Πάντα ματαιότης τα επώνυμα Tης Mαριαννας Tζιαντζη ("Καθημερινή", 27/11/2011)

.................................................................

Πάντα ματαιότης τα επώνυμα

Tης Mαριαννας Tζιαντζη

Τριάντα χρόνια κλείνουν μεθαύριο από τον πνιγμό της Νάταλι Γουντ στα μαύρα νερά του Ειρηνικού και ο διεθνής Τύπος ασχολείται ξανά με το μυστήριο του θανάτου της, καθώς η αστυνομία του Λος Αντζελες ανοίγει τον φάκελο αυτής της υπόθεσης: ήταν ατύχημα ή δολοφονία;

Ακόμα και ο θάνατός της ήταν κινηματογραφικών προδιαγραφών. Μια πολυτελής θαλαμηγός (Splen dour το όνομά της) ανοιχτά του νησιού Καταλίνα, μια νύχτα του Νοέμβρη, δύο διάσημοι σταρ να ερίζουν για χάρη της στο κατάστρωμα, ποτά, χάπια, παραζάλη, ένα πτώμα στη θάλασσα. Βασικός ύποπτος ο σύζυγος, ο Ρόμπερτ Βάγκνερ, ένας από τους παλιούς «ωραίους» του Χόλιγουντ. Τότε εκείνη ήταν μόνο 43 ετών.

Μια παράξενη αθανασία κερδίζουν οι δημοφιλείς καλλιτέχνες που πεθαίνουν νέοι με τρόπο είτε βίαιο είτε άδοξο, ενώ όλο και μακραίνει η γραμμή των αστεριών που έσβησαν πριν την ώρα τους: Τζέιμς Ντιν, Μέριλιν Μονρόε, Τζιμ Μόρισον, Τζον Λένον, Ρόμι Σνάιντερ, Μάικλ Τζάκσον, Εϊμι Γουαϊνχάουζ... Οι συνομήλικοί τους γερνούν, όμως οι ίδιοι κατοικούν για πάντα στη χώρα του μύθου.

Την εποχή του θανάτου της Γουντ, δεν ήταν της μόδας η λέξη «λαμπερός». Ωστόσο, αν δούμε ξανά το «Γουέστ Σάιντ Στόρι» ή τον «Πυρετό στο αίμα» («Splendour in the grass»), μένουμε άφωνοι όχι μπροστά στην ομορφιά της Γουντ, γιατί όμορφες γυναίκες υπάρχουν πολλές, αλλά μπροστά στην εξωφρενική λάμψη, την παράφορη δύναμη της νεότητας. Της νεότητας που έρχεται μόνο μια φορά, αλλά η τεχνολογία και η τέχνη της κινούμενης εικόνας την κρατούν ζωντανή.

Το ξανάνοιγμα του φακέλου «Splendour» θυμίζει το μυθιστόρημα «Οι ελέφαντες θυμούνται» (Elephants Can Remember) της Αγκαθα Κρίστι, όπου ο Ηρακλής Πουαρό καλείται να εξιχνιάσει ένα διπλό φόνο (ή διπλή αυτοκτονία), όταν κάθε υλικό ίχνος έχει χαθεί και η κόρη της νεκρής γυρεύει να μάθει αν η μητέρα της ήταν φόνισσα ή θύμα. (Ακριβώς το αντίθετο απ’ ό, τι συμβαίνει στα τηλεοπτικά «CSI», όπου ο τόπος του εγκλήματος «μιλάει».)

«Το αδικοχυμένο αίμα δεν στεγνώνει ποτέ», λέει μια παροιμία. Μερικές φορές αυτό εξαρτάται από το πόσο διάσημο ήταν το χυμένο αίμα. Ωκεανός το αίμα των αθώων στον πλανήτη μας, ορμητικός τυφώνας οι ανάσες που έσβησαν πρόωρα κι εμείς συλλογιζόμαστε μια σταρ που ρίχτηκε ή την έριξαν στο γιαλό; Με τον ίδιο όμως τρόπο συλλογιζόμαστε τη Χιονάτη που ο κυνηγός την εγκατέλειψε στο δάσος γιατί η κινηματογραφική (όχι η γήινη) Νάταλι Γουντ είναι κομμάτι ενός παραμυθιού για όλους τους λαούς και όλες τις ηλικίες, γιατί δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς παλιές και νέες ιστορίες, έστω και αν αυτές δεν έχουν χάπι εντ.

Πάντα ματαιότης τα επώνυμα, όμως η ηθοποιός αυτή δεν ήταν απλώς άλλο ένα όνομα στο παρδαλό βουνό των κατασκευασμένων ειδώλων. Δεν ξέρω αν είχε πολύ, λίγο ή μέτριο ταλέντο, όμως είχε την τύχη να συνδεθεί με τα ηρωικά φτερουγίσματα του σινεμά, με μεγάλες υπογραφές. Και η τέχνη του σινεμά στάθηκε γενναιόδωρη μαζί της, αφού σε ηλικία 16 ετών συμπρωταγωνίστησε στον «Επαναστάτη χωρίς αιτία» πλάι στον Τζέιμς Ντιν, ενώ το όνομά της συνδέθηκε με το ωραιότερο ίσως μιούζικαλ του 20ού αιώνα, το «Γουέστ Σάιντ Στόρι». Μαρία για πάντα.

Ειλικρινά, δεν με ενδιαφέρει να μάθω αν ο Ρόμπερτ Βάγκνερ, σήμερα πλούσιος υπερογδοηκοντούτης γέρων, ήταν ο σκοτεινός ιππότης του παραμυθιού. Εδώ όχι ο νικητής, αλλά η ωραία νεκρή τα παίρνει όλα.

Και ένα μικρό αφιέρωμα στην πρόωρα χαμένη καλή 
ηθοποιό του αμερικανικού σινεμά.