Η Άννα Μάσχα μας λέει γιατί είναι άλλο πράγμα να παίζεις στην Επίδαυρο απόσπασμα συνέντευξης στην Αργυρώ Μποζώνη, (www.lifo.gr, 4.7.2014)

.............................................................

απόσπασμα συνέντευξης στην Αργυρώ Μποζώνη, (www.lifo.gr, 4.7.2014) 

Η Άννα Μάσχα μας λέει γιατί είναι άλλο πράγμα να παίζεις στην Επίδαυρο

 Ξαναπηγαίνει φέτος με "Προμηθέα Δεσμώτη" 

 

Για την προσέγγιση αυτή και την εμπειρία της Επιδαύρου μιλήσαμε με την Άννα Μάσχα.

Πόσες φορές έχετε πάει στην Επίδαυρο;

Τρεις φορές, το 1996 στην Ελένη του Ευριπίδη με το Θέατρο του Νότου σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά που έπαιζα στον Χορό, πέρυσι στις Τραχίνιες του Εθνικού Θεάτρου σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου (Δηιάνειρα) και φέτος στον Προμηθέα Δεσμώτη του Έκτορα Λυγίζου (Ωκεανίδες)

Είναι διαφορετικό να παίζετε εκεί και κυρίως σε ποιο επίπεδο δοκιμάζεται ένας ηθοποιός;

Στην Επίδαυρο δοκιμάζεται η τεχνική ενός ηθοποιού και η εσωτερική του δύναμη. Ο χώρος είναι μεγάλος και απαιτεί μεγάλα πράγματα. Ακόμα και τα μικρά πράγματα, τα πιο ευαίσθητα, εσωτερικά και λεπτά πρέπει να είναι μεγάλα με κάποιο τρόπο. Η επικοινωνία αναγκαστικά είναι σε μεγαλύτερη κλίμακα, γιατί απευθύνεσαι σε περισσότερους ανθρώπους.

…Ο σκηνοθέτης σας έχει κάνει μια σημείωση: «Τι είναι ο κόσμος όταν αποκτάμε την εμπειρία του με βάση το δύο και όχι το ένα;». Μπορείτε να μου πείτε τι σημαίνει αυτό για εσάς;

Μεγάλη δυσκολία, αλλά και μεγάλη ανακούφιση. Μπορείς να μοιραστείς, να έχεις ένα σημείο αναφοράς. Στο μάθημα φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο είχα διαβάσει σε ένα βιβλίο ότι ο αριθμός της επικοινωνίας εξαντλείται στο δύο, στην ένας προς έναν επικοινωνία. Δεν μπορείς να επικοινωνήσεις με παραπάνω από έναν. Ακόμα και όταν απευθύνεσαι σε ένα πλήθος, πραγματικά απευθύνεσαι σε έναν για να καταφέρεις να επικοινωνήσεις ουσιαστικά.

Υπάρχει το στοιχείο του κράτους, της βίας, της εξουσίας, ζητήματα που απασχολούν κατεξοχήν την ανθρωπότητα σε βάθος χρόνου. Και υπάρχει και το ζήτημα της γνώσης, της δύναμης των ανθρώπων απέναντι σε αυτά. Πιστεύετε ότι αυτό θα είναι πάντα μια άνιση πάλη;

Νομίζω πως τελικά η εξουσία νικάει, αν και κάποιες φορές χάνει μάχες. Υπάρχει το ιδανικό της ανθρώπινης χειραφέτησης, της ατομικής χειραφέτησης, το κοινωνικοπολιτικό ιδανικό που ανήκει λίγο στην ουτοπία. Το ιδανικό που ο καθένας μας δεν χρειάζεται καμία εξουσία να τον ελέγχει και να τον κατευθύνει.

Πηγή: www.lifo.gr