...........................................................
Είχαμε
αποφασίσει να πάμε στην Ακρόπολη την περασμένη Κυριακή επειδή είχε
δωρεάν είσοδο ως πρώτη Κυριακή του μήνα και επιμείναμε παρά το κρύο. Το
προηγούμενο βράδυ είχα διαβάσει έναν παλιό οδηγό και είχα σχεδιάσει την
πορεία μας απο το θέατρο του Διονύσου ως τα εκδοτήρια.
Δεν είχα ξαναπάει ποτέ απο εκεί και δεν ήξερα αν βγαίνει ο δρόμος. Με το βιβλίο και το σχεδιάγραμμα υπό μάλης και τις φρεσκαρισμένες ή απλώς φρέσκες γνώσεις μου, οδήγησα την παρέα από το θέατρο του Δονύσου στο χορηγικό μνημείο του Νικία. Και καθώς περπατούσαμε πάνω απο τη στοά του Ευμένους που την είχε φτιάξει ο βασιλιάς αυτός της Περγάμου για να στεγάζονται οι ηθοποιοί, τα σκηνικά ή και οι θεατές σε περίπτωση βροχής, συνειδητοποίησα ότι όλη αυτή η πλευρά, αρχίζοντας απο το μνημείο του Λυσικράτη μέσα στην Πλάκα, είναι αφιερωμένη στο θέατρο. Ξεκινώντας απο το μέρος που γεννήθηκε η τραγωδία, το θέατρο του Διονύσου και καταλήγοντας εκεί που παίζεται ακόμα και σήμερα, στο Ηρώδειο, όλα γύρω είναι θεατρικά. Τα χορηγικά μνημεία είναι χτισμένα σουβενίρ βραβείων, σα να έβαζαν τα Οσκαρ σε μικρά οικοδομήματα στη σειρά, διαφορετικό μάλιστα το καθένα. Το φαντάζεστε; Θα μας φαινόταν πολύ φορτωμένη η αρχαία Ακρόπολη αν τύχαινε ποτέ να τη δούμε, έτσι μάλιστα που την έχουμε συνηθίσει απογυμνωμένη σαν ραχοκοκαλιά ψαριού που έχει φαγωθεί για τα καλά κι έχει σπάσει.
Χορηγικό μνημείο λοιπόν και στη σπηλιά μέσα στο βράχο, του Θρασύλου, κι οι κολώνες από πάνω, τίποτε περισσότερο απο στηρίγματα για τον μεταλλικό τρίποδα που ήταν το έπαθλο των θεατρικών αγώνων. Δόξα αιώνια σου εξσφάλιζαν τα βραβεία αυτά, ειδικά αν είχες λεφτά να χτίσεις και κάτι στο δημόσιο χώρο. Κι ο Νικίας είχε φτιάξει ολόκληρο κτίριο παραδίπλα για τον ίδιο σκοπό, κι ένα σωρό ακόμα υπήρχαν στη σειρά καθώς γινόταν ο περίπατος, που τον ονόμαζαν έτσι, απο το παλιό θέατρο στο καινούργιο.
Περπατώντας λοιπόν εμείς ένα επίπεδο πιο πάνω έχουμε διανύσει μερικούς αιώνες θεάτρου, απο τους πρώτους διθυράμβους για τον Διόνυσο μέχρι τις πολυτελείς αψίδες του Ηρωδείου που όταν χτίστηκε το σκέπαζε στέγη κέδρινη, ό,τι πιο ακριβό διέθετε η εποχή σε ξυλεία. Καθώς το βλέπουμε στ' αριστερά μας ανεβαίνουμε λίγα απότομα σκαλιά και νάμαστε στο εκδοτήριο μαζί με τα πλήθη που ανέβηκαν από την Πλάκα. Στεκόμαστε στα Προπύλαια λίγο, ουσιαστικά είναι πια το πιο σημαντικό σημείο, το μόνο κτίριο που μπορείς να διαβείς και που ανακαλεί και την πομπή των Παναθηναίων και όλα τα περάσματα. Ο Παρθενώνας μονίμως σε σκαλωσιές, αυτή τη φορά στην πρόσοψη, είναι απρόσιτος εδώ και χρόνια. Θα μου πείτε, και τι καταλάβαινες όταν πήγαινες και περπατούσες επάνω; Τίποτε, μια αίσθηση των μεγεθών είχα κυρίως, την αύρα του περιβάλλοντος ίσως, αυτή που προσφέρει πάντα το να μπαίνεις σ' ένα χώρο.
Περάσαμε γρήγορα από το Ερέχθειο, φυσούσε κι έκανε τόσο κρύο που δεν μπορούσες να σταθείς. Προσπαθήσαμε να βρούμε πού περίπου θα ήταν τα χαμένα μνημεία, o ναός της Βραυρωνείας Αρτέμιδας, η Χαλκοθήκη, η οικία των Αρρηφόρων, ο ναός της Πανδρόσου και της Πολιάδος Αθηνάς, ο ναός του Αυγούστου και της Ρώμης. Ανεβήκαμε βιαστικά στον εξώστη με τη σημαία, βγάλαμε την καθιερωμένη φωτογραφία με τον Παρθενώνα στο βάθος, ύστερα στρίψαμε να φύγουμε. Προσπεράσαμε τα σκαλιά του παλιού μουσείου. Πιο πολύ απο κάθε φορά το νοστάλγησα, να πηγαίναμε εκει για να ολοκληρώσουμε την επίσκεψη, όπως κάναμε παλιά. Τι ωραίο, ουσιαστικό, συμμαζεμένο και διακριτικό που ήταν. Έμπαινες αφού είχες δει τη σχετική ερημιά του "ιερού βράχου" και αμέσως αποκτούσες μια εικόνα για το πώς θα ήταν γεμάτος με γλυπτά, αφιερώματα και άλλα κτίρια. Έτσι δε όπως ήταν χωμένο μέσα στο βράχο, αθέατο αλλά καλά οργνωμένο τελικά, ήταν μια αποκάλυψη για τον κάπως απογοητευμένο επισκέπτη. Εντελώς το αντίθετο απο το αχανές, διεκδικητικό, χαοτικό και άδειο σημερινό μουσείο, που φυσικά δεν αντέχαμε να επισκεφτούμε μετά απο την αρκετά κουραστική μας ανάβαση.
Πήγαμε απλώς να πιούμε καφέ εκεί και χαζέψαμε το μαγαζάκι του. Για τα ελληνικά δεδομένα έχει τη μεγαλύτερη ποικιλία σε σουβενίρ μουσείων, αλλά φυσικά θα μπορούσε να έχει πολύ περισσότερα. Αγόρασα ένα βιβλιαράκι παιδικό που δείχνει πώς ήταν τα μνημεία και πώς έχουν απομείνει.
Δεν μου αρέσει το νέο μουσείο, νοστάλγησα πολύ το παλιό.
Τι να κάνουμε όμως; Η μεγάλομανία μας είναι ανίατη.
Πόσο μου άρεσε το παλιό μουσείο της Ακρόπολης
της Άννας Δαμιανίδη
(http://pezotis.blogspot.gr, 6/3/2013)
Είχαμε
αποφασίσει να πάμε στην Ακρόπολη την περασμένη Κυριακή επειδή είχε
δωρεάν είσοδο ως πρώτη Κυριακή του μήνα και επιμείναμε παρά το κρύο. Το
προηγούμενο βράδυ είχα διαβάσει έναν παλιό οδηγό και είχα σχεδιάσει την
πορεία μας απο το θέατρο του Διονύσου ως τα εκδοτήρια.Δεν είχα ξαναπάει ποτέ απο εκεί και δεν ήξερα αν βγαίνει ο δρόμος. Με το βιβλίο και το σχεδιάγραμμα υπό μάλης και τις φρεσκαρισμένες ή απλώς φρέσκες γνώσεις μου, οδήγησα την παρέα από το θέατρο του Δονύσου στο χορηγικό μνημείο του Νικία. Και καθώς περπατούσαμε πάνω απο τη στοά του Ευμένους που την είχε φτιάξει ο βασιλιάς αυτός της Περγάμου για να στεγάζονται οι ηθοποιοί, τα σκηνικά ή και οι θεατές σε περίπτωση βροχής, συνειδητοποίησα ότι όλη αυτή η πλευρά, αρχίζοντας απο το μνημείο του Λυσικράτη μέσα στην Πλάκα, είναι αφιερωμένη στο θέατρο. Ξεκινώντας απο το μέρος που γεννήθηκε η τραγωδία, το θέατρο του Διονύσου και καταλήγοντας εκεί που παίζεται ακόμα και σήμερα, στο Ηρώδειο, όλα γύρω είναι θεατρικά. Τα χορηγικά μνημεία είναι χτισμένα σουβενίρ βραβείων, σα να έβαζαν τα Οσκαρ σε μικρά οικοδομήματα στη σειρά, διαφορετικό μάλιστα το καθένα. Το φαντάζεστε; Θα μας φαινόταν πολύ φορτωμένη η αρχαία Ακρόπολη αν τύχαινε ποτέ να τη δούμε, έτσι μάλιστα που την έχουμε συνηθίσει απογυμνωμένη σαν ραχοκοκαλιά ψαριού που έχει φαγωθεί για τα καλά κι έχει σπάσει.
Χορηγικό μνημείο λοιπόν και στη σπηλιά μέσα στο βράχο, του Θρασύλου, κι οι κολώνες από πάνω, τίποτε περισσότερο απο στηρίγματα για τον μεταλλικό τρίποδα που ήταν το έπαθλο των θεατρικών αγώνων. Δόξα αιώνια σου εξσφάλιζαν τα βραβεία αυτά, ειδικά αν είχες λεφτά να χτίσεις και κάτι στο δημόσιο χώρο. Κι ο Νικίας είχε φτιάξει ολόκληρο κτίριο παραδίπλα για τον ίδιο σκοπό, κι ένα σωρό ακόμα υπήρχαν στη σειρά καθώς γινόταν ο περίπατος, που τον ονόμαζαν έτσι, απο το παλιό θέατρο στο καινούργιο.
Περπατώντας λοιπόν εμείς ένα επίπεδο πιο πάνω έχουμε διανύσει μερικούς αιώνες θεάτρου, απο τους πρώτους διθυράμβους για τον Διόνυσο μέχρι τις πολυτελείς αψίδες του Ηρωδείου που όταν χτίστηκε το σκέπαζε στέγη κέδρινη, ό,τι πιο ακριβό διέθετε η εποχή σε ξυλεία. Καθώς το βλέπουμε στ' αριστερά μας ανεβαίνουμε λίγα απότομα σκαλιά και νάμαστε στο εκδοτήριο μαζί με τα πλήθη που ανέβηκαν από την Πλάκα. Στεκόμαστε στα Προπύλαια λίγο, ουσιαστικά είναι πια το πιο σημαντικό σημείο, το μόνο κτίριο που μπορείς να διαβείς και που ανακαλεί και την πομπή των Παναθηναίων και όλα τα περάσματα. Ο Παρθενώνας μονίμως σε σκαλωσιές, αυτή τη φορά στην πρόσοψη, είναι απρόσιτος εδώ και χρόνια. Θα μου πείτε, και τι καταλάβαινες όταν πήγαινες και περπατούσες επάνω; Τίποτε, μια αίσθηση των μεγεθών είχα κυρίως, την αύρα του περιβάλλοντος ίσως, αυτή που προσφέρει πάντα το να μπαίνεις σ' ένα χώρο.
Περάσαμε γρήγορα από το Ερέχθειο, φυσούσε κι έκανε τόσο κρύο που δεν μπορούσες να σταθείς. Προσπαθήσαμε να βρούμε πού περίπου θα ήταν τα χαμένα μνημεία, o ναός της Βραυρωνείας Αρτέμιδας, η Χαλκοθήκη, η οικία των Αρρηφόρων, ο ναός της Πανδρόσου και της Πολιάδος Αθηνάς, ο ναός του Αυγούστου και της Ρώμης. Ανεβήκαμε βιαστικά στον εξώστη με τη σημαία, βγάλαμε την καθιερωμένη φωτογραφία με τον Παρθενώνα στο βάθος, ύστερα στρίψαμε να φύγουμε. Προσπεράσαμε τα σκαλιά του παλιού μουσείου. Πιο πολύ απο κάθε φορά το νοστάλγησα, να πηγαίναμε εκει για να ολοκληρώσουμε την επίσκεψη, όπως κάναμε παλιά. Τι ωραίο, ουσιαστικό, συμμαζεμένο και διακριτικό που ήταν. Έμπαινες αφού είχες δει τη σχετική ερημιά του "ιερού βράχου" και αμέσως αποκτούσες μια εικόνα για το πώς θα ήταν γεμάτος με γλυπτά, αφιερώματα και άλλα κτίρια. Έτσι δε όπως ήταν χωμένο μέσα στο βράχο, αθέατο αλλά καλά οργνωμένο τελικά, ήταν μια αποκάλυψη για τον κάπως απογοητευμένο επισκέπτη. Εντελώς το αντίθετο απο το αχανές, διεκδικητικό, χαοτικό και άδειο σημερινό μουσείο, που φυσικά δεν αντέχαμε να επισκεφτούμε μετά απο την αρκετά κουραστική μας ανάβαση.
Πήγαμε απλώς να πιούμε καφέ εκεί και χαζέψαμε το μαγαζάκι του. Για τα ελληνικά δεδομένα έχει τη μεγαλύτερη ποικιλία σε σουβενίρ μουσείων, αλλά φυσικά θα μπορούσε να έχει πολύ περισσότερα. Αγόρασα ένα βιβλιαράκι παιδικό που δείχνει πώς ήταν τα μνημεία και πώς έχουν απομείνει.
Δεν μου αρέσει το νέο μουσείο, νοστάλγησα πολύ το παλιό.
Τι να κάνουμε όμως; Η μεγάλομανία μας είναι ανίατη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου