των Αισθήσεων"- κι ένα κείμενο του Βασίλη Ραφαηλίδη

Ο δημιουργός της ταινίας "η Αυτοκρατορία των Αισθήσεων", ο Ιάπωνας Ναγκίσα Όσιμα, άφησε την τελευταία του πνοή σήμερα, σε ηλικία 80 ετών από πνευμονία. Ο Όσιμα γεννήθηκε στις 31 Μαρτίου του 1932. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες αλλά ασχολήθηκε με τον κινηματογράφο. Την υπογραφή του φέρουν μερικές από τις σημαντικότερες ταινίες του παγκόσμιου κινηματογράφου, όπως η ταινία " Καλά Χριστούγεννα κύριε Λώρενς", το " Αγόρι", " Ο δαίμονας του μεσημεριού", η "παγίδα". Η ταινία "Η Αυτοκρατορία των Αισθήσεων" προκάλεσε τα ήθη της εποχής, με αποτέλεσμα να απαγορευθεί η προβολή της σε πολλές χώρες ή να προβληθεί αργότερα στον δυτικό κόσμο. Αποσπάσματα της "αγόρευσής" του στη δίκη κατά της δημοσίευσης του σεναρίου της Αυτοκρατορίας των Αισθήσεων" Η υπόθεση Σάντα Άμπε, πάνω στην οποία βασίστηκε το σενάριο της ταινίας «Αυτοκρατορία των αισθήσεων», διαδραματίστηκε το 1936. Πιο συγκεκριμένα, άρχισε στις 18 Μάιου 1936 κι έκλεισε στις 21 Δεκεμβρίου του ίδιου χρόνου, με την καταδίκη της Σάντα Άμπε σε 6 χρόνια φυλάκιση. Αν διαβάσουμε, όμως τα πρακτικά της προανάκρισης, στην ερώτηση: «Τι έχετε να πείτε για όλα αυτά;», η Σάντα Άμπε απαντά:  «Ποτέ ως τώρα δεν έκανα μ’ άλλον άντρα ό,τι έκανα με τον Κίτσι. Ποτέ μέχρι τώρα δεν έτυχε να έχω σχέσεις μ’ άλλους άντρες και να χάνω τον κόσμο… Συχνά διασκέδαζα με άντρες, χωρίς να τους πάρω χρήματα, όταν πίστευα ότι τους αγαπούσα, αλλά χωρίς να φτάσω σ’ αυτό το σημείο, να χάνω τον κόσμο… Κι ανάλογα με τις περιστάσεις χωρίζαμε απλά. […] Μέχρι τώρα, ήταν η λογική που κυριαρχούσε. Μου ‘τυχε συχνά να εκπλαγώ με ορισμένους άντρες, όμως μόνο για τον Κίτσι μπορώ να πω ότι δεν έχω τίποτα να του προσάψω. […] Για μια γυναίκα, είναι τελείως φυσικό ν’ αγαπά ό,τι ιδιαίτερο έχει ο αγαπημένος της. Βέβαια, αν η κοινωνία μάθει αυτό που μου συνέβη, θα γελάσει. Όμως τυχαίνει συχνά μια γυναίκα να δείχνει ότι αγαπά τελείως, μέχρι τρέλας, ότι ιδιαίτερο έχει ο αγαπημένος της, ακόμα και τα γούστα του. Για παράδειγμα, αν και πρόκειται για ένα πρόχειρο κι εύκολο παράδειγμα: τυχαίνει συχνά, μια γυναίκα να βρίσκει περίφημο το τσάι που άφησε σαν κατακάθι στο φλιτζάνι ο άντρας της, ή να βρίσκει νόστιμα τα’ αποφάγια του. Όταν ένας άντρας «αγοράζει» μια γκέισα, είναι γιατί, σε τελική ανάλυση, θέλει να την έχει αποκλειστικά αυτός, μόνος του. Πιστεύω ότι υπάρχουν σίγουρα γυναίκες που σκέφτονται ή σκέφτηκαν κάποτε να κάνουν ό,τι έκανα εγώ, ακριβώς επειδή είναι πολύ ερωτευμένες όπως επίσης, ότι υπάρχουν κι άλλες που, σκεφτόμενες πως δε ζει κανείς μόνο με αγάπη, δίνουν σημασία μόνο στην υλική πλευρά. Όπως και να ‘χει, αυτό που μοιραία οδηγήθηκα από έρωτα να κάνω, και που μας οδήγησε εδώ που μας οδήγησε, δεν μπορεί ν’ αναχθεί μονάχα στην ερωτομανία»  Τα λόγια αυτά της Σαντα Άμπε δείχνουν καθαρά πόσο ήταν πιστή, ειλικρινής και εντάξει με τους σεξουαλικούς πόθους της. Θα πρέπει να παρατηρήσουμε ότι η ίδια ορίζει τις σχέσεις της με τον Κίτσι με τη λέξη «έρωτας». Για τη Σάντα Άμπε οι σχέσεις που είχε με τον Κίτσι, δεν ήταν μονάχα σχέσεις για την ικανοποίηση των δικών της σεξουαλικών πόθων, αλλά ήταν αδιάσειστο  και χωρίς αμφιβολία σχέσεις ερωτικές, η υπόθεση Σάντα Άμπε ήταν μια υπόθεση έρωτα. Όμως οι δημοσιογράφοι της εποχής μίλησαν λες και επρόκειτο για μια υπόθεση λαγνείας και φόνου, κι εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, σε κανένα βιβλίο που μιλά για την ιστορία του έρωτα στη σύγχρονη Ιαπωνία, δεν αναφέρεται η υπόθεση Σάντα Άμπε.  Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο βρίσκεται η μεγάλη απόδειξη του πόσο έχει παραμορφωθεί η ιδέα του έρωτα στη σύγχρονη Ιαπωνία. Η ιδέα αυτή βασίζεται στη λαθραία εισαγωγή της χριστιανικής αντίληψης για τη σεξουαλικότητα (λαθραία, μια και ήταν ο «λαθραίος» λαχνός της δυτικοποίησης της Ιαπωνίας) και, κυρίως, της αντίληψης που έχει ο πουριτανός για τη σεξουαλικότητα. Ο έρωτας, λοιπόν, στη σύγχρονη Ιαπωνία στηρίζεται στην άρνηση του σεξουαλικού πόθου. Γιατί όμως, μια τέτοια παραμορφωμένη αντίληψη για τον έρωτα μπόρεσε να ριζώσει; Όπως μπορούμε να δούμε στα καθαρώς ιαπωνικά μεγάλα έργα της κλασικής λογοτεχνίας, το ιαπωνικό έθνος είχε πάντα μια ευνοϊκή κι ελεύθερη αντίληψη για τη σεξουαλικότητα. Η σεξουαλικότητα σήμαινε έρωτα, σήμαινε ομορφιά. Με την εισαγωγή, όμως αυτών των ξένων πολιτιστικών συστημάτων, όπως ήταν ο βουδισμός και ο κομφουκιανισμός, που είχαν μια καταπιεστική αντίληψη για τη σεξουαλικότητα, με την καταπίεση της γυναίκας απ’ τον άντρα στο οικογενειακό πλαίσιο (χαρακτηριστική των σαμουράι, που έγιναν κυρίαρχη τάξη στις αρχές της αυτοκρατορίας του Έντο) παγιώθηκε στην κυρίαρχη τάξη η ηθική αισχύνη. Η νέα κυβέρνηση που βγήκε μετά την αποκατάσταση του Μεΐτζι, γύρω στο 1887, κατέπνιξε αυτά τα ελεύθερα ήθη του λαού. […] Η σεξουαλική ηθική του χριστιανισμού, που δεν επιτρέπει τη σεξουαλική πράξη, παρά μόνο εφόσον ο άντρας και η γυναίκα (που έχουν ορκιστεί μπροστά στο Θεό, «τον ένα και μοναδικό θεό») έχουν για σκοπό την τεκνοποίηση, ήταν μια ηθική που ταίριαζε ιδιαίτερα με το ιαπωνικό κράτος της δυναστείας του Μεΐτζι.  Το κράτος αυτό έκανε τα πάντα για να ενισχύσει πολιτικά το έθνος, στ’ όνομα μιας εθνικής στρατιωτικής κινητοποίησης, που γινόταν υπό την αιγίδα του Αυτοκράτορα, «του ενός και μοναδικού θεού». Έτσι, βλέπουμε την Ιαπωνία της δυναστείας του Μεΐτζι να υιοθετεί την παράδοξη έννοια ενός έρωτα που βασίζεται στην άρνηση της σεξουαλικότητας. […] Και εδώ ακριβώς βρίσκεται η δόξα της Σάντα Άμπε. Η Σέκι κι ο Τογιότζι, οι ήρωες της ταινίας Η αυτοκρατορία του πάθους, που γύρισα μετά την Αυτοκρατορία των αισθήσεων, είναι οι επιζώντες αυτού του λαού της επαρχιακής Ιαπωνίας που κράτησε την παράδοση μιας πλούσιας και γεμάτης ζωή σεξουαλικής κουλτούρας. Πέθαναν το 1896 (29ο έτος της δυναστείας του Μεΐτζι), αφού έφτασαν ως α άκρα τον έρωτα και τη σεξουαλικότητά τους. 40 χρόνια αργότερα, η Σάντα Άμπε, απρόσβλητη από τη σεξουαλική ηθική του ιαπωνικού κράτους του Μεΐτζι, φτάνει και αυτή στα άκρα κι ολοκληρώνει το δικό της έρωτα. Η Σάντα και ο Κρίτσι, ο εραστής της, είναι οι επιζώντες του πολιτισμού των βιοτεχνών και εμπόρων της εποχής του Έντο, που διέπλασαν μια κουλτούρα όλο ζωή, όχι μόνο στις ιδέες τους, αλλά ως και στα παιχνίδια τους, στο ντύσιμό τους, στον τρόπο ζωής τους, στον τρόπο που έδειχναν τη σεξουαλικότητά τους. [...]  Κύριοι δημοσιογράφοι με το κενό πνεύμα σας μπορείτε να φωνάζετε ότι επρόκειτο για «λαγνεία», για «ασέλγεια». Μπορείτε να χαρακτηρίσετε τη Σάντρα  «διεφθαρμένη» ή «ακόλαστη» - όπως θέλετε. Τότε, όμως, οι άνθρωποι του λαού ήξεραν ότι η υπόθεση της Σάντρα Άμπε είχε να κάνει με τον έρωτα όχι τον έρωτα όπως τον εννοεί η παραμορφωμένη αντίληψη της σύγχρονης Ιαπωνίας, μα εκείνον τον έρωτα που δονεί την πρωτόγονη ψυχή των Γιαπωνέζων, που διέσχισαν όλη την ιστορία της Ιαπωνίας μέχρι τη σύγχρονη εποχή, από κείνα τα παλιά, απομακρυσμένα χωριά, όταν η σεξουαλικότητα σήμαινε έρωτα, σήμαινε ομορφιά. Έκανα την ταινία μου Η αυτοκρατορία των αισθήσεων ενάντια στην εικόνα της Σάντα Άμπε όπως την είχε διαμορφώσει η εξουσία. Σήμερα, η Σάντρα ξαναβρήκε το πραγματικό πρόσωπό της σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Η ιαπωνική εξουσία ας κατάσχει το βιβλίο μου. Η αυτοκρατορία των αισθήσεων η ταινία μου, που βγήκε στους κινηματογράφους της Ιαπωνίας ας έπαθε ότι έπαθε από τη λογοκρισία, όμως η εξουσία δε θα μπορέσει να καταστρέψει τη δική μου εικόνα για τη Σάντα Άμπε. Κανείς δεν πιστεύει πια στην παλιά εικόνα που είχε προπολεμικά διαπλάσει το ιαπωνικό κράτος. Η παρτίδα παίχτηκε, ο αγώνας τελείωσε κέρδισα. Η δημιουργική μου φαντασία κι η φαντασία του λαού που τη στήριξε, κέρδισαν. […] Χωρίς την αναγνώριση της απόλυτης ελευθερίας του άλλου, δεν υπάρχει έρωτας. Ακόμα και σ’ αυτά τα πλαίσια της σεξουαλικότητας, ο άνθρωπος οφείλει να ξεκινήσει από τούτη την ιδέα: όλα επιτρέπονται. Ο έρωτας αρχίζει απ’ τη στιγμή που αναγνωρίζουμε αυτό το πράγμα – ένας έρωτας που, αναπόφευκτα, αναγκαστικά, συνδέεται με τη σεξουαλικότητα. Ο έρωτας αρχίζει απ’ τη στιγμή που αναγνωρίζουμε ότι μπορούμε να φτάσουμε ελεύθερα, ολοκληρωτικά ως τα άκρα των σεξουαλικών μας πόθων. Ο έρωτας παίρνει υπόσταση απ’ τη στιγμή που αναγνωρίζουμε την πρόθεση του άλλου να φτάσει ελεύθερα, ολοκληρωτικά ως τα άκρα των σεξουαλικών του πόθων.  Ένας τέτοιος έρωτας δεν μπορεί να γεννηθεί παρά μόνο στα όντα εκείνα, που πιστεύουν ότι ο άνθρωπος είναι εκ γενετής τελείως ελεύθερος, κι ότι όλα (συμπεριλαμβανομένης της σεξουαλικότητας) του επιτρέπονται. Μόνο τα όντα εκείνα που γνωρίζουν αυτή τη μεγάλη χαρά κι αυτή τη μεγάλη θλίψη του να νιώσουν τούτη την ελευθερία, μπορούν ν’ αγαπηθούν. Χρησιμοποιώ τη λέξη «θλίψη», γιατί η συνείδηση ότι ο άνθρωπος είναι τελείως ελεύθερος κι ότι όλα του επιτρέπονται, είναι κάτι το εξαιρετικά τρομακτικό. Κι ύστερα, είναι ανεξάλειπτα γραμμένο στη μοίρα: ο άνθρωπος θα πεθάνει! Ακόμα και για δυο ανθρώπους που αγαπιούνται, δεν υπάρχει τίποτα πιο βέβαιο απ’ το θάνατο. ‘Όμως μπορούμε να πούμε ότι ακριβώς τα άτομα που γνωρίζουν τούτη τη θλίψη, είναι αυτά που μπορούν και να γνωρίσουν τη χαρά του να ζήσουν ελεύθερα και διαφορετικά, τη χαρά του ν’ αγαπήσουν. Η Σάντα κι ο Κίτσι γεύτηκαν τη χαρά τού να νοιώσουν κι οι δυο τους τελείως απελευθερωμένοι ο Κίτσι, μάλιστα, έφτασε μέχρι του σημείου ν’ αποδεχτεί και το θάνατο. Και μόνο η ύπαρξη των δυο αυτών ατόμων ήταν κάτι το φοβερό για την τότε κρατική εξουσία. Σε μια εποχή όπου οι Ιάπωνες κινητοποιούνταν για να πεθάνουν στο πεδίο της μάχης, υπήρχε ένας άντρας που πέθανε με χαρά, και για να ικανοποιήσει τον έρωτα και τη σεξουαλικότητα μιας γυναίκας. Δεν είναι, λοιπόν, καθόλου περίεργο ότι ο πρόεδρος του δικαστηρίου που συνέταξε το σκεπτικό της απόφασης, τον βρήκε ότι ήταν «ελευθεριάζον», τον έβρισε, τον δυσφήμησε μέχρι εκεί που δεν πήγαινε άλλο. «Ελευθεριάζον υποκείμενο» - και γιατί αυτό να ‘ναι κακό; Στην Αυτοκρατορία των αισθήσεων υπάρχει μια σκηνή (το παραδέχομαι: είναι λίγο σχηματική), όπου βλέπουμε τον Κίτσι να οδεύει προς το θάνατό του αντίθετα με την πορεία μιας ομάδας στρατιωτών. Η σκηνή αυτή επέχει θέση μιας αποχαιρετιστήριας ανθοδέσμης μου σ’ έναν άντρα που είμαι πεπεισμένος γι’ αυτό που λέω, αποτελεί πρότυπο του Ιάπωνα… Πηγή: Nagisa Oshima,  έκδοση του 35ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, 1994 Κι ένα κείμενο του Βασίλη Ραφαηλίδη «Θα πρέπει να πούμε κατ’ αρχήν πριν προχωρήσουμε, πως τούτη η ταινία θα ήταν δυνατό να χαρακτηριστεί σαν «πορνό» αφού οι δυο ήρωες κάνουν ακατάπαυστα έρωτα, και μάλιστα «σκληρό πορνό», αφού η κάμερα του Όσιμα παίρνοντας τη θέση της αδιάφορης αμέτοχης και «ασυγκίνητης» φύσης καταγράφει τα πάντα χωρίς αιδώ.  Όμως, τούτη ακριβώς η μη συμμετοχή της κάμερα στα τεκταινόμενα διαφοροποιεί κατ’ αρχήν την Αυτοκρατορία των αισθήσεων από το πορνό με την τρέχουσα έννοια, στο οποίο ο φακός παίρνει σταθερά τη θέση του ματιού ενός ευκίνητου και επιδέξιου ηδονοβλεψία που αδιαφορεί για τα πάντα εκτός από το «θέαμα». Άλλωστε, αν αντικαταστήσουμε τον λανθασμένο όρο «πορνό» με τον σωστότερο «ερωτική ταινία», το φιλμ του Όσιμα δεν είναι καν μια ερωτική ταινία, αλλά ένα δοκίμιο πάνω στον ερωτισμό, πάνω στην αδιαφορία της φύσης για κάθε είδους για κάθε είδους εννοιολογικούς διαχωρισμούς και λογικολεκτικές τακτοποιήσεις. Ο έρωτας στην πιο απλή και στοιχειώδη του έκφανση που είναι το σεξ, είναι ένα απλό φυσικό και βιολογικό γεγονός, όπως ακριβώς η γέννηση και ο θάνατος που κι’ αυτά, όπως και το σεξ, ηθικοποιήθηκαν σύμφωνα με την ορολογία του Ράιχ, ώστε να ελέγχεται η ύπαρξή μας απ’ τους κρατούντες σ’ ολόκληρη την πορεία της, απ’ το πέρασμα απ’ την ανυπαρξία στην ύπαρξη (γέννηση) μέχρι το πέρασμα απ’ την ύπαρξη στην ανυπαρξία (θάνατος). Το μεταξύ των δύο ορίων διάστημα ονομάζεται ζωή, και τούτη τη ζωή οι κρατούντες μας απαγορεύουν να τη ζήσουμε με πληρότητα, δίνοντάς μας για ανταμοιβή μια άλλη φανταστική, όπου όλα τα ένστικτα που συντηρούν ή καταστρέφουν τη ζωή χάνουν βέβαια το νόημά τους  Το γεγονός πως η ιστορία που αφηγείται ο Όσιμα είναι πραγματική – συνέβη το 1936, σε περίοδο πλήρους άνθισης του ιαπωνικού μιλιταρισμού – δηλώνει, κατ’ αρχήν, πως η σεξουαλικότητα είναι επιπλέον μια κατάσταση «ιστορική», δηλαδή κάθε άλλο παρά μεταφυσική ή έστω απλά αφηρημένη και απροσδιόριστη (καταφεύγουμε και πάλι στο Ράιχ). Και σαν τέτοια υπηρετεί κάποια συμφέροντα. Στην περίπτωση τής πλήρους και ανήθικης λειτουργίας του σεξουαλικού ενστίκτου, τα συμφέροντα που αυτό υπηρετεί είναι καθαρά και απόλυτα εγωιστικά: Το ένστικτο βρίσκετε στην υπηρεσία του ατόμου και μόνο. Όμως όταν αυτά τα συμφέροντα συμπέσουν με τα γενικά, το σεξ αυτόματα κοινωνικοποιείται και πολιτικοποιείται. (πρόκειται γι’ αυτό που ονομάστηκε «σεξ – πολ», και που ο σιτουασινισμός το κληρονόμησε απ’ τους πολιτικοποιημένους επιγόνους του Φρόυντ, κυρίως τον Μαρκούζε και τον Ράιχ.  Στην περίπτωση της ταινίας, το σεξ πετάει στο περιθώριο της ιστορίας της μιλιταριστικής Ιαπωνίας τους δυο ήρωες, κι αυτή η «φυσική» άρνηση συμμετοχής σε μια ιστορία που αρνείται τη ζωή είναι μια πράξη ασυνείδητα πολιτική. Γι’ αυτό ακριβώς ο ευνουχισμός του ήρωα της ταινίας απ’ την ερωμένη του γίνεται με ενθουσιασμό δεκτή απ’ την ιαπωνική κοινή γνώμη.  Όμως, τούτος ο από αγάπη ευνουχισμός δεν είναι μια πράξη διαστροφής αλλά η φυσική ζεύξη του έρωτα με το θάνατο, ή καλύτερα μια τελετουργία του έρωτα, που κάθε φορά καταλήγει στο πρόσκαιρο χάσιμο της συνείδησης μέσα απ’ τον οργασμό, που είναι ένα είδος «άσκησης θανάτου». Αυτό ακριβώς είναι και το θέμα της ταινίας.  Γίνεται φανερό απ’ τα παραπάνω πως ο κατ’ εξοχήν «ευρωπαίος» Ιάπωνας σκηνοθέτης Ναγκίζα Όσιμα στέκεται δίπλα στις απόψεις του Ζωρζ Μπατάιγ. (Η παραπομπή στην Ιστορία του ματιού είναι ολοφάνερη στη σκηνή του αυγού). Άλλωστε, η προβληματική της ταινίας στο σύνολό της βρίσκεται πολύ πιο κοντά στη «φυσική» κατάργηση των ορίων ανάμεσα στον έρωτα και το θάνατο όπως την αντιλαμβάνεται ο Μπατάιγ κι όχι ο Φρόιντ ή ο Σαντ». Βασίλης Ραφαηλίδης, Βήμα, 23 Δεκεμβρίου 1980 (Λεξικό ταινιών τόμος lll, εκδόσεις Αιγόκερος,  Αθήνα 1982) Πηγή: koinotopia.gr

Δες εδώ ένα πολύ καλό αφιέρωμα στον Όσιμα:

http://www.e-go.gr/cinemag/article.asp?catid=10169&subid=2&pubid=129267354

Από τον "'Αμλετ" του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ (Πράξη Δ', σκηνή 4) / Σαν συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης...

.........................................................

Από τον "'Αμλετ" του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ

(Πράξη Δ', σκηνή 4, μτφ. Γιώργος Χειμωνάς)

Σαν συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης...

...ΑΜΛΕΤ: ...Όλα με απειλούν. Κι όσα τυχαία γίνονται επίτηδες

για να με ερεθίζουν. Να προκαλούν την κούφια μου 

                                                                          εκδίκηση

Ένα κτήνος είναι ο άνθρωπος, που κοιμάται

και ξυπνάει μονάχα για να φάει σαν το κτήνος. Δεν άξιζε

την δωρεά του χρόνου. Άδικα η φύση φύσηξε μέσα μας

τον λόγο που ήταν προορισμένος για να γίνει 

η μνήμη και η πρόβλεψη του κόσμου, κι αυτός ο νους

που είναι Θεός μέσα μας άδικα μας κατοίκησε

Γιατί ποτέ δε θα πάρουμε ό,τι έχει να μας δώσει

Με αμνησία ζώου. Με τον δισταγμό του άνανδρου

Με υποχόνδρια περίσκεψη που συσκοτίζει το πνεύμα μου

και δεν ξέρω που σταματά η επίγνωση και πού αρχίζει

η δειλία. Με απελπισμένη σύγχυση παραμιλάω

για κάποια ξεθυμασμένη πράξη που οφείλω.

Αυτή θα είναι ως το τέλος η ζωή μου; Ενώ μπορώ.

Όλα τα έχω. Αιτία θέληση δύναμη και τρόπο

Και ογκόλιθοι τα πράγματα πέφτουν απάνω μου

και με παρασέρνουν. Αυτή εδώ η στρατιά

Η αναρίθμητη η σιδερόφραχτη. Ο πρίγκηπάς της

ο θαμπός από αλάβαστρο. Τρυφερός στρατηγός υπέρμαχος

προπορεύεται και η ιδέα τον εμψυχώνει και προκαλεί 

                                                                               /με έπαρση 

το αόρατο το ανύπαρχτο γεγονός. Το προκαλεί να υπάρξει

Με ευγένεια υψώνει την άτολμη ζωή του εμπρός

στην τόλμη την  ακατανίκητη της μοίρας και του θανάτου

Αν γενναιότητα είναι να μάχεσαι για τα μεγάλα

Είναι μεγαλωσύνη να μάχεσαι όταν κι ένας ίσκιος μονάχα

περ'άσει πάνω από την τιμή σου...