.........................................................
Από τον "'Αμλετ" του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ
(Πράξη Δ', σκηνή 4, μτφ. Γιώργος Χειμωνάς)
Σαν συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης...
...ΑΜΛΕΤ: ...Όλα με απειλούν. Κι όσα τυχαία γίνονται επίτηδες
για να με ερεθίζουν. Να προκαλούν την κούφια μου
εκδίκηση
Ένα κτήνος είναι ο άνθρωπος, που κοιμάται
και ξυπνάει μονάχα για να φάει σαν το κτήνος. Δεν άξιζε
την δωρεά του χρόνου. Άδικα η φύση φύσηξε μέσα μας
τον λόγο που ήταν προορισμένος για να γίνει
η μνήμη και η πρόβλεψη του κόσμου, κι αυτός ο νους
που είναι Θεός μέσα μας άδικα μας κατοίκησε
Γιατί ποτέ δε θα πάρουμε ό,τι έχει να μας δώσει
Με αμνησία ζώου. Με τον δισταγμό του άνανδρου
Με υποχόνδρια περίσκεψη που συσκοτίζει το πνεύμα μου
και δεν ξέρω που σταματά η επίγνωση και πού αρχίζει
η δειλία. Με απελπισμένη σύγχυση παραμιλάω
για κάποια ξεθυμασμένη πράξη που οφείλω.
Αυτή θα είναι ως το τέλος η ζωή μου; Ενώ μπορώ.
Όλα τα έχω. Αιτία θέληση δύναμη και τρόπο
Και ογκόλιθοι τα πράγματα πέφτουν απάνω μου
και με παρασέρνουν. Αυτή εδώ η στρατιά
Η αναρίθμητη η σιδερόφραχτη. Ο πρίγκηπάς της
ο θαμπός από αλάβαστρο. Τρυφερός στρατηγός υπέρμαχος
προπορεύεται και η ιδέα τον εμψυχώνει και προκαλεί
/με έπαρση
το αόρατο το ανύπαρχτο γεγονός. Το προκαλεί να υπάρξει
Με ευγένεια υψώνει την άτολμη ζωή του εμπρός
στην τόλμη την ακατανίκητη της μοίρας και του θανάτου
Αν γενναιότητα είναι να μάχεσαι για τα μεγάλα
Είναι μεγαλωσύνη να μάχεσαι όταν κι ένας ίσκιος μονάχα
περ'άσει πάνω από την τιμή σου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου