...............................................................
Η κατάντια του συστήματος, είναι να καταστρέφουμε την αισθητική παιδεία θεωρώντας την άχρηστη…
“Τόσα χρόνια, τόσος κόπος, για ποιο λόγο; Αφού στο τέλος δεν θα γινόμουνα μουσικός”
Η ερώτηση έπεσε σαν βράχος σε ήρεμα νερά. Η κόρη του φίλου μου, με
πολύ καλές επιδόσεις στις πανεπιστημιακές της σπουδές, προπτυχιακές και
μεταπτυχιακές, τον ρώτησε πιο πολύ για να ακούσει τι είχε εκείνος να της
πεί. Απο πίσω κρυβόταν και μια άλλη ανομολόγητη ερώτηση και σκέψη, κάτι
σαν ”γιατί με αφήσατε ή γιατί με ενθαρρύνατε;”
Μπορεί ακόμα να ήταν και ένα παράπονο “γιατί με πιέσατε;”
Αναρίθμητα γιατί θα μπορούσαν να λεχθούν. Σε μία κοινωνία όπου τα
πάντα γίνονται για ένα σκοπό, κάθε ζόρι που δεν οδηγεί σε κάποιο ορατό
και σχεδόν εκ των προτέρων “αποδεκτό” στόχο μοιάζει αναίτιο.
Η χρησιμοθηρία και ακόμα πιο πολύ η διεκδίκηση ενός εγγυημένου
μέλλοντος έχουν πετάξει στην άκρη ότι δήποτε κινείται στη σφαίρα του
εν δυνάμει.
Έτσι λοιπόν κι’ η κόρη του φίλου μου σε μία πράξη υπέρτατης
αμφισβήτησης ακόμα του ίδιου της του εαυτού ρώτησε στο τέλος τον πατέρα
της : “και τόσα χρήματα…;”
Ο φίλος μου την κοίταξε με αμηχανία στην αρχή, μα ήταν φανερό πως προσπαθούσε να οργανώσει τις σκέψεις του.
Η αλήθεια είναι πως είχε κλονιστεί πολλές φορές.
Θυμόταν ακόμα την φράση που είχε πεί ο πατέρας του, μακαρίτης εδώ και
πολλά χρόνια, στον αδελφό του, όταν ο τελευταίος διεκδικούσε το
δικαίωμα να σπουδάσει μουσική, τα οικονομικά δεν μιλούσαν στην ψυχή του
παρά μόνο στο μυαλό. “Αν είναι να γίνεις Μπετόβεν χαλάλι, αλλιώς γιατί;”
Ο αδελφός του δεν έγινε Μπετόβεν, αλλά ακολούθησε στο τέλος ένα
μονοπάτι που ταίριαζε στην ψυχή του.
Η πατρική φράση του είχε φανεί δόλια. Βάζοντας τον πήχη τόσο ψηλά
ήλπιζε να υπονομεύσει, αν όχι να περιφρονήσει την αγάπη του αδελφού του
για τη μουσική. Εκείνος όμως δεν έπεσε στην παγίδα.
Ο ίδιος δεν έμαθε καν μουσική. Ερασιτέχνης μια ζωή, εκτός απο λίγη
τρομπέτα στους προσκόπους και αρκετά καλή για φοιτητικές παρέες
φυσαρμόνικα, δεν κατάφερε τίποτε.
Αναρωτήθηκε αν έβγαζε κάποιο απωθημένο, αν λειτουργούσε η κλασσική
προβολή που κάνουν οι γονείς στα παιδιά. Όχι ήταν απόλυτα βέβαιος.
Άλλωστε δεν αποφάσιζε μόνος του. Το είχε κουβεντιάσει με τη γυναίκα του
και είχαν πεί πως άξιζε να ενθαρρύνουν το μουσικό ταξίδι των παιδιών
τους.
Όλα αυτά ο φίλος μου τα είχε ξεκάθαρα στο μυαλό του και τα είχαμε
συζητήσει. Παρόλα αυτά η αιχμή της ερώτησης πονούσε. Όχι μόνο τον πατέρα
της, αλλά κι εγώ, ο τρίτος , ο ακροατής, ένοιωσα άβολα.
Σκέφτηκα να μπώ ανάμεσά τους, να προσπαθήσω να πώ κάτι, να αλαφρύνω
την πίεση του κοριτσιού πάνω στο φίλο μου. Αυτός όμως την τελευταία
στιγμή έμοιασε να ανακτά την κυριαρχία του.
“Γιατί τίποτα δεν πάει χαμένο” είπε . “Όλη η μουσική που μελέτησες,
όλες οι σκέψεις που έκανες, όλα τα δύσκολα περάσματα που πέτυχες, όλα
αυτά είναι μέσα σου. Τα κουβαλάς κάθε ώρα, κάθε στιγμή. Και κάποτε θα
ξαναβρούν το δρόμο να βγούν πάνω, αν δεν τον έχουν βρεί κι όλας. Ακόμα
και μεταμορφωμένα”
Εκείνη κοίταξε με σκεπτικισμό τον πατέρα της, αλλά πιο πολύ με
κρυφή ικανοποίηση. Κάτι πήγε να ψελίσει ξανά για τα χρήματα, και τότε
εγώ μπήκα ανάμεσά τους. “‘Αστο” της είπα, “δεν θα σε βγάλει πουθενά.”
Μας άφησε ήσυχους, Τότε είπα στον προβληματισμένο απο την δύσκολη
ερώτηση της κόρης του φίλο μου. ” Βλέπεις, η κατάντια του εκπαιδευτικού
μας συστήματος, είναι να καταστρέφουμε την αισθητική παιδεία θεωρώντας
την άχρηστη”* Και συνέχισα “Δεν είναι λίγες οι φορές που θά ‘θελα να
κάτσω σ’ ένα πιάνο και να μπορούσα να παίξω έστω κάτι απλό” Συμπλήρωσα ”
Η κόρη σου μπορεί”
Ο φίλος μου, παρέμεινε αμίλητος παλεύοντας λίγο ακόμα με τις σκέψεις του μα αλλάζοντας θέμα με ρώτησε “τσίπουρο ή κρασί;”
ΜΑΙΚΗΝΑΣ
* Τη φράση τη χρωστάω στην Εφη Αγραφιώτη και την ευχαριστώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου