"...όπου άνθρωποι, πόθοι, ιδέες και ανδρείκελα μοιάζουν αθύρματα του ανέμου..." από την ποιήτρια και γίλη στο fb Δήμητρα Χριστοδούλου (facebook, 27/7/2016)

...................................................................

"...όπου άνθρωποι, πόθοι, ιδέες και ανδρείκελα μοιάζουν αθύρματα του ανέμου..."

 

Επιτέλους ένα πείραμα άξιο του ονόματος! Με απόλυτο σεβασμό στο κείμενο- στην εξαιρετική μετάφραση του Δ. Μαρωνίτη- η κατά Στάθη Λιβαθηνό "Αντιγόνη", ως περισσότερο σαιξπηρική παρά σοφόκλεια τραγωδία είχε άποψη, συνοχή και αληθινή ποιητική αύρα είτε συμφωνούσε είτε διαφωνούσε κανείς με αυτήν ή την άλλη της πρόταση. Η Αντιγόνη ως παιδούλα- έφηβη, που η εξέγερσή της προσιδιάζει στην έκρηξη της νιότης της γοητεύει αρχικά, δεν είμαι βέβαιη όμως ότι αντέχει ως το τέλος , καθώς ο ποιητής έχει προικοδοτήσει την ηρωίδα του μ' ένα πολύ βαθύτερο πεδίο κινήτρων. Περισσότερο δραστικό ως το τέλος το ποιητικότατο σκηνογραφικό εύρημα της αιώρας, όπου άνθρωποι, πόθοι, ιδέες και ανδρείκελα μοιάζουν αθύρματα του ανέμου. Ο Χορός ως πολίτες οποιασδήποτε παλαιικής πλατείας που συνάζονται οικογενειακώς μετά από σημαντικά για την κοινή ζωή συμβάντα να συναγελαστούν υπό την μπάντα του δήμου ελκυστικός και ερμηνευτικά και ενδυματολογικά, ωστόσο ,όταν η ποίηση των χορικών απογειώνεται ("Πολλά τα δεινά..."."Έρως...") μοιάζει λίγος. Η ανδρόγυνη φιγούρα του Τειρεσία υποβλητική, ο Αίμων- η πιο αδέξια ενδυματολογική επιλογή- μου φαίνεται βέβαιο ότι είναι κάτι παραπάνω από ένα αγόρι που μαλώνει με τον πατέρα του. Γενικά, ακόμη κι αν δεν μπορεί εύκολα να πιστώσει κανείς κάθε δυνατή πειστικότητα σ' αυτήν ή την άλλη λεπτομέρεια, η παράσταση στο σύνολό της διέθετε ήθος, εσωτερική συνοχή και το άγγιγμα της ποίησης. Την χάρηκα, πήρα κάτι! (Στο κηποθέατρο Παπάγου, τη Δευτέρα που πέρασε)