.........................................................
http://entertainment.in.gr, 02 Απριλίου 2014
Γεννήθηκε σαν σήμερα, στις 3 Απριλίου του 1924 στην Όμαχα της Νεμπράσκα.
Μια οικονομική αποτυχία θεατρικής παράστασης στο Μπρόντγουεϊ, το 1944, σφράγισε τον πρώτο του ρόλο - που ήταν θεατρικός φυσικά- και είχε τον τίτλο "Θυμάμαι τη μαμά". Οι κριτικές για τον πρωτοεμφανιζόμενο Μπράντο ήταν ιδιαιτέρα καλές.
Τρία χρόνια αργότερα έπαιξε πάλι στο θεατρικό σανίδι τον Στάνλεϋ Κοβάλσκι, από το δράμα του Τέννεσση Γουίλιαμς Λεωφορείο ο Πόθος (A Streetcar Named Desire) σε σκηνοθεσία του Ηλία Καζάν, έναν ρόλο που αργότερα τον στιγμάτισε και κινηματογραφικά.
1951: ο Μπράντο υποδύεται ξανά τον Στάνλεϋ Κοβάλσκι. Αυτή τη φορά πρόκειται για την κινηματογραφική μεταφορά του Λεωφορείου ο Πόθος. Ήταν ένας από τους ρόλους μαζί με τα "Βίβα Ζαπάτα" το 1952 και Ιούλιος Καίσαρ το 1953, ο Μπράντο προτάθηκε για βραβείο Όσκαρ.
Το πολυπόθητο αγαλματάκι ήρθε στην κατοχή του το 1954 για τον ρόλο τού Τέρρυ Μαλλόυ στην ταινία του Ηλία Καζάν Το λιμάνι της αγωνίας (On the Waterfront).
Όλη τη δεκαετία του 1960, ο Μπράντο πρωταγωνίστησε σε μέτριες έως κακές ταινίες για να κάνει δυναμικό come back με τις ταινίες του Φράνσις Φορντ Κόπολα Ο νονός (The Godfather, 1972) και Αποκάλυψη τώρα (Apocalypse Now, 1979), που τον καθιέρωσαν κινηματογραφικά και τον έκαναν ιδιαίτερα δημοφιλή.
Για τον ρόλο του ως Βίτο Κορλεόνε στον Νονό, τιμήθηκε για δεύτερη με το βραβείο Όσκαρ (1973), αλλά αρνήθηκε να παραλάβει ο ίδιος το βραβείο, διαμαρτυρόμενος για την κακομεταχείριση των αυτοχθόνων Ινδιάνων στις ΗΠΑ.
Αντ' αυτού παρουσιάστηκε επί σκηνής η ινδιάνα απάτσι Σατσίν Λιτλ Φέδερ (Μικρό Φτερό) η οποία αρνήθηκε το Όσκαρ και ζήτησε να διαβάσει μια 15σέλιδη επιστολή σε σχέση με τα δικαιώματα των Ινδιάνων, ενώ ο παραγωγός του "Νονού" Άλμπερτ Ρούντι την είχε απειλήσει, με σύλληψη, αν διάβαζε ολόκληρη την επιστολή ή αν μιλούσε πλέον του ενός λεπτού. Δείτε το σχετικό βίντεο.
Η τελευταία ταινία στην οποία συμμετείχε πρωταγωνιστικά και προκάλεσε αίσθηση στο κινηματογραφικό στερέωμα, αποσπώντας αντικρουόμενες κριτικές και ως ταινία και ως επιλογή του Μπράντο, είναι το Τελευταίο Ταγκό στο Παρίσι (Last Tango in Paris, 1972) σε σκηνοθεσία Μπερνάρντο Μπερτολούτσι.
Έως το τέλος της καριέρας του που δεν παρουσίασε ενδιαφέρον υποκριτικά με συμμετοχές σε πολύ μέτριες παραγωγές, ξεχωρίζουμε την ταινία Μια σκληρή, Λευκή Εποχή (A Dry White Season, 1989) για την οποία έλαβε μία ακόμη υποψηφιότητα για Όσκαρ β' ανδρικού ρόλου.
Ο Μπράντο πάλεψε από νωρίς για τα ανθρώπινα δικαιώματα και για την αποκατάσταση των αυτοχθόνων ινδιάνων των ΗΠΑ. Παντρεύτηκε τρεις φορές και απέκτησε έντεκα παιδιά, από τις συζύγους του, τις ερωμένες του αλλά και από υιοθεσία. Αγάπησε με πάθος την Ταϊτή και έζησε εκεί για ένα μεγάλο μέρος της ζωής του.
Τραγικά συμβάντα συνέβησαν στην προσωπική του ζωή με αποκορύφωμα τη δολοφονία του εραστή της κόρης του Τσεγιέν, από τον ετεροθαλή αδερφό της Κριστοιάν, το 1990 και την αυτοκτονία της κ΄πορης του 5 χρόνια αργότερα.
Τα υγρά μάτια του μεγάλου ηθοποιού που προς το τέλος της ζωής του κατέληξε υπέρβαρος, έκλεισαν για πάντα την 1η Ιουλίου του 2004, σε νοσοκομείο του Λος Άντζελες. Πέθανε από πνευμονικό οίδημα ενώ έπασχε από καρκίνο.
Φιλμογραφία
Το κορμί μου σου ανήκει (The Men, 1950)
Λεωφορείον ο Πόθος (A Streetcar Named Desire, 1951) - Υποψήφιος για Όσκαρ Πρώτου Ανδρικού Ρόλου
Βίβα Ζαπάτα (Viva Zapata!, 1952) - Υποψήφιος για Όσκαρ Πρώτου Ανδρικού Ρόλου
Ιούλιος Κάισαρ (Julius Caesar, 1953) - Υποψήφιος για Όσκαρ Πρώτου Ανδρικού Ρόλου
Ο Ατίθασος (The Wild One, 1953)
Το λιμάνι της αγωνίας (On the Waterfront, 1954) - Όσκαρ Πρώτου Ανδρικού Ρόλου
Ντεζιρέ, Το λουλούδι ενός θρόνου (Desirée, 1954)
Μάγκες και κούκλες (Guys and Dolls, 1955)
Αυγουστιάτικο φεγγάρι (The Teahouse of the August Moon, (1956)
Σαγιονάρα (Sayonara, 1957) - Υποψήφιος για Όσκαρ Πρώτου Ανδρικού Ρόλου
Ο χορός των καταραμένων (The Young Lions, (1958)
Ο φυγάς (The Fugitive Kind, 1960)
Η εκδίκηση είναι δική μου (One-Eyed Jacks, 1961)
Η Ανταρσία του Μπάουντι (Mutiny on the Bounty, 1962)
Η Καταδίωξη (The Chase, 1966)
Η κόμισσα απ'το Χόνγκ Κονγκ (A Countess from Hong Kong, 1967)
Ανταύγες σε χρυσά μάτια (Reflections in a Golden Eye, (1967)
Ο Άνθρωπος της Νύχτας (The Nightcomers, 1972)
Ο Νονός (The Godfather, 1972) - Όσκαρ Πρώτου Ανδρικού Ρόλου (αρνήθηκε, αλλά το αποδέχτηκε ιδιωτικά αργότερα)
Το Τελευταίο Τανγκό στο Παρίσι (Last Tango in Paris, 1972) - Υποψήφιος για Όσκαρ Πρώτου Ανδρικού Ρόλου
Οι Φυγάδες του Μισούρι (The Missouri Breaks, 1976)
Σούπερμαν (Superman:The Movie, 1978)
Roots: The Next Generations (1979) - Μίνι τηλεοπτικές σειρές, Βραβείο Emmy
Αποκάλυψη Τώρα (Apocalypse Now, 1979)
Η μυστική φόρμουλα (The Formula, 1980)
Μια σκληρή, λευκή εποχή (A Dry White Season, 1989) - Υποψήφιος για Όσκαρ Δεύτερου Ανδρικού Ρόλου
Ο Αρχάριος (The Freshman, 1990)
Christopher Columbus: The Discovery (1992)
Ντον Χουάν ΝτεΜάρκο (Don Juan DeMarco, 1995)
Το νησί του Δρ. Μορό (The Island Of Dr. Moreau, 1996)
Ο Γενναίος (The Brave, 1997)
The Score (2001)
Μάρλον Μπράντο: ταλέντο, ομορφιά και κοινωνική ευαισθησία
Μάρλον Μπράντο: στις 3 Απριλίου του 1924 γεννήθηκε ο
θρυλικός "Νονός", ο ηθοποιός που θεωρείται ένας από τους 25 καλύτερους,
όλων των εποχών, παγκοσμίως. Η υποκριτική του ικανότητα που
επικεντρώθηκε στο σινεμά επηρέασε γενιές ηθοποιών μετέπειτα, ενώ το
αρρενωπό φιζίκ του, τον έκανε έναν από τους πιο ερωτεύσιμους άνδρες
ηθοποιούς.
Γεννήθηκε σαν σήμερα, στις 3 Απριλίου του 1924 στην Όμαχα της Νεμπράσκα.
Μια οικονομική αποτυχία θεατρικής παράστασης στο Μπρόντγουεϊ, το 1944, σφράγισε τον πρώτο του ρόλο - που ήταν θεατρικός φυσικά- και είχε τον τίτλο "Θυμάμαι τη μαμά". Οι κριτικές για τον πρωτοεμφανιζόμενο Μπράντο ήταν ιδιαιτέρα καλές.
Τρία χρόνια αργότερα έπαιξε πάλι στο θεατρικό σανίδι τον Στάνλεϋ Κοβάλσκι, από το δράμα του Τέννεσση Γουίλιαμς Λεωφορείο ο Πόθος (A Streetcar Named Desire) σε σκηνοθεσία του Ηλία Καζάν, έναν ρόλο που αργότερα τον στιγμάτισε και κινηματογραφικά.
1951: ο Μπράντο υποδύεται ξανά τον Στάνλεϋ Κοβάλσκι. Αυτή τη φορά πρόκειται για την κινηματογραφική μεταφορά του Λεωφορείου ο Πόθος. Ήταν ένας από τους ρόλους μαζί με τα "Βίβα Ζαπάτα" το 1952 και Ιούλιος Καίσαρ το 1953, ο Μπράντο προτάθηκε για βραβείο Όσκαρ.
Το πολυπόθητο αγαλματάκι ήρθε στην κατοχή του το 1954 για τον ρόλο τού Τέρρυ Μαλλόυ στην ταινία του Ηλία Καζάν Το λιμάνι της αγωνίας (On the Waterfront).
Όλη τη δεκαετία του 1960, ο Μπράντο πρωταγωνίστησε σε μέτριες έως κακές ταινίες για να κάνει δυναμικό come back με τις ταινίες του Φράνσις Φορντ Κόπολα Ο νονός (The Godfather, 1972) και Αποκάλυψη τώρα (Apocalypse Now, 1979), που τον καθιέρωσαν κινηματογραφικά και τον έκαναν ιδιαίτερα δημοφιλή.
Για τον ρόλο του ως Βίτο Κορλεόνε στον Νονό, τιμήθηκε για δεύτερη με το βραβείο Όσκαρ (1973), αλλά αρνήθηκε να παραλάβει ο ίδιος το βραβείο, διαμαρτυρόμενος για την κακομεταχείριση των αυτοχθόνων Ινδιάνων στις ΗΠΑ.
Αντ' αυτού παρουσιάστηκε επί σκηνής η ινδιάνα απάτσι Σατσίν Λιτλ Φέδερ (Μικρό Φτερό) η οποία αρνήθηκε το Όσκαρ και ζήτησε να διαβάσει μια 15σέλιδη επιστολή σε σχέση με τα δικαιώματα των Ινδιάνων, ενώ ο παραγωγός του "Νονού" Άλμπερτ Ρούντι την είχε απειλήσει, με σύλληψη, αν διάβαζε ολόκληρη την επιστολή ή αν μιλούσε πλέον του ενός λεπτού. Δείτε το σχετικό βίντεο.
Η τελευταία ταινία στην οποία συμμετείχε πρωταγωνιστικά και προκάλεσε αίσθηση στο κινηματογραφικό στερέωμα, αποσπώντας αντικρουόμενες κριτικές και ως ταινία και ως επιλογή του Μπράντο, είναι το Τελευταίο Ταγκό στο Παρίσι (Last Tango in Paris, 1972) σε σκηνοθεσία Μπερνάρντο Μπερτολούτσι.
Έως το τέλος της καριέρας του που δεν παρουσίασε ενδιαφέρον υποκριτικά με συμμετοχές σε πολύ μέτριες παραγωγές, ξεχωρίζουμε την ταινία Μια σκληρή, Λευκή Εποχή (A Dry White Season, 1989) για την οποία έλαβε μία ακόμη υποψηφιότητα για Όσκαρ β' ανδρικού ρόλου.
Ο Μπράντο πάλεψε από νωρίς για τα ανθρώπινα δικαιώματα και για την αποκατάσταση των αυτοχθόνων ινδιάνων των ΗΠΑ. Παντρεύτηκε τρεις φορές και απέκτησε έντεκα παιδιά, από τις συζύγους του, τις ερωμένες του αλλά και από υιοθεσία. Αγάπησε με πάθος την Ταϊτή και έζησε εκεί για ένα μεγάλο μέρος της ζωής του.
Τραγικά συμβάντα συνέβησαν στην προσωπική του ζωή με αποκορύφωμα τη δολοφονία του εραστή της κόρης του Τσεγιέν, από τον ετεροθαλή αδερφό της Κριστοιάν, το 1990 και την αυτοκτονία της κ΄πορης του 5 χρόνια αργότερα.
Τα υγρά μάτια του μεγάλου ηθοποιού που προς το τέλος της ζωής του κατέληξε υπέρβαρος, έκλεισαν για πάντα την 1η Ιουλίου του 2004, σε νοσοκομείο του Λος Άντζελες. Πέθανε από πνευμονικό οίδημα ενώ έπασχε από καρκίνο.
Φιλμογραφία
Το κορμί μου σου ανήκει (The Men, 1950)
Λεωφορείον ο Πόθος (A Streetcar Named Desire, 1951) - Υποψήφιος για Όσκαρ Πρώτου Ανδρικού Ρόλου
Βίβα Ζαπάτα (Viva Zapata!, 1952) - Υποψήφιος για Όσκαρ Πρώτου Ανδρικού Ρόλου
Ιούλιος Κάισαρ (Julius Caesar, 1953) - Υποψήφιος για Όσκαρ Πρώτου Ανδρικού Ρόλου
Ο Ατίθασος (The Wild One, 1953)
Το λιμάνι της αγωνίας (On the Waterfront, 1954) - Όσκαρ Πρώτου Ανδρικού Ρόλου
Ντεζιρέ, Το λουλούδι ενός θρόνου (Desirée, 1954)
Μάγκες και κούκλες (Guys and Dolls, 1955)
Αυγουστιάτικο φεγγάρι (The Teahouse of the August Moon, (1956)
Σαγιονάρα (Sayonara, 1957) - Υποψήφιος για Όσκαρ Πρώτου Ανδρικού Ρόλου
Ο χορός των καταραμένων (The Young Lions, (1958)
Ο φυγάς (The Fugitive Kind, 1960)
Η εκδίκηση είναι δική μου (One-Eyed Jacks, 1961)
Η Ανταρσία του Μπάουντι (Mutiny on the Bounty, 1962)
Η Καταδίωξη (The Chase, 1966)
Η κόμισσα απ'το Χόνγκ Κονγκ (A Countess from Hong Kong, 1967)
Ανταύγες σε χρυσά μάτια (Reflections in a Golden Eye, (1967)
Ο Άνθρωπος της Νύχτας (The Nightcomers, 1972)
Ο Νονός (The Godfather, 1972) - Όσκαρ Πρώτου Ανδρικού Ρόλου (αρνήθηκε, αλλά το αποδέχτηκε ιδιωτικά αργότερα)
Το Τελευταίο Τανγκό στο Παρίσι (Last Tango in Paris, 1972) - Υποψήφιος για Όσκαρ Πρώτου Ανδρικού Ρόλου
Οι Φυγάδες του Μισούρι (The Missouri Breaks, 1976)
Σούπερμαν (Superman:The Movie, 1978)
Roots: The Next Generations (1979) - Μίνι τηλεοπτικές σειρές, Βραβείο Emmy
Αποκάλυψη Τώρα (Apocalypse Now, 1979)
Η μυστική φόρμουλα (The Formula, 1980)
Μια σκληρή, λευκή εποχή (A Dry White Season, 1989) - Υποψήφιος για Όσκαρ Δεύτερου Ανδρικού Ρόλου
Ο Αρχάριος (The Freshman, 1990)
Christopher Columbus: The Discovery (1992)
Ντον Χουάν ΝτεΜάρκο (Don Juan DeMarco, 1995)
Το νησί του Δρ. Μορό (The Island Of Dr. Moreau, 1996)
Ο Γενναίος (The Brave, 1997)
The Score (2001)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου