.......................................................
Του Ευαγγελισμού
Ναύπλιο, δυό μέρες πριν την μεγάλη εορτή του Ευαγγελισμού. Τότε
που ο άγγελος είπε τα καλά τα νέα. Τότε που το έθνος των Ελλήνων ξεσηκώθηκε και
έγινε τα Ανάπλι μας η πρώτη πρωτεύουσα του ελευθέρου νεοελληνικού κρατιδίου.
Τότε που εμείς οι ιθαγενείς, συναντήσαμε τους πολιτισμένους και μας δίδαξαν
απλόχερα το επιμελές πλύσιμο των οπισθίων μας.
Άλλη μια χρονιά λοιπόν πανηγυριού, γλεντιού, κρασιού, κρέατος,
γουρνοπούλας κατά το πλείστον, αγορών και φυσικά χριστιανικού προσκυνήματος.
Τουλάχιστον έτσι την θυμάμαι εγώ. Και όπως μου περιγράφουν
οι γνωστοί και φίλοι που συνεχίζουν να πηγαίνουν, έτσι είναι ακόμα.
Γιατί εγώ έχω χρόνια να πάω. Όχι μόνο εγώ. Πολύς κόσμος.
Μπορεί να μην του φαίνεται μάλλον, μπορεί το πανηγύρι να δίνει την εντύπωση πως
όλη πόλη βρίσκεται εκεί, αλλά αυτό το κακό έχει η κοσμοσυρροή και η βαβούρα. Σε
αποπροσανατολίζει και χάνεις την κριτική σου σκέψη.
Γιατί όση πόλη βρίσκεται εκεί, άλλη τόση δεν βρίσκεται και
ούτε πρόκειται να πάει. Και οι λόγοι είναι πολλοί και διάφοροι.
Άλλος δεν μπορεί την φασαρία, την ορθοστασία και την
κούραση. Άλλος δεν γουστάρει τα ψώνια ή δεν βρίσκει ποτέ κάτι χρήσιμο να
αγοράσει. Άλλος βρίσκει μια καλή ευκαιρία για να αράξει σπίτι για ξεκούραση ή
να την κάνει για πιο ήσυχα μέρη στα πέριξ. Άλλος θα προτιμήσει σταθερά μόνο την
παλιά πόλη για να βγεί. Άλλος δεν πιστεύει. Κι όμως, υπάρχουν και αυτοί.
Άλλος βρίσκει την όλη φάση λιγάκι βλάχικη, πανηγυριτζίδικη
που λένε ή για να το πούμε πιο κομψά, το τόσο έντονα ανατολίτικο στοιχείο του
πέφτει βαρύ.
Θυμάμαι παλιά, εκτός από ανατολίτικο, το πανηγύρι εξέπεμπε
και κάτι μεσσαιωνικό. Με το που άρχιζε η ανηφόρα της Βαγγελίστρας και τα πολλά
φώτα του πανηγυριού χάνονταν για λίγο
μέχρι την Εκκλησία, εμφανίζοταν δεκάδες επαίτες με σοβαρά σωματικά προβλήματα ο
καθένας, και το σκηνικό θύμιζε κάτι από
παρηκμασμένες πόλεις του μεσαίωνα. Πόλεις υγρές, σκοτεινές και πέτρινες,
γεμάτες ταλαίπωρους, ανήμπορους κι ανάπηρους ανθρώπους που φωνάζουν μέσα στο
πλήθος το πρόβλημα τους και ζητάνε ελεημοσύνη δίνοντας για αντάλλαγμα μια ευχή
του Θεού. Και το πλήθος, ρίχνοντας τους από ντροπή και οίκτο κλεφτιές ματιές
και κανά νόμισμα, τελούσε με σοβαρότητα
τα θρησκευτικά του καθήκοντα και προχωρούσε αγέρωχο.
Ευτυχώς έμαθα πως τα τελευταία χρόνια η κατάσταση έχει
βελτιωθεί αρκετά. Δεν είναι πως οι άνθρωποι έγιναν ξαφνικά καλά. Απλά δεν τους
εμφανίζουν και τόσο.
Καλή βλέπεις η ελληνορθοδοξία, καλό το πανηγύρι, καλά τα
ψώνια, τα κρέατα και τα κρασά αλλά όλα χρειάζονται πλέον και το κατάλληλο
τουριστικό image. Δεν
μπορεί άλλες δυστυχίες ο κόσμος να βλέπει. Δεν θέλει άλλο πόνο και οδύνη αυτές
τις μέρες. Ο κόσμος θέλει να ξεσκάσει.
Και τώρα που είπα ελληνορθοδοξία, θυμήθηκα τον Χρήστο
Γιανναρά που έλεγε πως το μεγαλύτερο σφάλμα της ελληνορθοδόξου παιδείας που επικράτησε
μετά τον εμφύλιο ως και τα χρόνια της χούντας ήταν πως μετατράπηκε σε
ιδεολογία. Έχασε δηλαδή την πνευματική της ουσία και έγινε φανατισμός.
Δεν ερχόσουνα ρε Γιανναρά να τα πείς αυτά τα ωραία λογάκια τόσα
χρόνια στο Ναύπλιο;Μπάς και άλλαζε κάτι; Πού ζούμε ακόμα με βάση τις βουλές
δήθεν και καλά διαρκώς μετανοούντων, εχόντων συνήθως μιας κάποιας ηλικίας; Πού
έγινε το κεφάλι μας κουνουπίδι από το κατηχητικό; Ενημερώνω το απληροφόρητο
πλήθος πως μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 80 υπήρχε οργανωμένο κατηχητικό στην
πόλη. Όπερ σημαίνει πως αναμετάξυ μας ζεί πλήθος ανθρώπων πού την έπαιζε στην εφηβεία γεμάτο τύψεις και ενοχές
πως θα βγάλει σπυριά, θα πεθάνει νωρίς, θα γίνει gay και άλλες
παρόμοιες αρλούμπες.
Πού έχουμε για παράδειγμα μια πανέμορφη καθολική εκκλησία
στη πόλη και ελάχιστοι έχουμε κάνει την κίνηση να μπούμε μέσα; Λες και θα
πάθουμε τίποτα;Να δούμε πως είναι βρε αδερφέ;.Να ζήσουμε μια διαφορετική
θρησκευτική αίσθηση. Έναν άλλο διακοσμητικό τρόπο να προσεγγίσουμε το θείο. Όχι για να αλλαξοπιστήσουμε. Προς Θεού! Έτσι
για την εμπειρία.
Και αυτή η κακομοίρα, τόσες και τόσες βραδυνές παρέες έχει
φιλοξενήσει στα σκαλιά της. Τόσα και τόσα ζευγαράκια έχει αναθρέψει.
Ένα από τα πιο hot μέρη της πόλης για χαμούρεμα. Τα
βραδυνά σκαλάκια της Καθολικής. Το σχολείο των ντελικάτων εραστών της πόλης.
Μέχρι να φτάσει ο αστυνόμος βέβαια και να σε διακόψει γιατί ενοχλείς την
απέναντι γριά (ζηλιάρα) που δεν μπορεί να κοιμηθεί λέει αλλά κατά βάθος, το
ξέρεις, πως σιχαίνεται απλά την ζωή.
Την Καθολική την θυμήθηκα αυτές τις μέρες διαβάζοντας πως θα
τελέσει λειτουργία παραμονές του Ευαγγελισμού. Στις 24. Προς τιμήν της επετείου
της ελληνικής επανάστασης και του φιλελληνισμού.
Το βρήκα πολύ γλυκό. Διακριτικά και ήσυχα, χωρίς να θέλει να
ενοχλήσει στο ελάχιστο την ελληνορθόδοξη ιδεολογία μας, την πόση και την βρώση
μας, υπενθυμίζει απλά πως υπάρχει και αυτή. Πως το ποίμνιό της είναι και αυτό
κομμάτι της κοινωνίας που γιορτάζει μαζί μας.
Ίσως μια μέρα λοιπόν καταφέρω και την επισκεφτώ από μέσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου