.............................................................
από τον Μικρό Ναυτίλο (1985)
ΜΥΡΙΣΑΙ ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΝ ΧΙ
Οι φανταστικές αλήθειες φθείρονται πολύ πιο δύσκολα. Ο Rimbaud επέζησε της Κομούνας, όπως θα επιζήσει το φεγγάρι της Σαπφώς από το φεγγάρι του Armstrong. Χρειάζονται άλλης λογής λογαριασμοί.
Το ρολόι που μας αφορά δεν είναι αυτό που καταμετρά τις ώρες αλλά που κατανέμει το μέρος της φθοράς και της αφθαρσίας των πραγμάτων όπου έτσι κι αλλιώς, μετέχουμε, όπως μετέχουμε στη νεότητα ή στο γήρας. Ίσως γι' αυτό, εμένα, ο θάνατος με τρόμαζε ανέκαθεν λιγότερο από την αρρώστια - κι ένα τρυφερό σώμα με θάμπωνε περισσότερο από το πιο τρυφερό συναίσθημα. Ο ήλιος σκάει μέσα μας κι εμείς κρατάμε την παλάμη στο στόμα έντρομοι.
Ο αέρας σηκώνεται. Το θείο θριαμβεύει.
Η ποδηλάτισσα ( από "ΤΑ ΡΩ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ")
Μουσική : Μιχάλης Τρανουδάκης
Τραγουδάει η Αφροδίτη Μάνου
Το δρόμο πλάι στη θάλασσα
περπάτησα πού' κανε κάθε
μέρα η ποδηλάτισσα.
Βρήκα τα φρούτα πού' χε
στο πανέρι της, το δαχτυλίδι
πού' πεσε απ' το χέρι της.
Βρήκα το κουδουνάκι και το
σάλι της, τις ρόδες,
το τιμόνι, το πεντάλι της.
Tη ζώνη της, τη βρήκα σε
μιαν άκρη, μια πέτρα διάφανη
που 'μοιαζε με δάκρυ.
Τα μάζεψα ένα ένα και τα
κράτησα κι έλεγα πού 'ναι
πού 'ναι η ποδηλάτισσα.
Την είδα να περνά πάνω
απ' τα κύματα, την άλλη μέρα
πάνω από τα μνήματα.
Την τρίτη νύχτωσ' έχασα
τ' αχνάρια της, στους ουρανούς
άναψαν τα φανάρια της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου