"Έτσι που τραύλισα…" ποίημα του Βύρωνα Λεοντάρη (1932-2014)

...........................................................

                     

 Βύρων Λεοντάρης

(1932-2014)

Έτσι που τραύλισα…

                                                VI

Εδώ, στο συνοικιακό νεκροταφείο

που μαζευτήκαμε να κεραστούμε

καφέ, παξιμαδάκι και κονιάκ

για τον αγαπημένο μας που χάθηκε νέος πολύ

εν αρετή και θλίψει

και λίγο πριν απιθώσαμε το σώμα του

-το βάρος μιας νεότητας ασήκωτο σα μεταμέλεια…-

η σύναξη ετερόκλητη

φίλοι και συγγενείς εγγύτεροι και απώτεροι οι συμμετασχόντες

-σε τι συμμετασχόντες

και ποιοι τώρα οι «εγγύς»  και ποιοι οι απώτεροι…-

λόγια συμβατικά για τον νεκρό, τριμμένα κι άλλα που

σωπαίνονται

και εγκώμια σε παληά ελληνικά όπως συνηθίζεται

«αναλωθείς…», «διαπρέψας…», «υπερακοντίσας…»

Το τελευταίο αυτό με λύγισε

Τι λέξη, αλήθεια, και τι μοίρα

γι’ αυτούς που ξεπεράσανε το στόχο

κι έτσι, υπερακοντίσαντες αστόχησαν

Τι έγινε η ορμή τους

πού καρφώθηκε το ακόντιο…

Δε μέτρησε η βολή τους τίποτε δε μέτρησε

                                                           ΒΥΡΩΝ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ

από τη συλλογή «Εν γη αλμυρά», 1996

Από το "ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ" της "ΑΥΓΗΣ" (31/5/2014) με ανθολόγο του Μαΐου του 2014 τον Θωμά Ιωάννου