Μικρή πινακοθήκη (α)... από τον φίλο στο fb Nίκο Καρακωνσταντή (facebook, Μάρτιος 2016)

................................................................

            
               Μικρή πινακοθήκη (α)...*

Αλέκος Κοντόπουλος (1904-1975)
Αφηρημένο, 75Χ72 εκ. Λάδι σε καμβά.

Βλάσης Κανιάρης(1928 Αθήνα-2011)
Τίτλος: Το Πρόσφατο Έργο του, Ημερομηνία Έναρξης: 11/11/1988, Ημερομηνία Λήξης: 11/11/1988

Φωτογραφία του Man Ray (1890-1976). Η Γερτρούδη Στάϊν ήταν πλούσια Αμερικάνα, που ζούσε στο Παρίσι στις αρχές του 20 ου αιώνα. Για την εικονιζόμενη προσωπογραφία της, η Στάϊν πόζαρε στον Πικάσσο περισσότερο από 80 φορές. Τελικά το πρόσωπό της το επιζωγράφισε απόντος του μοντέλου σε μια μέρα.
1906, 100Χ81,3 εκ. λάδι σε μουσαμά, Μητροπολιτιό Μουσείο Ν.Υ

Νίκος Κεσσανλής (1930 Θεσσαλονίκη- 2004). Σπούδασε στην ΑΣΚΤ Αθήνας (1948-1955) κοντά στον Γ. Μόραλη. Δουλεύει επίσης κοντά στον Γ. Τσαρούχη. Με υποτροφία της ιταλικής κυβέρνησης σπουδάζει για 4 χρόνια στη Ρώμη φρέσκο, χαρακτική και τεχνικές συντήρησης. Το 1982 εκλέγεται καθηγητής στην ΑΣΚΤ Αθήνας, όπου δίδαξε μέχρι το 1997.
Χωρίς τίτλο, 60Χ92 εκ. Μικτή τεχνική.

Ανρί Ματίς (1869- 1954)
Έτσι, σαν επιστέγασμα του πως προσέγγιζε γενικά το γυμνό ο Ματίς ως προς τον τρόπο γραφής, λέει σχετικά: «.. Η ζωγραφική μου.. κατέκτησε μια καθαρότητα και μιαν απλότητα.. Ήταν φανερή η τάση μου προς τη χρωματική αφαίρεση και η αγάπη μου για τα πλούσια, θερμά και γενναιόδωρα σχήματα στα οποία κυριαρχούσε το αραμπέσκ. Απ’ αυτή τη δυαδικότητα γεννήθηκαν έργα που ξεπερνούσαν τα εσωτερικά μου όρια..»
Ζωγραφίζοντας ένα μοντέλο του.

Ανρί Ματίς (1869- 1954)
Το έργο που ο Ματίς θέλει να τον χαρακτηρίζει είναι «Η χαρά της ζωής».(1906, 176,5Χ240,7 εκατ. Λάδι σε καμβά, Μπάρνες Φαουντέϊσον, Φιλαδέλφεια, Πενσυλβάνια). Η προετοιμασία του πίνακα του γίνεται με πολύ προσοχή και με ακαδημαϊκό τρόπο, μελετώντας τις μια- μία ξεχωριστά τις μορφές που απεικονίζει και σαν ομάδα έπειτα. Το αποτέλεσμα όμως δεν ήταν καθόλου ακαδημαϊκό. Απεικονίζει δεκαέξι γυμνές μορφές, οι περισσότερες εκ των οποίων είναι γυναίκες. Όλος ο πίνακας παραπέμπει σε παραδείσιους κόσμους. Ένα βουκολικό τοπίο. Μια φανταστική χώρα που κυριαρχεί ο χορός, η μουσική με τους αυλούς, η αρμονία, η αγκαλιά των ανθρώπων μεταξύ τους και η αγκαλιά με τη φύση, το όνειρο. Θυμίζει η ατμόσφαιρα το «Δάφνης και Χλόη». Ένα όνειρο. Και ο τίτλος του «Η χαρά της ζωής» αγκαλιάζει την ονειρική ατμόσφαιρα του χώρου που γίνεται ένα πλαίσιο που λειτουργεί σαν μια ανάπτυξη του ονείρου

Ανρί Ματίς (1869- 1954)
Το έργο του «Χλιδή, ηρεμία και ηδονή»- 1904, απεικονίζει πέντε γυμνές γυναίκες- νύμφες, με εύχυμο σώμα, που τρώνε στην παραλία υπό την επιτήρηση μιας ντυμένης γυναίκας και ενός παιδιού δίπλα τους, όρθιο και τυλιγμένο με πετσέτα. Είναι ένας πίνακας με καθαρά χρώματα, ζωντανά από το ότι δεν τα αναμιγνύει (επιρροή από πουαντιγισμό- Σεζάν), αφηρημένα σχήματα (φύσης και ανθρώπου), μικρές κοφτές, πλατειές πινελιές (όχι μικρές και κυκλικές όπως τον πουαντιγισμό), περιγράμματα με πιο χοντρές πινελιές (λιγότερο έντονες από του Βαν Γκογκ) που δίνουν στον πίνακα τον δικό του ρυθμό- διακόσμηση.

Ανρί Ματίς (1869- 1954)
Ροζ γυμνό, 1935, 66Χ92,5 εκατ. Λάδι σε καμβά, Μουσείο Τέχνης Βαλτιμόρη.

*Σημείωση: Η επιλογή των έργων, οι λεζάντες και τα σχόλια είναι του φίλου στο fb και ζωγράφου  Νίκου Καρακωνσταντή

Μήνυμα της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου 2016 - από τον Ανατόλι Βασίλιεφ

.................................................................

 

Μήνυμα της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου 2016

 

 

 

 

 

 

Έχουμε ανάγκη το θέατρο;
Αυτό είναι το ερώτημα που τίθεται ενώπιον χιλιάδων επαγγελματιών του θεάτρου και εκατομμυρίων κουρασμένων από αυτό, ανθρώπων.
Γιατί το έχουμε ανάγκη;
Στις μέρες μας, συγκρινόμενη με τις πλατείες των πόλεων και τις γαίες των κρατών, όπου πραγματικές τραγωδίες συμβαίνουν καθημερινά στη ζωή, η σκηνή μοιάζει πια ασήμαντη.
Τι σημαίνει το θέατρο για μας;
Επίχρυσες γκαλερί και μπαλκόνια σε θεατρικές αίθουσες, βελουδένιες πολυθρόνες, βρώμικα παρασκήνια, δουλεμένες φωνές των ηθοποιών – ή αντιθέτως, κάτι διαφορετικό: Μαύρα κουτιά, βαμμένα με λάσπη και αίμα, γεμισμένα με ένα τσούρμο λυσσαλέων γυμνών σωμάτων.
Τι θα μπορούσε να μας πει;
Τα πάντα! Το θέατρο μπορεί να μας μιλήσει για τα πάντα. Για το πώς οι θεοί κατοικούν στον ουρανό, πώς οι φυλακισμένοι μαραζώνουν σε υπόγειες σπηλιές και πώς το πάθος μας εξυψώνει και πώς η αγάπη μπορεί να μας καταστρέψει, πως κανείς δεν έχει ανάγκη έναν καλόν άνθρωπο σ’ αυτόν τον κόσμο και πώς βασιλεύει ο δόλος, πώς μερικοί άνθρωποι ζουν σε διαμερίσματα, ενώ τα παιδιά εξασθενούν σε προσφυγικούς καταυλισμούς και πώς όλοι θα πρέπει να επιστρέψουν πίσω στην έρημο και πώς μέρα με τη μέρα αναγκαζόμαστε να αποχωριστούμε τους αγαπημένους μας – το θέατρο μπορεί να μας μιλήσει για όλα.
Το θέατρο υπήρχε και θα συνεχίσει να υπάρχει παντοτινά. Και τώρα, τα τελευταία πενήντα έως εβδομήντα χρόνια, μας είναι ιδιαίτερα αναγκαίο. Γιατί είναι εμφανές ότι από όλες τις δημόσιες τέχνες μόνο το θέατρο έχει τη δυνατότητα της μετάδοσης – του λόγου, από στόμα σε στόμα, από βλέμμα σε βλέμμα, από χέρι σε χέρι, από σώμα σε σώμα.
Το θέατρο δεν χρειάζεται διαμεσολαβητή για να ταξιδέψει ανάμεσα στους ανθρώπους – αποτελεί την πιο διάφανη πλευρά του φωτός, δεν ανήκει ούτε στον νότο, ούτε στον βορρά, στην ανατολή ή τη δύση – ω όχι, είναι η ουσία του ιδίου του φωτός, που λαμπυρίζει από τις τέσσερεις γωνιές του κόσμου, ενός φωτός που ακαριαία αναγνωρίζει κάθε εχθρικό ή φιλικό πρόσωπο.
Και χρειαζόμαστε ένα ποικίλο θέατρο, παντός είδους. Παρόλα αυτά, πιστεύω ότι από όλες τις μορφές του θεάτρου οι πιο περιζήτητες θα αποδειχθούν οι αρχαϊκές μορφές του. Το τελετουργικό θέατρο δεν πρέπει να τοποθετείται με τεχνητό τρόπο σε αντιδιαστολή με τα «πολιτισμένα έθνη». Ο λαϊκός πολιτισμός αποδυναμώνεται όλο και περισσότερο, καθώς ο ούτω καλούμενος «πολιτισμός της πληροφορίας» σταδιακά αντικαθιστά και εκδιώχνει τις φυσικές οντότητες, καθώς και την ελπίδα μας για μια συνάντηση μαζί τους, κάποτε.
Μα τώρα το βλέπω ξεκάθαρα: το θέατρο άνοιξε. Η είσοδος είναι ελεύθερη για όλους.
Στο διάολο οι ηλεκτρονικές συσκευές και οι υπολογιστές – πηγαίνετε θέατρο! Γεμίστε ολόκληρες σειρές καθισμάτων κοντά και μακριά από τη σκηνή, ακούστε το λόγο και κοιτάξτε τις ζωντανές εικόνες! – είναι θέατρο αυτό μπροστά σας, μην το παραγνωρίζετε και μη χάνετε την ευκαιρία να συμμετέχετε σ’ αυτό – είναι ίσως η πολυτιμότερη ευκαιρία που έχουμε τη δυνατότητα να βιώσουμε από κοινού, μέσα στις μάταιες και βιαστικές ζωές μας.
Χρειαζόμαστε κάθε είδους θέατρο. Μόνο ένα είδος θεάτρου σίγουρα κανένας δεν έχει ανάγκη – και μιλώ για το θέατρο των πολιτικών παιγνιδιών, ένα θέατρο πολιτικών «ποντικοπαγίδων», ένα θέατρο που παίζουν οι πολιτικοί, ένα μάταιο πολιτικό θέατρο. Αυτό που σίγουρα δεν χρειαζόμαστε είναι το θέατρο της καθημερινής τρομοκρατίας, είτε σε ατομικό είτε σε συλλογικό επίπεδο, αυτό που δεν χρειαζόμαστε είναι το θέατρο πτωμάτων και αίματος στις πλατείες και στους δρόμους, στις πρωτεύουσες ή στις επαρχίες, ένα κάλπικο θέατρο συγκρούσεων μεταξύ θρησκειών και εθνικών ομάδων. 

  

Ανατόλι Βασίλιεφ

Τετράδιο με ράγες.......κυριάκος σάμιος......: Ο Πιπιάς 1993-94 --- Γενέθλια παράσταση στ...

Τετράδιο με ράγες.......κυριάκος σάμιος......: Ο Πιπιάς 1993-94 --- Γενέθλια παράσταση στ...

Αρκάς: Θαύμα, θαύμα!... (facebook/ARKAS -The Original Page, 11/3/2016)

...............................................................

              Αρκάς: Θαύμα, θαύμα!... 
 

Από τον "Οθέλλο" του William Shakespeare (1564 - 1616) (μτφ. Κώστας Καρθαίος, Πράξη Γ', Σκ.3)

...........................................................

Από τον "Οθέλλο" του William Shakespeare (1564 - 1616)

…ΟΘΕΛΛΟΣ: …Παρακαλώ μίλησε όπως στοχάζεσαι,

                           όπως μιλείς στο νου σου,

                           και δώσε στη χειρότερή σου σκέψη

                           τα χειρότερα λόγια σου.

ΙΑΓΟΣ:              Συγνώμη,

                καλέ μου κύριε· μ’ όλο που είναι χρέος μου

                 να σε υπακούω σε ό,τι γυρεύει η υπηρεσία μου,

                δεν έχω τέτοιο χρέος σε ό,τι είναι ελεύθερος

                 και ο κάθε δούλος.

                Να φανερώσω ό,τι περνάει στο νου μου;

                Και αν είταν τίποτ’ άδικο ή κακόβουλο;

                 Ποιο είν’ το παλάτι όπου δεν μπαίνει κάποτε

                 καμιά ατιμία;

                Ποιος έχει τόσο καθαρή καρδιά,

                που να μην κάνει μέσα της συμβούλιο

                και δικαστήριο κάποια ακάθαρτη υποψία

                μαζί με τίμιους λογισμούς;

ΟΘΕΛΛΟΣ: Κάνεις, Ιάγο, προδοσία στο  φίλο σου,

                        Άμα πιστεύεις πως τους γίνεται άδικο,

                        Και αφήνεις να είναι ξένοι για τα αφτιά σου

                        οι στοχασμοί σου.

ΙΑΓΟΣ:                                           Σ’ εξορκίζω, κύριε…

                Είναι άδικο, ίσως, αυτό που στοχάζομαι.

                Γιατί τ’ ομολογώ:

                εγώ από  φυσικού μου την κατάρα

                να βάζει ο νους μου το κακό. Συχνά

                 στη φαντασία μου πλάθεται από τίποτε

                το χειρότερο κρίμα. Γι’ αυτό πρέπει

                 να μη δίνει η σοφία σου προσοχή

                στη γνώμη ενός ανθρώπου

                που έτσι εύκολα μπορεί να πλανεθεί·

                κι ούτε να τυραννιέσαι για όσα του έτυχε

                 αόριστα και πλανερά να δει,

                 καμιά φορά, ή ν’ ακούσει.

                 Δεν θα ήτανε καλό, ούτε για τη χάρη σου

                 και για την ησυχία σου· ούτε θα ταίριαζε

                 στον αντρισμό μου ή την τιμιότητά μου,

                 κι ούτε στη φρονιμάδα μου,

                  αν άφηνα να μάθεις τι στοχάζομαι.

ΟΘΕΛΛΟΣ: Τι θες να πεις;

ΙΑΓΟΣ:                                    Η τιμή, κύριέ μου,

                 στον άντρα ή στη γυναίκα είναι το πρώτο

                  απ’ όλα τα στολίδια της ψυχής τους.

                 Όποιος μού κλέψει το πουγγί, μού κλέβει κάτι

                  πολύ φτηνό: ένα τίποτα.
                  Είταν δικό μου, είναι δικό του, κι είταν δούλος

                   σε χίλια αφεντικά.
                  Μα όποιος μού πάρει το καλό μου το όνομα,

                   μού παίρνει κάτι που δεν τον πλουτίζει

                   αυτόν τον ίδιο, και με κάνει εμένα,

                   στ’ αληθινά, φτωχό.

ΟΘΕΛΛΟΣ:                                Για το Θεό,

                        θέλω να μάθω τι στοχάζεσαι!

ΙΑΓΟΣ: Αυτό δε θα γινότανε κι αν είταν

               Στο χέρι σου η καρδιά μου, ούτε θα γίνει,

               όσο είναι στη δική μου φύλαξη

ΟΘΕΛΛΟΣ: Α!

ΙΑΓΟΣ: Ω, κύριέ μου, φυλάξου από τη ζήλεια!

               Είναι ένας δράκος με πράσινα μάτια

               που εξευτελίζει την ίδια τη σάρκα

               που τόνε τρέφει. Και είναι ευτυχισμένος

               ο απατημένος άντρας

               που βέβαιος για τη μοίρα του, σιχαίνεται,

               αυτήν που τον ντροπιάζει. Όμως τι μάρτυρας

                είναι όποιος αγαπάει,

                και τον παιδεύει η αμφιβολία· που έχει υποψίες,

                και τον φλογίζει ο έρωτας!

ΟΘΕΛΛΟΣ:                                           Ω, δυστυχία!

ΙΑΓΟΣ: Όποιος είναι φτωχός

                κι είναι ευχαριστημένος, είναι πλούσιος,

                και πλούσιος αρκετά. Όμως τα πλούτη,

                 όσα πολλά κι αν είναι,

                 είναι φτωχά σαν το χειμώνα για όποιον

                 ζει πάντα με το φόβο μην τα χάσει.

                  Ω, σπλαχνικοί ουρανοί,

                  φυλάτε την ψυχή όλης της γενιάς μου

                  από τη ζήλεια!

ΟΘΕΛΛΟΣ:                      Πώς! Τι θες να πεις;

                     Θαρρείς, μπορώ να ζήσω τη ζωή μου

                     με αιώνια ζήλεια;

                     Να ακολουθώ τις αλλαγές των φεγγαριών

                     όλο και με καινούργιους φόβους; Όχι.

                     Μια και θα ‘ρθει η υποψία, πρέπει με μια

                      να ‘ρθεί μαζί κι η απόφαση.

                     Μπορείς να πεις, αν θες, πως δεν αξίζω

                     πιότερο από έναν τράγο,

                     εάν ποτέ παραδώσω την ψυχή μου

                     σε τέτοια κούφια κι αστήριχτα πλάσματα

                     της φαντασίας, πιστεύοντας τους φόβους σου.

                     Κανείς δε θα με κάνει να ζηλέψω

                     λέγοντας πως είν’ όμορφη η γυναίκα μου,

                     πως ζει καλά, αγαπάει τις συντροφιές,

                     ή πως μιλάει ελεύθερα,

                      και τραγουδεί και παίζει και χορεύει.

                      Όπου υπάρχει αρετή,

                      όλα αυτά μεγαλώνουν την αξία της.

                      Μα ούτε οι δικές μου ατέλειες μού γεννούν

                       κανένα φόβο ή αμφιβολία για την αγάπη της.

                       Γιατί είχε μάτια και με διάλεξε. Όχι, Ιάγο,

                      Θέλω να ιδώ πριν να ‘ρθει η υποψία.

                      Και άμα έρθει, θέλω απόδειξη.

                      Κι όταν δοθεί η απόδειξη, δε μένει

                      τίποτ’ άλλο από τούτο: ευτύς να λείψουν

                      και η αγάπη και η ζήλεια…

         

400 χρόνια από τον θάνατο του William Shakespeare - Μικρό αφιέρωμα Alfred Deller - 3 Shakespeare Songs (youtube, 9 Σεπ 2010)

...........................................................

400 χρόνια από τον θάνατο του William Shakespeare - Μικρό αφιέρωμα

Alfred Deller - 3 Shakespeare Songs

 

Ανέβηκε στις 9 Σεπ 2010

 

1. Thomas Morley - It was a lover and his lass (Shakespeare: As You Like It)

2. Anon. - O mistress mine (Shakespeare: Twelfth Night) - from 3:09

3. Robert Johnson - Where the bee sucks (Shakespeare: The Tempest) - from 4:49

Alfred Deller, countertenor
Desmond Dupré, lute

Τετράδιο με ράγες.......κυριάκος σάμιος......: ...αραγε πως τιθασεύονται οι άγκυρες ???

Τετράδιο με ράγες.......κυριάκος σάμιος......: ...αραγε πως τιθασεύονται οι άγκυρες ???: .....  αραγε  πως τιθασευονται  οι άγκυρες ?? ... Σκουριασμένα  χνάρια  και το μελάνι  δεν φτουραει  μπρος   στο  αγκυροβόλι  της πληγής .....

Μικρή πινακοθήκη...

..........................................................



                  Μικρή πινακοθήκη...

νεκρή φύση του Ραούλ Ντυφύ

Σάσμαν Λεονίντ Παύλοβιτς/1960

H Καβάλα του 1927...
Χωρίς λιμάνι..
Θέμης Κελέκης

Γιέγκερς, τραμ 1921

Γιώργος Ρόρρης, "Ελισάβετ" 2002, λάδι σε μουσαμά, 134 x 161 εκ.

"Μπείτε στη θέση του..." από τη φίλη στο fb Sofia Lampiki (facebook, 22/1/2016)

............................................................

 
Μπείτε στη θέση του.
Καλύτερα, βάλτε το παιδί σας στη θέση του.
 
Getty Images

από τη φίλη στο fb Sofia Lampiki (facebook, 22/1/2016)

Σώπα μη μιλάς - Αζίζ Νεσίν - by Maria (youtube, 24 Μαρ 2012)

...........................................................

Σώπα μη μιλάς - Αζίζ Νεσίν 

 

Σώπα μη μιλάς - Αζίζ Νεσίν - by Maria

Δημοσιεύτηκε στις 24 Μαρ 2012

Απαγγέλλει: Μαριέτα Ριάλδη

-Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή, κόψε τη φωνή σου σώπασε επιτέλους κι αν ο λόγος είναι αργυρός, η σιωπή ειναι χρυσός........
Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί, έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα μου λέγανε: "σώπα" . Στο σχολείο μού κρύψαν την αλήθεια τη μισή, μου λέγανε: "εσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!!! --Με φιλούσε το πρώτο αγόρι που ερωτεύτηκα και μου έλεγε: "κοίτα μην πείς τίποτα, σσσσ....σώπα!!!
"Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.........
Και αυτό βάσταξε μέχρι τα εικοσί μου χρόνια.Ο λόγος του μεγάλου, η σιωπή του μικρού...Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,"Τι σε νοιάζει εσένα;", μου λέγανε,"θα βρείς το μπελά σου, σώπα!!!".Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι "Μη χώνεις τη μύτη σου παντού, κάνε πως δεν καταλαβαίνεις ,σώπα!!!
"Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά , ο άντρας μου ήταν τίμιος κι εργατικός και ήξερε να σωπαίνει.Είχε μάνα συνετή , που του έλεγε "Σώπα".
Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε :"Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα"Μπορεί να μην είχαμε με δ'αύτους γνωριμίες ζηλευτές, με τους γειτονες, μας ένωνε , όμως, το Σώπα.Σώπα ο ενας,σώπα ο άλλος σώπα οι επάνω, σώπα η κάτω,σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.Κατάπιαμε τη γλώσσά μας.Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.Φτιάξαμε το σύλλογο του "Σώπα".και μαζευτηκαμε πολλοι μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη ,αλλά μουγκή!!!
Πετύχαμε πολλά,φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,τα πάντα κι όλα πολύ.Ευκολα , μόνο με το Σώπα. Μεγάλη τέχνη αυτό το "Σώπα".Μάθε το στη γυναίκα σου,στο παιδί σου,στην πεθερά σου κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσά σου και κάν'την να σωπάσει.Κόψ'την σύρριζα. Πέτα την στα σκυλιά.Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.
Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες , τύψεις κι αμφιβολίες. Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις απο το βραχνά να μιλάς ,χωρίς να μιλάς να λές "έχετε δίκιο,είμαι σαν κι εσάς"Αχ! Πόσο θα 'θελα να μιλήσω ο κερατάς.και δεν θα μιλάς ,θα γίνεις φαφλατάς ,θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς .
Κόψε τη γλώσσά σου, κόψ'την αμέσως.Δεν έχεις περιθώρια.Γίνε μουγκός. Αφού δε θα μιλήσεις , καλύτερα να το τολμησεις. Κόψε τη γλώσσά σου.Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσά μου,γιατί νομίζω πως θα'ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο , με έναν ψιθυρο , με ένα τραύλισμα , με μια κραυγή που θα μου λεει: ΜΙΛΑ!!!!!..........

Καλή χρονιά!... Με έργα 4 ζωγράφων της γενιάς των '70, "δανεισμένα" από τον φίλο στο fb Νίκο Καρακωνσταντή (facebook, 11/1/2016)

............................................................

Καλή χρονιά!... Με έργα 4 ζωγράφων της γενιάς των '70, "δανεισμένα" από τον φίλο στο fb 

Νίκο Καρακωνσταντή

(facebook, 11/1/2016) 

Παπακώστας Αχιλλέας (1970 Αθήνα-)Σπούδασε στην ΑΣΚΤ (Απόφοιτος 1995) και στο εργαστήρι της Ρένας Παπασπύρου
Χωρίς τίτλο, 1995, 190Χ225 εκατ Λάδι σε καμβά. Συλλογή ΑΣΚΤ Αθήνας

Καρύπογλου Κοσμάς (1970 Ηράκλειο Κρήτης-) Σπούδασε στην ΑΣΚΤ (Απόφοιτος 1995) και στο εργαστήρι του Δ. Μυταρά.
Χωρίς τίτλο, 1995, 250Χ170 εκατ. Λάδι σε καμβά, Συλλογή ΑΣΚΤ Αθήνας.

Παπασκαρλάτου Χριστίνα (1969 Αθήνα-) Σπούδασε στην ΑΣΚΤ (Απόφοιτος 1995) και στο εργαστήρι του Τρ. Πατρασκίδη.
Ρουάντα 1994 Νο 5, 1994, 120Χ100 εκατ. μικτή τεχνική (κονίαμα και λάδι σε καμβά).

Καπετανάκη Γεωργία (1972 Αθήνα-) Εργαστ. Δημοσθένη Κοκκινίδη.
Χωρίς τίτλο, 1997, 190Χ160 εκατ. μικτή τεχνική (χαρτί, τέμπερα και κάρβουνο σε καμβά). Συλλογή ΑΣΚΤ Αθήνας.