...........................................................
Ο γεροναυπλιώτης
Παρασκευή,
ώρα έκτη απογευματινή και ηλιόλουστη, στην οδό 25ης Μαρτίου στο
Ναύπλιο, ένας γεροναυπλιώτης πραγματοποιεί την καθημερινή του
βολταδούρα. Με την συνήθεια χρόνων στη πλάτη, ο γέρος περιπατεί από την
πλευρά της Πυροσβεστικής υπό την σκιά των πεύκων και άλλων εγχώριων
δεντρών που στολίζουν τους πρόποδες του κάστρου.
Καλοστεκούμενος και ψηλός προχωρά αργά και μάλλον απολαυστικά χαζεύοντας
κάθε πιθανή κίνηση οποιουδήποτε όντος, εμψύχου και αψύχου, που πέφτει
στην αντίληψή του. Είναι η βόλτα του, ο αέρας του, η καθημερινή
ενημέρωση του κόσμου του. Φοράει κοντομάνικο πουκαμισάκι λευκό με μπλέ
ρίγες και παντελόνι παππουδίσιο γκριζέ υφασμάτινο σηκωμένο με ζώνη πάνω
από τον αφαλό. Παππουτσάκι μοκασίνι κλασικό αλλά πατημένο από την πλευρά
της φτέρνας για να θυμίζει το προσφιλές βάδισμα της σπιτικής
παντούφλας.
Ο γεροναυπλιώτης κάποια στιγμή, μέσα στην ηλιόλουστη δροσιά του,
αντιλαμβάνεται πως ακριβώς απέναντι του, στο υπαίθριο θεατράκι του ΟΣΕ,
υπάρχει μια δραστηριότητα ασυνήθιστη. Με το περίεργο και κουτσομπόλικο
κεφάλι του αποφασίζει να περάσει το δρόμο και να πάει να δεί τί ακριβώς
συμβαίνει. Ενώ το αργό γεροντίσιο βάδισμά του δεν τον βολεύει για κάτι
τέτοιο, η περιέργειά του δείχνει αγέρωχη. Αναμένοντας λοιπόν υπομονετικά
να αδειάσει τελείως ο δρόμος από αυτοκίνητα, δίνει μιά δυνατή σπρωξιά
στα ταλαιπωρημένα του γόνατα και νά σου τον να ξεπροβάλλει αθόρυβα και
διακριτικά από τη μια πλευρά του θεάτρου. Χωρίς να το γνωρίζει γίνεται
έτσι ο πρώτος επισκέπτης του Αντιφασιστικού-Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ που
μόλις είχε ξεκινήσει.
Ο "αντιφασίστας" γέρος με βήμα χελώνας προχωράει στη μέση της στρογγυλής
ορχήστρας, κάθεται ακούνητος και παρατηρεί. Βλέπει νεαρούς να
προσπαθούν να στήσουν παντού πανό, άλλους να προθερμαίνουν κάρβουνα σε
ψησταριές, υπαίθρια μπαρ γεμάτα αναψυκτικά και μπύρες, μικρόφωνα, ηχεία,
θεατρικά παιχνίδια, πιτσιρίκια να τρέχουν μανιασμένα σε όλο το χώρο,
πάγκους γεμάτους βιβλία και φυλλάδια, γέλια, φωνές, κόσμο και λόγια. Ένα
πλανόδιο τσίρκο λίγο πριν ανοίξει και επίσημα την αυλαία του.
Το βλέμμα του θύμιζε πολύ παιδί μικρό. Σαν να προσπαθούσε να καταλάβει
τί έβλεπε. Σαν να έψαχνε να βρεί τί ακριβώς γινόταν. Κάποιες φορές
έδειχνε να το βρίσκει ενώ κάποιες άλλες χανόταν στο κενό και τα μάτια
του αποκτούσαν την άγνοια ενός μικρού μπόμπιρα που συναντά για πρώτη
φορά ανέκφραστο κλόουν.
Aφού για κάμποση ώρα στάθηκε ακίνητος χωρίς να μπορεί να βγάλει
συμπέρασμα ξεκίνησε την ηρωική έξοδο. Είχε περάσει και κάμποση ώρα και
το γλυκό απογευματινό αεράκι γινόταν ολοένα και πιο επικίνδυνο για τις
ευαίσθητες κλειδώσεις του. Όση ώρα αποχωρούσε αργά και βασανιστικά,
έριχνε τις τελευταίες απέλπιδες ματιές στο χώρο μέχρι που χάθηκε
οριστικά από το προσκήνιο.
Θα μπορούσε να πεί κάποιος πως ο γεροναυπλιώτης άνηκε στην απέναντι
πλευρά. Πως δικαιώνοντας την γέρικη και συντηρητική του όψη αναπολούσε
τόση ώρα τα όμορφα χρόνια των δύο δικτατοριών που είχαν περάσει από πάνω
του. Εγώ δεν το νομίζω.
Πιο πολύ έμοιαζε με το συνηθισμένο βουβό πλήθος. Αυτό το είδος πολιτών
που ευδοκιμεί παλαιόθεν και στη δική μας πόλη. Αυτή τη σιωπή που
επιβιώνει ανά τους αιώνες των αιώνων. Αυτή που το ρεύμα πότε την πάει
από εδώ και πότε την πάει από κεί. Αυτή που ακολουθεί πάντοτε αθόρυβα
και για να νιώθει ασφάλεια τα πολλά φώτα και τη φασαρία, σαν το ψάρι που
τρέχει πίσω από ένα τεράστιο δόλωμα και μόλις δεν το φτάσει ή φάει μόνο
μια μικρή δαγκωματιά, περιμένει το επόμενο ρεύμα μήπως και χορτάσει.
Ο γεροναυπλιώτης μας όμως το μόνο ρεύμα που είχε πια να περιμένει ήταν
το φθινοπωρινό. Γλυκό μεν, μα επίπονο γι αυτόν δε. Και κανείς δεν έμαθε
σε πόσα και ποιά ρεύματα είχε αφήσει όλα αυτά τα χρόνια τη ζωή του. Σε
κανέναν δεν μίλησε και κανείς δεν του μίλησε επίσης. Παίζει κιόλας να
μην τον είδε και κανείς. Να ήταν για ώρα πολύ, αόρατος.
Αυτό το τελευταίο θα έλεγες πως είναι μια τέχνη εξόχως τοπική. Εξού κι η βεβαιότητα της καταγωγής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου